Yes, I reached to the 33 years. After 22 years that I first listened «The Joshua Tree», just when I was 11 years old. Today is my birthday, I have waken up at 6am, listening one song, «In God’s Country». I would really dream, running to stand still or singing I still haven’t found what I looking for. Just with the feeling and with the essence of this child thought. Not more. Because maybe it’s fair enough, just thinking we could drive and get to be somewhere «In God’s Country». I will drive to there, slowly. Now Slow Fatum has just started.
Akordatzen naiz, 11 urterekin, goizean goiz zoriontzeko deitu didan nere amak, ez zuela ulertzen diska beltz (jada ikutu eta zaharkitua, nere home-diskotekan) horren inguruan orduak eta orduak ematea, entzuten. Mapetan ez dauden koordenatara eramaten ninduten ni. Leku, lasai eta zabaletara. Eta beti geratzen nintzen pentsatzen nolakoa izango ote zen, jeans jakaz jantzita argazkietan osotasun bat osatuz, agertzen ziren lau tipo dublindar horiek, Anton Corbijn argazkilari maixuak diska islatu zuen, «jainkoen herrialdea» hura.
Eta gaur, 33 urte. Azkenean.
Joshua Tree eta Joshuaren urteak. 33 urte, duela 22, 11 urte.
Koordenada matematikoak, akaso. Norberak, bere fatum-a bizkar gainean, iritsi behar duen lekura heltzeko. (Eta ere akordatzen naiz, kantu gogor eta apokaliptikoarekin: «Exit». Ez neurea. u2ena, jakina).
Koordenadak, Joshua Tree-ra.
33th Zorionak/Happy birthday FasTFatum!