Egunero. Eta atzo gaua.
Koordenadek bere balio galdu dutenean. Eta real & fiction-a batera elkarbizi direla konturatzen hasten gara. «Desioaren sugar opakoa»:
Solemnea hasiera. Anthony-ren ahotsa, tartekatuz. Bikote ezinhobea, kantu borobila. Atzetik berottzen dihoana jakin gabe noiz egingo eztanda, noiz izango den sumendia sutan.
«I love your eyes my dear,
their spendid, sparkling fire
when suddenly you raise them so
to cast a swift embracing glance
like lightning flashing in the sky
but there’s a charm that is greater still:
when my love’s eyes are lowered
when all is fired by passion’s kiss
and through the downcast lashes
i see the dull flame of desire»
Desioa ez baita sumendia izan behar. Batzutan fuerteena, hor dagoen hori da, itzalia, opakoa, ezkutuan…dagoen hori. Dull flame, sugar opakoa. Noiz eztanda egin zai. Eusten diogun amorru hori bezala. Hain juxtu bistan ez dagoen hori. Eta hor zelatari. Eta xarma berezi bat du, are gehiago, begiak jeitsita daudenean, ikusten ez denean, guztia sutan dagoenean, pasioaren muxuaz, eta betileetik haratago, ikusten dudanean desioaren sugar opakoa. Argirik pasatzen uzten ez duen sugarra. Hori da opakoa. Guztia dago hor, ez dugu ikusten, itzalia, iluna, ia ikusezina,…Eta maitearen begiak inoiz ez ditugu ikusten diren bezala. Inoiz, imajina ditzakegu. Baina bere edertasuna ez dugu inondik inora ere harrapatuko, inoiz. Eta hor jarraitzen dugu, sugar opako horren baitan. Eta ez dakigu zergatik, baina hor.
(Tanbor hotsak. Bukaera)
Sugarra. Hor dago. Gu. Hor gaude.
(Tronpeta hotsak. Epilogoa)
Betiko. Itzaliko ez dena. Forever.
ftf.