Etiqueta: the

Publicado el

Yeah

The Pogues – Down All The Days
Shane-ekin geratzea bezalakoa da.
Jameson whiskey bat eskatu eta berriketan hastea, zerbait kantatzen, gitarra hartu eta beste bat eskatu.
Ia-jada, indibidualismo itxurazko kolektibismo burokratiko honetan itsututa gaudenean, austeridadea, krisia….baita eta zera!
Krisian gaude aspaldi.
Gero USA kritikatuko ditugu…bai eta zera ere.
Gurea begiratzea baino ez dago.
Gero oso progre eta oso solidario…

Ez dakit decathlon, forum eta mediamarkt edo horretan izan nintzen duela egun batzuk…eta ingurura begiratzea bezalakorik ez dago horretaz ohartzeko.

Nik jadanik, olivetti zaharrari kea dariola nabil.
Non-stop.
Non-stop.
Kea dario.
Eta gainera merkea da.
Idaztea, merkea oso merkea.

80.hamarkadaren revival bat da hau guztiz.
The Clash, The Pogues, Simple Minds….eta honelakoak.

Izan ere, gehiegi ez gara aurreratu.
Honelakoetan ez behintzat.
Eta gainontzekoetan…
ezertarako balio ez duten gauzetan…ba…agian bai…
baina, hori,
finean, ez dute ezertarako balio.

Berreskuratu behar dugu,
atzean galduta utzi duguna,
ez nostalgiaz,
inondik inora.
Entzun
The Pogues – Yeah, Yeah, Yeah, Yeah, Yeah
Hau nostalgiatik oso urrun dago.
Ftf.

Publicado el

Lorelei mon amour

Now a photograph of you beside me.
Entzuten nuen, eta begiratzen nuen, nere mesanotxeko lanpara piztu aurretik:
Lorelei.
Eta neretzako Lorelei, guzti hori zen.
Neska baten izena.
Maite zenuen izen hori, gauetan, ohera joan aurretik, argia itzali aurretik, kantu horrekin oheratu, eta gogoan zenuen izena, Lorelei.
Bai eta hain gustora hartzen ziren eta diren apar zuridun edari beltz potolo horiek.
Orain argazki batekin geratzen naiz.
Aurrera begiratzeko, bihar trenean igotzen naizenean, nere begiradarekin aurkituko dudan hori.
The Pogues – Lorelei
Lorelei, beti nere bagoian, beti nere mesanotxean.
London, Liverpool edo Limerick,
L L L…eta Lorelei.

Eta fotoa ikusi eta gero,
berriro aterako naiz, Lorelei,
zure bila Lorelei,
adreilu gorri, red bricks in the saturday blue sky afternoon,
I will be there, waiting for you Lorelei.
Nere ama irudikatuko dut sukaldean gabonetan gure zai egongo baita,
The Pogues – Lullaby Of London
gaueroko hori kantatzen.
Gaueroko kantu hori, ume-kantua.
Guretzat.

Eta hau izango da, gaur Thanksgiving delako,
eta gaur ere eskertzeko dudalako,
eta ez debotoa naizelako,
bestela ere,
eskertzen dudalako ondo eginak,
bideak irekitzea,
batzuk ixten saiatzen badira ere.
Eta batipat
Lorelei
ez dutelako lortu
zugan sinisteari uztea, Lorelei, forever.
Thousands are sailing
eta nik ere jarraituko dut roaming
The Pogues – Thousands Are Sailing
itsasoan hondoratuta bukatu arte, azkeneko portura iritsi arte,
azken poema zure begietan ikaztu arte.
Zure begietako zurian,
betirako hondoratuz, Lorelei,
zure begietako zurian,
atseden.
The Pogues – Down All The Days
(Eta type-writing jarraituko dut gauerako, down all the days.
The days are going to go forward,
we are going to be strangers,
we all supported Glasgow Rangers,
I will remenber about you,
about the way you tend to talk to me,
the way you refered about me,
and now,
down all the days,
Lorelei,
I am down all the days.)
Ftf.

Publicado el

Hell’s Ditch

The Pogues – Hell’s Ditch
Iceland-eko barrunbeetatik haratago, infernura iristen gara.
Inpernua, bai, inpernuan bizi gara.
Soinu zingaro, ijito eta enparauekin.
Bai eta ahuntzarekin ere.
Gertu leku guztietatik.
Shane McGowan will sing with no end.
Shane will drink the last bottle of Jameson whiskey with no end.
Shane will be an idiot.
And me and you will be stuck looking at him, looking and passing the time, without doing anything at all.
It is late.
Berandu dabiltza.

Eta jada bukaera da.
Ftf.

Publicado el

Hiria&Espeleologoa

nycPabesaren azpian, pabesaren azpian, zeuden benetako lagunak, kanturik onenak, liburuaren pasarterik zirraragarrienak, maitasunaren lorratzak,…
Izan ere pabesaren azpitik Hiria Orlegi ikusten zen.
Hor goian, espeleologoaren begietara, asfaltoan oinez zebiltzan gizaseme horiek, grisa ikusten baitzuten, benetan orlegi zen gure Hiria. Egunak joan eta egunak etorri, pabesaren gainean «bizi» ziren horiek bizitzak geroz eta «grisagoak», geroz eta lausoak ikusten zituen espeleologoak. Ustezko aita papera egoki betetzen zuen 35 urteko zuzendaria. Zoriontsu bere zoriontasun eremua minifundio jada bihurtua. Bost axola zeren balioren inguruan sortua. Izan ere, gure hiri honetan, jada ez zuen axola zeren balioren inguruan egiten ziren gauzak. Soilik egitea, eta gainera gaizki egitea zen kontua. Ustezko elkartasun itxurako batekin, sare sozialen elkartasun kartoizkoa eraikiz. Eta hori grisa zen oso espeleologoaren begietara. Hiria grisa ikustea. Zertarako nahi zuten ustezko hitz potoloen inguruan eraikitzen ari ginela esatea…guztia grisa zenean. Non geratu zen benetako «hiria»?
Pabesaren azpian. Berdea den Hiria. Loreztatu eta landareak naturalki, behartu gabe sortzen ziren horretan.
Espeleogoaren begi-ninietan.
Hor zegoen, sakonetik ernetzen, barrutik ateratzen.
Espeleologoaren begi-ninietan zeuden, beste hiri askoren zatiak, puzzle baten moduan, bere begi-ninietan guztiak ensanblaturik.
 
Orain, espeleologoaren begi-ninietatik loratzen ari dena, pabesaren azpitik goraka hazten eta lurzoroko paretetatik goraka hazten ari den berdea. Emeki-emeki, ia oharkabean. Ixil-ixil. Berdea, gorantz dihoana. Grisezko gizasemen horiek irentsi dituen basalore basati libre eta eztengarri tupido hori. Gorantz, zuengana, zuek jada irentsi zaituzten, Hiria.
Jada esnatzen hasia den hiria……………..

Ftf.