2 Hearts Beat As 1…edo agian, iraultzarako gerra piztu da…

2 hearts beat as1 BIU2 – Two Hearts Beat As One – Long Mix By Kevorkian – Remastered
Bulegoa itxi egin da.
Pasiloan, arima bakan batzuk, eta fondoan kafe makina.
Arterietatik igo den odola, jada bihotzera igo da.
Borborka odola.
Pultsua, bonboaren taupaden neurrira.
Jendea joan egin da, pasiloetatik.
Ez dago inor.
Iritsi da unea: Iraultzarako gerra pizteko unea.
Paperak airera bota ditut, baita ikurrak eta argazkiak.
Piromania eta Neron.
Begiak itxi ditut,
eta kantuak eramaten nau.
Ezin diot dantzatzeari utzi.
Haize naiz. Bai.
Haizea, bi bihotzen lubakian.
Iraultzarako gerra piztu denean.
Eta bestalde horretan behar zaitut.
Gorri eta beltz.
war u2
(Ez esan ezin duzunik dantzik egin?
Ezinezkoa zait geratzea, neri…Eta zu, non zaude?)
80. hamarkadatako pub eta kale irlandar horiek kanpoan gogorarazten ditut. Belfast eta Dublin.
Bi taupada, bi lurralde, herri bat.
Bi taupada batean hemen.

U2 – Two Hearts Beat As One – Club Version – Steve Lillywhite Re-mix – Remastered
Bulego-party.
Bulego-party.

Eta zurekin akordatzen naiz.
Beltzez eta gorriz jantzita.
Bulego dantzari honetan, azken whisky botiletik, muturretik edaten, Tokyo-ko zigarrokin amaitezin horren azkeneko kaladak.
I wish they won’t never finish.
Zigarrokinaren kaladak, eta haizearen tartean,
taupadak.
Taupadak.
Haizea, bat, eta Taupadak, bi.
Private bulego-party honetan.
Mundua desagertu da, bulego honetatik at.
Funky-aren erritmoko taupadetan, murgildu gera.
Bai, hemen zaude. Orain bai. Etorri zera.
Argi gorri bihurriak, iluntasun beltzaren magalean.
Begiratuko zintuzket. Baina sentitzearekin konformatzen naiz.
Sentituko zintuzket,
baina begiratzeak…taupadak,
azkartu egiten ditu.

U2 – Two Hearts Beat As One – Long Mix By Kevorkian – Remastered
Asteburua iritsi da:
Eta
I can’t stop to dance…
maybe…

Ezin dut dantzatzeari utzi,
ezin dut,
agian…
Eta zuk?
Bai esan estupidoa naizela.
Batzuk txuri, beste batzuk beltz,
eta nik gorri ikusten dut.
Galderak buruan, mila.
Baina, ezin diot dantzatzeari utzi.
Iraultzaren gerra piztu deneko dantza…
Hau entzun nahi duzu?
Modaz pasatako meta-maitasuna al da?
Distrakzio hutsa al da hau?
2hearts beat as1
//
I don’t know
I don’t know which side I’m on
I don’t know my right from left
Or my right from wrong
Say I’m a fool
You say I’m not for you
But if I’m a fool for you
Oh, that’s something
Two hearts beat as one
Two hearts beat as one
Two hearts…

Can’t stop the dance
Honey, this is my last chance
I said, can’t stop the dance
Maybe this is my last chance

Two hearts beat as one
Two hearts beat as one
Two hearts…

They beat on black, beat on white
Beat on everything don’t get it right
Beat on you, beat on me, beat on love

I don’t know
How to say what’s got to be said
I don’t know if it’s black or white
There’s others see it red
I don’t get the answers right
I’ll leave that to you
Is this love out of fashion?
Or is it the time of year?
Are these words distraction
To the words you wanna hear?

Two hearts beat as one
Two hearts beat as one

I try to spit it out
I try to explain
The way I feel
Oh, yeah
Two hearts

I can’t stop the dance
Maybe this is my last chance
I said I can’t stop the dance
Maybe this is my last chance
I said don’t stop the dance
Maybe this is my last chance
I said can’t stop the dance
Maybe this is our last chance
I said can’t stop the dance
Maybe this is our last chance
(2 Hearts Beat As 1- u2)
//
Bulegoko momiek
ez dira ohartu.
Baina jada ezin da iraultza geratu.
Gerra piztu da.
Ostiralez.
Eta diozu, ero bat naizela.
Eta nik diot, ume estupido bat naizela.
Eta hori, bada zerbait.
Ume korbatadun, ameslaria.
Gerraren erdian.
Bai, eta zer?
Balak eskibatzen dituen umea,
kamalehoien oihanean.
Baina, eta zer?
Entzuten taupadak. Hor daude. Ez dituzu entzuten?
Bai,
nereak entzuten ditut, ezin ditut gelditu.
Eta ez dira geldituko,
gerra honen erdian,
are gutxiago.
Orain behar ditut,
taupadak.
Orain.
Neureak,
ondo entzun.
Haizea,
gerraren erdian naiz.

