Nutella. Hori ez zegoen nere amaren etxean. Baina berdin dio. Gustora jaten nuen, neska hotzarekin, eta ogitartean, txokolatezko krema hori, goilarakadaz, bata bestearen atzetik. Telebistari begirada kentzen ez niolarik. «Planeta Imaginario».
Eta maisu Debussy, pianoaren gaineko nota jostari eta magikoen jostun.
Oraindik, begiak itxi egiten ditut, ohean nagoela. Eta guztia desagertzen da. Guztia, ez da Gernikako bonbardaketaren osteko harri koxkor bat ere geratzen. Huts. Horra igotzen gara. Galdetu gabe. Mikel Laboaren txapel beltza goitik ikusten dugu baita gure amaren sukaldea, eta baita aitak, hondartza eramaten gintuen igande 10am horiek ere. Hor igotzen hasten gara. Gora eta gora. Lurraren gainetik. Eskutik zerbaitek fuerte baino fuerteago heldu izan baligu bezala. Indar ezezagun eta bortitzak. Gora eta gora. Gutunak eta oroitzapenak hor behean, san juaneko sute batean kixkaliko balira bezala. Han goitik garrak ikusten ditugu. Jada ez da ezer gertatzen.
Debussy eta gure blue room-a. Eta gu oraindik, «Planeta imaginario» horri bueltak eta bueltak ematen. Nutella bokadiloa eskutan.
Eta onena zera da: Ez dugula inoiz hortik jeisteko asmorik.
Sometimes you have to take the road, in a blue sky day, and drive just drive. Then, you will meet James, once more. Nothing changes. Your irish friend. Always James Early. And then, you would meet again Eef Barzelay. That man, that singer, you listened one day with the writer Harkaitz Cano in DonostiaCity one wednesday evening at 10pm. In a city that nothing never happens after 10pm, we found and listened a trombone while Mr. Eef Barzelay smoked his cigarette in the half moon night in this city, the one I am writing down these lines. And from that night, something happened, specially something grew up in our stomach. Something that was increasing in size and shape. Something that we could not explain. Now, every wednesday night after 10pm we still listened this trombone from Egia neighbourhood. We´ll travel to any venue and we listen «Simple Man» song. And since then, we just r not the same. And we all will become «Mike Kalinsky». —————————— We found James in the Plaza de España in Zaragoza. Some good beers and wines. Plaza de España? «Q paza tio» Good time, good memories. Two seconds and as always. Always broths. ——————————
Got to «Lightbulbs Can» (La lata de las bombillas) venue. And we bumped into Eef Barzelay. Nice talking. There the gig. ——————————— Bukatzeko aitorpena: Orain etxean. Bueltan. Jendea eta supermerkatuak. Jende normala eta supermerkatuetako marka zuriko produktuak apaletan. Eta gure barrunbeetan, Eef-ekin erre genuen zigarro hori, kalean, kanpoan, algaratik kanpo. Nashville-eko istoriak, West-eko nere ikuspuntu eta reskatatuko zenbait pasarte, hiriak, hiriak eta hiriak. Musikari single, adin bereko, eta agian, mundua ikusteko moduaz mintzatzea polita suertatu zen. Argigarria. Orain etxean. Diska belarrietan. Izaro, 2 urteko ume txikia esnatu ez dezadan, iphone-eko headphone high-quality hauetatik, «Born A Man» kantua entzuten. Ederra. Ederra barruraino ederra. Jaiotzearen inozentzi berberarekin. Ederra. Eskertu zidan bai, Eef-ek, «Me No» algaraka eskatzea.
What a pleassure. C u again Eef. C u really soon James. My broth. FasTFatum (igor calzada) & James Early. — ftf.
Ps: Datorren apirilaren 24an, Bilboko Kafe Antzokian, asko txalotuko zenutela iragarri nion Eef eta beste bi kideei, Declan eta drummer-rari. Ea ba, egin ezazue, bederen, nere ausentzia ez dezaten nabari. Ezinezkoa joatea izango zaidan kontzertua bestalde, South Galian egonen naiz une hotan. ————————– Oraingoz, sinisten ez dugunok, bai ezertan ere ez, sinisten ez dugunok, gu sinismengabeak, guretzeko geratzen zaigun gauza bakarra: «Pray, for the Non Believer» Clem Snide – Pray
Atlantikoa zeharkatuz, lerrorik gabeko gure
herrira iritsi naiz. Aireportua zapaltzen dut, zeru urdindun igande egun beautiful batean. Eta Irlandako
laukoteak txuri beltzeko bere lerrorik gabeko zerumugara saltoa ematera
bultzatzen gaitu, beste behin ere. Gure bihotzak urduri eta gure emozioak
ernatuta. Hor dugu, lerrorik gabeko zerumuga ezjakinaren
marraren sinfonia: No Line On The Horizon, U2.
Presaka, ia arnasik hartu gabe, etxeko
egongelan, Boy, October, War,…baina
batipat The Unforgettable Fire eta Acthung Baby biniloak lurrean
barreiatzen ditut. Eta bozgorailuetan, oso altu, ia gorturik geratzeko moduan,
Bono-ren hitzak eta laukote banaezinaren mundu ezegonkorraren txuri beltzeko
edertasun emozionalaren oda berria. Gure bihotzetara berriro, bala bat bezala, zerumuga
urdinetik datorrena, zuzen-zuzenean.
