Etiqueta: portland

Publicado el

7th Floor: Kea & Tripak

Hor, goian, 7th Floor horretatik, ikusten zuen. Itzel, handi, huge, awesome…
KEA.
7th Floor
Portland-eko, skycrapper-en erdi-erditik, ke ari xingle baten seinalea ikusi zuen hasiera batean. Emeki-emeki, ateratzen ari zen hori. Goraka, baporearen antzerakoa. Zeru grisarekin nahasteko hor goian. Poliki-poliki zihoan ke horrek, egonezina sentiarazten zion. Urduri jartzen ari zen, second by second. Izan ere, bere TRIPAK intzirika hasten ari zitzaizkion. Mila deabru barruan izango balitu bezala. Bere kamuflajezko carhartt jaka berdean, beat generation-en Ginsberg-en pinaren esanahiarekin sentitzen zituen tripak: Howl Forever. Garraxika betirako.
Bera baitzen, aurretik beste batzutan egon zen bezala, kamuflaje berdez avenue eta street ezberdinen urban jungle-a matxetez, gauez mozten zuen aktibista. Avenues and Streets. Denak zituen tatuarik bihotzean. Izkin bakoitza bere moleskinean bazuen jadanik zirriborroa. Eta zirriborro bakoitzak bazuen telefono edo skype konbersazio telegrafiko birtual horren marka. Guztiak tripetaraino iristen ziren. Eta han geratzen ziren. Abenida eta kaleen izenak bezala hirietako mapetan.

Baina, skypeen bidezko elkarrizketa hori eta gero, hiriaren barrunbeetako underground giroan sartzea erabaki zuen. Hiriko tuberietan barneratuz. Hemen goiko ke hori nondik ateratzen zen harakatuko zuen. Beti izan den esploradore senari men. Esploradore nekatu batek zer ikus lezake…Tripen metro kuadratu baten barrunbeetan.
Tripak, bi zatitan, tren estazioko kableen prezisioarekin erdibitu izanak bazuen noski ardurarik horretan.

Hor azpian, Walter Benjamin-ek ongi baino hobeto deskribatu zituen, basapizti urbano guztiekin juntatzea zuen helburu. Non eta bere bi heste zati erdibituak, kearen artean, khausitu, lotu eta osatzeko. Kea sortzen zen leku jakinean.

Skycrapper-en tximini erraldoi horretatik geroz eta gehiago etengabe ateratzen ari zen ke horren jatorrizko barrunbeetara zihoan.

Upstairs-etik downstairs-era.

Hiriaren tripetara, alegia.

Publicado el

Dream Avenue

Dream Avenue.
Islandia.
Reykjavik.
Keflavik airport.

Gaua edo eguna.
Ez dakigu.
Solstice.

Ez zuela minik emango esan nizun.
Eta orain barkamena eskatzera zatoz.
Arrazoia nuelako.
Arrazoia beti dator berandu,
baina badator,
Dream Avenue honetara.

Blur and hidden places.
Dream Avenue honetan bizi naiz.
Gauetan sartzen naiz,
eta ez dut jakiten noiz atera behar dudan.
Zurekin amets egiten dut
zure usaiarekin
zure arnasa ere senti dezaket.

Hamabost urteko
bildurra eta tximeletak.
Esnatu eta loratzen ari diren
erahildako gorpu hauek
berpizteko.

Zu eta ni.
Dream Avenue-ko
gure loft-ean,
igandeetan
balkoian jarrita bilutsik.
Gau edo egunez.

Solstizioan,
balkoian elur artean
amodioa egin
eta tximeletak
tripetatik
hegal egiten irteteko.

Tximeleta hegalariak.
Dream Avenue-n.

Zu eta ni.
Ez dugu zerurik ikusten.
Ez eta ozeanorik.
Baina ez dutugu.
Hori jada ez da garrantzitsua.
Hazi egin gera.
Gure benetako izaerara bueltatu gara.
Inportanteak ziren gauzetara.
Hori ez da aldatu.
Eta hori da seguruenik
inportanteena.
Orain eta betiko.

