Doves-en «the sulphur man» kantuarekin, euriari begira. Badirudi azken egun hauetako euriak ez diola su-etenik eman nahi eguzkiari. Eta nik eguzkia ikusi nahi dut. Inoiz ez diot beldurrik izan euriari. Ez eta, «Euripean Sua» bezalako talde-izenak 17 urterekin irudikatzen nituenean. Baina orain, eguzkia eta sua behar dut.
Ez du ateri. Oraindik.
Eta hau bukatzera dihoa.
Eta maleta hutsean, tripako korapiloa sartuko nuke, eta zu ere berarekin batera.
Ahal banu.
ftf.
Silence’s story
Beti akordatuko naiz zukin.
Isiltasunak, nere etxeko leihoen kontrako euriaren arratsalde aspertuaren guda jada irabazi eta uneoro oroitzen duenean.
————————————————-
Jendea desagertu egiten da. Eta badirudi inorri ez zaiola axola. Ba neri bai. Eta asko.
Bai, badakit, itxura moderno eta urbanita honen barruan, alegia, pertsonak, metroan sartu eta ateratzen diren, automata horiek baino, bihotz eta barrunbe, kaxa beltz (hc ;), banakoz hornituta, bidean estropozoka ibiltzen diren horiek dira neretzako pertsonak. Batzuk, estropozo egitea zer den ezpadakite ere, horrela erabaki dute. Autotxokeetan ez dute inoiz partidarik jolastu. Ez, nabil hauei buruz. Beste gainontzeko horiei buruz baino.
Eta horiek axola zaizkit. Eta asko.
Hemen edo han.
Eta ez dut urruti egon nahi.
Eta desagertarazi nahiko nituzke, honelako milioi bat egoera…begiak itxi…eta desagertu behingoz. Kea behelainopean bezala? (revival)
Ixo.
Kea dator, zugana. Hurbiltzen ari da. Hartuko zaitu eta eraman. (Ez desagertu, bitartean.) (I’ll be back).
ftf.