H. joan egin da. Ez dakit bueltatzeko.
Olatz Zugasti – Kantu Baten Bila Nabil
Eta derrepente, ikastolara bidean bezala aurkitu naiz; oihan horiek amaren etxera bidera. Euria eta oihana. Berde iluna. Iluna. Kaleak berdinak dira, baina ez dabil inor. Arazoak berdinak dira. Argiago ikusten dut. Irtenbideak hain dira jada garbiak. Baina hobe agian ixilik geratzea, eta kantuaren bila jartzea. Hobe horrela. Inor ez dago jadanik kantu bilaketan. Ni bai. Beren ereduetatik ihes egin baitnuen. Eta ez, motz geratu da, idatzi dudana; izan ere, hori neretzako gordetzen baitut. Eta hori nere barruan dago. Lautadak, etxeak, kaleak, autopistak,…Bideak. Nere izate amoltsuaz, oinez egiteko. Jada iritsia. Jada, iritsia, nekatua.
Exeri eta zai geratuko naiz.
Kantuak, ni hartu nazan arte.
Inoiz hartuko banau ere.
Begiak itxiko ditut, eta ume bihurtuko naiz berriro.
Kaxeroz jantziko naiz. Baina Xantotomax Oregonianoa izanen naiz. Betiko.
Trenean, atzera eta aurrera. Treneko bidaiariei, so.
Ftf.
fastfatum