Zu eta ni.
(Milaka tximeleta hegalari
Reykjavik-eko solstizioan,
Dream Avenue-ko
loft batetik
ateratzen.
Zerraldo lurrean
besarkaturik dauden
bi gorpu bilutsien tripetatik.)

Hasi da bizitza.
Berriro.
//
ftf.
dream av.

Publicado el

«The Thing»

layersTrenean.
Jendea guztia eta ni.
train
Atzoko afalosteko ardoz bustitako elkarrizketarekin akordatzen ari naiz. Bai, gure ditxosko herria eta «The Thing» hori. Atentatua hizpide eta «zirkulu laberintiko bizioso guztia» ondorioz. As usual.

Eta bai, esan egingo dut:
I am really exhausted.
———————————————————–
Nekatuta nago. EuskalH.rekin. Eta sentsazioa dut, merezi duen jende asko ere nekatuta dagoela. Azkenean, errezagoa litzateke, bost axola izatea eta listo. Anestesikoa sartu eta benga. (Horrela ikusten nuen nere bizilagun ertzaina, Foru Aldundiko civil servanta eta partidoko liberatua).
Baina, please, ez naiz ez:
Iritzibakoa, axalekoa, anbiguoa, bihozkabea, xinplea, manipulagarria, izan nahi. Bitartean, kategoriek, itotzen dute. Ito. Imaginazio gutxi. Hainbeste berrikuntza eta zein imaginazio gutxi. Zein konfidantza gutxi, jendearekin. Nik konfidantza badut.
Portland-eko lehio honen bestaldean, euria elur bihurtu da.
Eta aldaketa horrekin, out of the blue, Zarauzko hondartzara egin dut salto.
road————————————————————
Trenetik salto eginez.
Martxan.
Elur artean korrika hasi naiz.
Bakarrik.
Nekatuta baina korrika jarraitu nahi dut.
Zergatik?
Merezi duelako zerbaitetan sinistea.
Eta hor zaudeten horiek denak
merezi duzutelako.
Bestaldean.
Merezi duzute.
Babestu nahi dut elurretik.
Hotzetik.
Eta Main Library frenteko Tango Coffee Bar-en,
topatzen dut babeslekua.
Lehio honen bestaldera.
Jendea. Berriro.
————————————————————
«The thing».
Eta izan nahi dut.
Eta sentitu nahi dut.
Baina, autodeterminazioa ere nahi dut.
«The Thing» eta enparauaz, autoderminatu nahi dut.zarautz edoHarriak bide erditik kendu.
Gu izan. Eta gure bidea berriro topatu.

Ps: Bobby Sands izatea handia litzateke.
Hunger filmaren bukaeran, korrika egiteari uzten dionean. Atzera begira. Eta autobusean bere burua imaginatzen duenean. Batzutan, Zarauzko hondartza galduetan, etzan eta olatuak gu har gaitzan uztea litzateke onena.
Nik horrela egin nahi dut hemendik.
Etzan eta trenetik salto egin,
jeitsi,
eta:
Donegal-eko autobusak eraman nazala, nahi duen lekura.
Portland-eko trenak utz nazala, nahi duen lekuan.
Zarauzko hondartza galduen itsasoak eraman nazala, nahi duen
lekura.

Ez nau arduratzen jada.
Nora iritsi.
Eta zer izan.

Izan ere,
jada
GARA.
(Edo hori pentsatu nahi dut.
Eta horrela ezpada ere, gutxienez bidea gozatu.
Ez baita gutxi hori. Edo neri hori iruditzen zait behintzat. Eta oker banago…baita ere. Hori pentsatu nahi dut.)
Txapela jantzi eta trenera abiatzen naiz, hemengoarekin eta hangoarekin pentsatuz. Bateraturik. Han zarautz or eta hemen.kafe lasai
Beste egun bat gehiago, basqueOUTSIDEland-en.
Ni. Gu.

