fastfatum
Three songs with complementary adding translation/recital. Great time in a blue sky saturday 8th June. Garden beer, roulette and some kids running around the pub. Cozy outdoors atmosphere:
1.- Exit
2.- Simple Man
3.- Any Roof/Lau Teilatu
#HanIzanikHonaNaiz
#BeingThereIAmHere
Inoiz ez ditut
SENS
horren bi
ingelesezko azepzioen inguruan asmatu.
Sensitive zenean, sensible zen.
Eta alderantziz.
Beti kakaztua.
Beti ezin ulertu.
Eta orain,
bata bestearekin nahastuak ditut
inoiz baino gehiago.
Eta ezin ivy
honetakoak hanketakoak errez aska.
Lurrari ondo lotuak.
Aidean, egongo bagina hobe.
Hegan.
SENS gabe.
Hori ez ei da posiblea.
Bai, zu pertsona normalaren moduan.
Eguzkia ikusten ez duena
kantu bat entzuteko denbora hartzen ez duena
Nik SENS horretatik ezin dut
askatu.
Kantu batek
bihotzetik tiraka
eztarria tiratzen dit
itotzeraino
maite duzun hori zaintzeagatik
zaintzegatik
ulerkorraren atezuan
ilusio
eta
ametsaren
erreinuan
Kakaztua.
Hori kakaztua.
Eta SENSible nahiko nuke izan oso
SENSitive izan beharrean.
Baina ez,
beti alderantzizkoa ateratzen da.
Dictionary puta horretan
sekula ikasi ez dugun ñabardurak izango ote dira.
Gitarra hartu dut.
Kings Of Convenience – Riot On An Empty Street
Eta etxeko egongelan
Danimarka
edota
Inpernua izan daitekeen,
(bost ajola non)
erakundeak jada hustu egin ditugunean
edukiz hustuz
eta
mamuz bete,
uluka,
xuxurluka,
gure barruko
SENSa
hustu arte.
Gu hustu arte.
SENS biak
oinak
amalurra
hitza
ahoa
galduta
Eta zu,
hain zaratatsu maiz
non zaude?
zer egiten duzu ixilik?
Orain zenuen unea
SENSa aldarrikatzeko.
Nik
jada
SENS
bakoa
bihurtu naizenean.
Eta zu?
Ftf.
Ez dut hemengo jendea ulertzen.
Kalera atera, betiko bera egin, jendez aldatu, baina beti aitzakia berdinarekin….etxean ez bakarrik geratu.
Plan A, plan B,…agenda bete…eta hori, ihes. Exit.
Gogoratzen naiz, Division St.eko taberna horretako eszena horrekin. Taberna horrekin, gorri kolorekoa, FB-eko nere argazkia atera nuen hori bera. Eta han zeuden hiruzpalau jende multzo ezberdin: bikote bat, bi mutil eta neska bat eta barran bi tabernari eta neska bat…eta oso ondo akordatzen ez naizen gizaki bat.
Ni, nere ardoarekin, mahaiean. Pipa barruan prestatu eta kanpora ateratzen nintzen hartaz akordatzen ari naiz. Hain arraroa hemen, estanpa, hain normala, edo gutxienez indiferentea han.
Orduan, gora jartzen nintzen begira, Portland Moon-era.
Jendeak galdetzen dit, zer zegoen han.
Eta nik askotan ez dakit zer erantzun.
Eta esango nioke «ba…ezertxo ere ez».
Agian, Raymond Carver-ren edota Hopper-ren kuadro batean bezala, «deus ere ez».
Baina ez da egia.
Pipa horren kearekin, ilargirainoko saltoa ematen nuen. Sufjan Stevens kotxean zegoen bere zazpi zisneekin zai. Denak kotxea martxan jarri eta ilargira igotzeko goraino.
Harrezkero,
gauero, nere etxe aurreko bankuan,
jartzen den ilargi berbera.
Inorren zai egoteko ez den bankua.
Espreski bertatik, ozeanoaren alde honetatik soilik, Portland Moon-a ikusten den, banku preziso hori.
Nere etxea aurreko bankutik, ke artean:
Portland Moon.
ftf.