Denbora geratuko balitz
zu zinateke, erregina.
Orratzak kontrolatzen.
Eguna geratzen denean,
bere aurretik jartzeko,
maldan behera dihoan,
ero bat bezala;
munduaren bestalde horretan,
hobe ez ikustea.
Hobe ez sentitzea.
Hobe, bere horretan dena maldan behera erortzen uztea, ahaleginik egin gabe, puskatuko denean, zu puskatu zarenean, bere barruan, bai zu, erlojuari etengabe begiratzen dion gizaseme bildurti eta gizatasun-bakoa.
Hondartzarekin akordatuko naiz.
Goizeko 10etan, kubo eta pala.
Aitaren eskutik, preska, (ez nuen ulertzen zergatik),
eta mareak bezala,
…
itsasoak eraman dituen
mila emakume memorigabekoak,
begirada dizdiratsudunak,
emakeume lurrunduak,
kantuetan baino kantatzen ez diren horiek,
betirako hor geratzeko, ahaztuta, esaten ez denaren kontra, ilezkorrak garelako, gure funeralean, emakume horien kantu denak jo eta gero, guztia ahaztuta geratu delako, baso batean, ahaztuta, kantu baten azkeneko estrofa errepikakor pop-eroa baino ez.
Basoa eta hondartza.
Hiritik urrin.
Hor nonbait.
Ze axola dizu zuri (neri ere axola ezpazait, non).
Dena materiala bihurtu den honetan, emozioak, negozioen merkatu debaluatuan baino ez dira trukatzen.
Baliorik gabea.
Antzua,
Hutsa.
Funeral baten, ekitaldiaren tankeran.
Eginbeharrekoa. Egin behar delako.
Kantu baten ordez,
inork jada kantu bat abesteko adorerik erakutsi zuelako.
Eta une horretan,
mesedez ZUEK DENAK
IXO.
BAINA BETIKO.
ftf.