Portland, OR, USA.
ftf.

Publicado el

23rd Av. and the green hat

Bai, San Francisco-tik Portland-ek egin du Suzanne-ek bere mustang zurian. Gaueko 4am zirenean, bitan pentsatu gabe, bere Twin Peaks-eko etxeko azpikaldeko garajeko zabaldu eta milaka deabru atzetik balitu lez, atera da. Iparraldera.
Ez du atzera begiratu nahi izan. Beharrik ere ez.
California-ko haize epelak atzean utzi eta Oregon-eko euritsu eta berdean sartu da. It’s raining cats and dogs. Bidean, tristea eta iluna zen bidaia, out of the blue, ortzadarraren irteerarekin alaitu egin da. Zubi magiko multikolore bat. Eta Suzanne bere kotxea zirkulu perfektu horretatik pasa nahi izan ditu, bere inperfekzio guztiak. Ez da kontua, kabitzen ziren edo ez. Kontua zirkuluak ez zuela sarrerarik. Ondo sartu, sarrerarik ez duen zirkulu perfektu batean, zure inperfekzio guztiekin….Pentsatu du. Isabel Coixet-en My life without me filmarekin ere akordatu da, zehazki main character-ra zen neska oso eta zorigaitzeko horrekin. Sarri pentsatu zuen, izakeran bere antza zuela, munduaren aurka borroka egiteko kemena, esan nahi baita.
Eta aurrera jarraitzen du. Eguerdiko noon, 12pm-tarako, Portland-eko 23rd Av. ko kale zoragarrian izango denaren aurreikuspena egiten du bere buruan.
Azken batean, Suzanne-en helburu bakarra, kapelu berde koloreko bat erostea baino ez da.
Bere ihesak badu zentzu bat.

Behin lortuta, bestalde, pentsatu beharko du zer egin, bere ihesarekin. Gelditu, bueltatu, urrutiratzen joan, oraindik gehiago.

Baina hori, 23rd Av.ko bere kapelu berdearen ostean izango da.
green hat
Ez lehenago.

Publicado el

PortlandStateUniversity blonde hair girl student in the max night train

She always takes the Blue Line (to Hillsboro).
She is a good student.
She studies Urban Studies and Planning.
Her father died when she was very little baby.
She was born in Connecticut.
She always hated this land.
Her best girl friend, Lulu, was a black little girl, coming from Charlotte, North Carolina. >From the cotton land.

She was get used to fall in love.
But since her little tiny sweet heart dissapeared, this adventurour, brave and weird boy, she never felt anything like she did before.

Now she is in the night train going home.
It’s 5:35 pm.

And she is not lost yet.
Her mind and heart
are already alive.

She will dream tonight
with the cotton lands.

Elurra eta kotoiaren zuritasunarekin, egingo du amets, bateraturik.
Bere ohea gaur ez da lursail zabal bat izanen soilik.
Begiak, itxi max night train-aren tunelean sartzen sentitzen du bere gorputza. Eta konturatu gabe, begiak itxiko zaizkio, gauean kotoiezko tunel horren barrura bere ametsak esnatzen hasiko diren arte.

Goodnite.

Never alone, in Your Blue Room.
Badakizue, ametsak, ferietako kotoizko sugar zaporedun  horietako bat jatea bezalakoa direla?
Bere, Lulu lagunminarekin akordatzen da. Behin Hillsboro auzunera iritsi eta bere logela urdinean barneratzen denean.
(Iphone-an, Brian Eno esperimentalak, irlandar U2 laukotearekin egin zuen Passengers album benetan bidai galaktiko horretako kantu hipnotikoa.)

Inoiz bakarrik ez, Zure Logela Urdinean.
Nere Logela Urdinean, one day I´ll be back.
I hope I will remenber what I had.
Nothing I can do right now anyway.
Never alone.
//
ftf.