Bi taupadak, (aske)
garaile izango diren gerra honetan.
Ezin diot dantzatzeari utzi.

Eta jada
gerraren dantza
dantzatzeari utzi ezin dion
ume soldadu
garailea naiz.
//

//
Ostirala bukatu da.
Bai, saturday da gaur.
Eta zeruaren mantu urdinak babesten du,
ume soldadu garailea,
gaur itsasertzean,
bere lekuan, seaside.
Bere last chance-a irabazi du.
Ustezko irabazle galtzaile,
ustezko galtzaile irabazle.
(Zeinek irabazi du? Ez al da joku bat?
Bukaerarte jolastu duenak, beti irabazi du aurrez.)

Eta onena da,
ezin duela dantzatzeari utzi,
ezin du
ezin du
ezin du
ezin du
ezin du
(algaraka
irribartsu
ezin du)
ftf.

friday afternoon in your blue room

Gauza estrainoak gertatzen dira, sarri.
Highway-eko pentsamentuak bezala, azkar eta balaztarik gabe.
Gaur ostiral arratsaldean.
Eta ni zure blue room-az akordatzen ari naiz, errumatar eta hegoamerikarren arteko sandwich koipetsu bat ahoratzen.
Zure begirada, nigana ikusten dut urrutitik.
Eta nik, haize honen ixiltasuna entzuten dut.
Poliki.
Baina, gauzak azkar gertatzen dira.
Ia esplikaziorik eman gabe.
Balaztarik gabe.
Bainerako tapoia norbaitek baimenik eskatu gabe, irekiko izan balu bezala.
Eta, zulotik behera dihoa guztia. Errestan.
Orduan jadanik, ezin da ezer egin.
Zuen ume jaioberrien begien aurrean.
Hondartza handi eta galdu horietan jolastuko dute ume bihurriek.
Eta gu begiratzeko geratzeko unerik gabe,
ostiral arratsaldeetan.

Gure blue room-etik
guztia begiratuko dugu.
Dena ixiltasuna denean.
ftf.

Ondoloing: Sleep MLK

«sleep, sleep tonight, am in your dreams» (bono)

Gau luze batean
zure zai egoteko
bezain
luzea izango den
su ahantezinaren garra.

http://open.spotify.com/track/0CEGaII3CFLA0psnttRqug

U2 NoLineOnTheHorizon

Atlantikoa zeharkatuz, lerrorik gabeko gure
herrira iritsi naiz. Aireportua zapaltzen dut, zeru urdindun igande egun beautiful batean. Eta Irlandako
laukoteak txuri beltzeko bere lerrorik gabeko zerumugara saltoa ematera
bultzatzen gaitu, beste behin ere. Gure bihotzak urduri eta gure emozioak
ernatuta.
Hor dugu, lerrorik gabeko zerumuga ezjakinaren
marraren sinfonia: No Line On The Horizon, U2.


Presaka, ia arnasik hartu gabe, etxeko
egongelan, Boy, October, War,…baina
batipat The Unforgettable Fire eta Acthung Baby biniloak lurrean
barreiatzen ditut. Eta bozgorailuetan, oso altu, ia gorturik geratzeko moduan,
Bono-ren hitzak eta laukote banaezinaren mundu ezegonkorraren txuri beltzeko
edertasun emozionalaren oda berria.
Gure bihotzetara berriro, bala bat bezala, zerumuga
urdinetik datorrena, zuzen-zuzenean.


Eta zer aurki genezake diska honetan?

Gakoan, alegia kantuetan barneratu aurretik, lehenik, Anton Corbijn maisuaren
txuri beltzezko ikutu minimalaren argazkietan bilduta datorren diska dela esan
behar. Itzel Mr. Corbijn. Bigarrenik, Bono-ren hitzak.  Zuzenak eta oso kontzeptu metaforiko
trinkoarekin. Itzel BonoVox, beste behin ere.
Indar, emozio eta baikortasunez blaituta dator U2ren azken hau. Agian
ohar txiki bat, bi kantu muturreko faltan bota ditut: Bata, iluna, Bullet The Blue Sky, Exit, Acrobat, Until
The End Of The World,
….Bestea, argia, Stay,
Pride, In God’s Country,…
.
Hala ere, U2 hain talde handia egiten duena, ez da
soilik irratian entzungo ditugun hit-ak egitea, baizik, apurketa hori. Eta
sarri lortu dute Dublindarrek hori. Diska, Achtung
Baby
-ren ostean etorri diren guztien kantu sekuentzia egituraketarekin
dator. Kantuen ordena ondo aukeratua dago, horrek salbatzen du diska nere
ustetan. Ez nuke esango, mugarria denik. Baina bai, mailari eusten diola.


Play! (Anoetako 2005ean gau hartan Bono-ren  “bat, bi, hiru,…hamalau” oihua oraindik
oroitzen dut.)

Diska hiru ataletan bana genezake: Lehenengoa,  No Line
On The Horizon
eta Magnificent kantu
izugarriarekin hasten dena.
Bonba bat gure bihotzetan. Hasiera indartsua. Eta
gu lerrorik gabeko zerumugan.
Bigarrena, Moment Of Surrender abesti larroxatik
diskaren muinera pasatzen gara, U2ren egungo rock-aren kontzeptura. Korapiloa: Unknown Caller, I’ll Go Crazy…, Get On Your
Boots, Stand Up Comedy
eta Breathe. Hori
da agian U2ren eskeintza egun. Baina aipagarria, hirugarren atala,  Fez eta Cedars
of Lebanon
hegoaldeko latitudeetako ilunabarreko ilargi arabiarraren efektu
hipnotikoarekin, diska ixteko gure bihotzetan laztana xuxurlatuz.

Gaiak ez dira aldatu, inondik inora: “Denbora hutsala da, ezpaita
lineala”, “Amodioak bakarrik ahal du marka hori utzi gure bihotzetan”, “Ume
txiki bat bezala gara 8 karriletako autopista zeharkatzen”,… U2ek beti, utziko
gaitu ametsetan. Zerumugan etzanda. Biharamunean, gaueko zalapartan
Polaroid-ean ateratako gure bizitzaren argazki kongelatuak hozkailuan  aurkituko ditugu. Udaberriko zerumugaren
errainuekin deskongelatuko ditugunak. Berriro zerotik has gaitezen.


Ez, ez da, 11 urterekin deskubritu nuen U2a. Inondik ere. Nostalgiarik
ez mesedez.
Wide Awake in America jartzen dut
etxera
tzeko pastilla moduan A sort of Homecoming. Baina ez, ez da War, The Unforgettable Fire eta Achtung
Baby
-k izan ziren mugarri musikalen parekoa honakoa.
Baina, agian onena
zera da: Ez dela mugarriak egiteko momentua. Munduaren aztoramendu eta
aldakortasun honetan U2k txuri beltzeko jarraipen emozionatu eta soseguzko bat
helarazi digu. Aurrera egiteko, beti aurrera. Gure bihotza bere lekutik aterako
diguna eta gure ardura izango dena, bostekoaren barruan fuerte fuerte gorde.
Eskua itxi. Eta aurrera egitea. Horretarako bakarrik balio badu, ez da gutxi.
Diska salbatua dago. Eta nere ustez, lortzen du.

Ez da aurrekoen parekoa. Ez du zertan izan behar. Zerumuga batean
egindako diska da. Eta hori du onena. Hitzak eusten diote diskari. Eta kantuen
sekuentziak ere.  Hala ere, gure bizitza zerumugatik
aurrera joaten lagunduko digun diska da. Gure 
bihotzean lerrorik gabeko zerumugan, gu U2ekin eta U2 gurekin, forever.


Mapetan eta zerumugaren lerroek jada zentzurik ote duen gure buruari
galdetzen ari garenean, Europa bihurtu daiteke gure zerumuga. Gertuen izango
dugun kontzertua Bartzelonakoa. Hala ere, laukotearen hometown den Dublin-ekoa duda barik gomendagarriena. Gure lerroa
margotu, ikusi eta ospa dezagun, udaberriaren atezuan. Sláinte!

noline

(BERRIA egunkarian argitaratua 2009ko Martxoan)

————————————————————-


Hasi da, bonba. NoLineOnTheHorizon: “Denbora irrelebantea da, ezpaita
lineala”. Eta arrazoi du. Bigarrena, diskaren benetako harribitxia,
“Magnificent”. Bai, jaio naiz zurekin egoteko. Amodioak inuxente bihurtzen
gaitu. Eta hori da “magnificent”. Amodioak bakarrik ahal du marka hori utzi
gure bihotzetan. Amodioak bakarrik uztartu ditzazke gure bihotzak.

Intensidade aldaketa, hondartza batean gauez norbaitekin ipod-ean
entzuteko kantua: “Moment of Surrender”. Besarkatuta, eta hitzik esan gabe,
arimaren erritmoa ilargi beteko udaberriko gauetako hondartza galduetan.
Entzun. Besterik ez.

Laugarrena, udaberria dator. Eguzki errainuak, hortzemugan. Eta ez
dakigu zergatik, korrika hasten gara. Eta ez ezer esan. Korrika egin. Agian,
hortzemuga honetan, berriro zerotik hasi beharra nora jakin gabe. Oso segurua
den entzulearentzat kantua ekidin daiteke. Gainontzeko guztientzako, diskaren
arima. Hortzemugatik korrikaldia, hondartzatik abiatuta Atlantikoa aurrean.
Libre gara edozein lekutan gaudelarik ere.
Agian “All That Can´t You Leave Behind” diskaren onenaren jarraipen
kantua. 
U2n
Post-Achtung Baby-ren esentzia. Betiko gure U2.

Bostgarrenik aurrera, diskaren bigarren zatia hasten dela esango nuke.
Oso positiboa oso jostagarria, flirteotik gertuago. Hartuko al dugu kafe bat
Marrakech edota Pakistan aldean gaurko udaberriko hortzemuga urdin honen pean?
Behin esan zuen Bono-k, “agian ezin dugu mundua aldatu,  baina bai mundua gure barruan”. Agian jada
mundua aldatzea ezinezkoa dugu, baina gu munduan. Gero gauean mozkortu eta
eroaldi bat biziko dugu.

Seigarrena. Larunbat gaua. Eta jantzi zure botak! Hortzemuga gorritu
egin da. Eta deabruarekin goaz tabernetara. Gaur gauean botak jarriko ditugu
eta deabruarekin egingo dugu paktua hortzemuga gorriaren pean. Zeinek sinisten
du jainkoetan jadanik?

Zazpigarrena. Rock-aren arima eta pausu seguruaz, ekilibristen antzera,
hortzemugatik, guztia komedia bat denean. 
“Ume txiki bat bezala gara 8 karriletako autopista zeharkatzen”. Eta
parrez gainera.

Zortzigarrena. Gauaren ostean, Fez-eko hortzemugara goaz. Aldaketa itzela
diskoan. Diskaren hirugarren atalean barneratzen gara.
The Edge-n gitarra eta riff-en artean. Acrobat, Bullet The Blue Sky,
Exit edota Until The End Of The Wold kantuen U2en alde beltza izan zitekeena.
Diskak zerbait falta badu, horrelako kantu sakon bat zen, kontrapuntu moduan.

Bederatzigarrena, hortzemugatik, gora goaz. Zerura amets egitera.
Behean, neguko elur zuria. Elurra zaurien gainean ikusi dezakezu hemendik?

Hamar: Arnasa hartu. Hau hasi besterik ez da
egin. The Edge berriro ere.

Hamaikagarrena, azkena: Diskaren bukaera borobila.  Berriro hegoaldera. Lotara goaz, ez soilik lo
egitera. U2ek beti, utziko gaitu ametsetan.

————————————————————————–

ftf.

«The Joshua Tree» Dessert. South California. (USA)

It is really hot. 114 Fº. Dessert.
I am listening this really
amazing record that I bought in Frudisk record shop in Donostia
(nowadays desappeared). I was 11 years old. And 22 years after, I am
coming and playing in the white car…all those tunes: Bullet the Blue
Sky, In God’s Country, Running to Stand Still and Where Streets Have No
Name…
To be honest, I’ve started thinking every tune needs to be
listened in the place that has been created. The sensation is more
powerful and real. And this dessert is gorgeous.
Thousand and thousand of Joshua Trees, anywhere.
And really hot.
But not hard. (Strange isn’t it?)
I cannot stand with so hot weather. But I can be here.
And I will go again to the «Dessert Sky, in the God’s Country.»
Peaceful.
DSC01766DSC01767
Let’s try. I am going. Follow me.
«Bullet the Blue Sky»«Running to Stand Still»
«Exit»

«Where streets have no name»


«In God’s Country»

DSC01891DSC01936
C u soon, again.
ftf.