Eta zer aurki genezake diska honetan?
Gakoan, alegia kantuetan barneratu aurretik, lehenik, Anton Corbijn maisuaren
txuri beltzezko ikutu minimalaren argazkietan bilduta datorren diska dela esan
behar. Itzel Mr. Corbijn. Bigarrenik, Bono-ren hitzak. Zuzenak eta oso kontzeptu metaforiko
trinkoarekin. Itzel BonoVox, beste behin ere. Indar, emozio eta baikortasunez blaituta dator U2ren azken hau. Agian
ohar txiki bat, bi kantu muturreko faltan bota ditut: Bata, iluna, Bullet The Blue Sky, Exit, Acrobat, Until
The End Of The World,….Bestea, argia, Stay,
Pride, In God’s Country,…. Hala ere, U2 hain talde handia egiten duena, ez da
soilik irratian entzungo ditugun hit-ak egitea, baizik, apurketa hori. Eta
sarri lortu dute Dublindarrek hori. Diska, Achtung
Baby-ren ostean etorri diren guztien kantu sekuentzia egituraketarekin
dator. Kantuen ordena ondo aukeratua dago, horrek salbatzen du diska nere
ustetan. Ez nuke esango, mugarria denik. Baina bai, mailari eusten diola.
Play! (Anoetako 2005ean gau hartan Bono-ren“bat, bi, hiru,…hamalau” oihua oraindik
oroitzen dut.)
Diska hiru ataletan bana genezake: Lehenengoa, No Line
On The Horizon eta Magnificent kantu
izugarriarekin hasten dena. Bonba bat gure bihotzetan. Hasiera indartsua. Eta
gu lerrorik gabeko zerumugan. Bigarrena, Moment Of Surrender abesti larroxatik
diskaren muinera pasatzen gara, U2ren egungo rock-aren kontzeptura. Korapiloa: Unknown Caller, I’ll Go Crazy…, Get On Your
Boots, Stand Up Comedy eta Breathe. Hori
da agian U2ren eskeintza egun. Baina aipagarria, hirugarren atala, Fezeta Cedars
of Lebanon hegoaldeko latitudeetako ilunabarreko ilargi arabiarraren efektu
hipnotikoarekin, diska ixteko gure bihotzetan laztana xuxurlatuz.
Gaiak ez dira aldatu, inondik inora: “Denbora hutsala da, ezpaita
lineala”, “Amodioak bakarrik ahal du marka hori utzi gure bihotzetan”, “Ume
txiki bat bezala gara 8 karriletako autopista zeharkatzen”,… U2ek beti, utziko
gaitu ametsetan. Zerumugan etzanda. Biharamunean, gaueko zalapartan
Polaroid-ean ateratako gure bizitzaren argazki kongelatuak hozkailuanaurkituko ditugu. Udaberriko zerumugaren
errainuekin deskongelatuko ditugunak. Berriro zerotik has gaitezen.
Ez, ez da, 11 urterekin deskubritu nuen U2a. Inondik ere. Nostalgiarik
ez mesedez. Wide Awake in America jartzen dut
etxeratzeko pastilla moduan A sort of Homecoming. Baina ez, ez da War, The Unforgettable Fire eta Achtung
Baby-k izan ziren mugarri musikalen parekoa honakoa. Baina, agian onena
zera da: Ez dela mugarriak egiteko momentua. Munduaren aztoramendu eta
aldakortasun honetan U2k txuri beltzeko jarraipen emozionatu eta soseguzko bat
helarazi digu. Aurrera egiteko, beti aurrera. Gure bihotza bere lekutik aterako
diguna eta gure ardura izango dena, bostekoaren barruan fuerte fuerte gorde.
Eskua itxi. Eta aurrera egitea. Horretarako bakarrik balio badu, ez da gutxi.
Diska salbatua dago. Eta nere ustez, lortzen du.
Ez da aurrekoen parekoa. Ez du zertan izan behar. Zerumuga batean
egindako diska da. Eta hori du onena. Hitzak eusten diote diskari. Eta kantuen
sekuentziak ere.Hala ere, gure bizitza zerumugatik
aurrera joaten lagunduko digun diska da. Gure bihotzean lerrorik gabeko zerumugan, gu U2ekin eta U2 gurekin, forever.
Mapetan eta zerumugaren lerroek jada zentzurik ote duen gure buruari
galdetzen ari garenean, Europa bihurtu daiteke gure zerumuga. Gertuen izango
dugun kontzertua Bartzelonakoa. Hala ere, laukotearen hometown den Dublin-ekoa duda barik gomendagarriena. Gure lerroa
margotu, ikusi eta ospa dezagun, udaberriaren atezuan. Sláinte!
(BERRIA egunkarian argitaratua 2009ko Martxoan)
————————————————————-
Hasi da, bonba. NoLineOnTheHorizon: “Denbora irrelebantea da, ezpaita
lineala”. Eta arrazoi du. Bigarrena, diskaren benetako harribitxia,
“Magnificent”. Bai, jaio naiz zurekin egoteko. Amodioak inuxente bihurtzen
gaitu. Eta hori da “magnificent”. Amodioak bakarrik ahal du marka hori utzi
gure bihotzetan. Amodioak bakarrik uztartu ditzazke gure bihotzak.
Intensidade aldaketa, hondartza batean gauez norbaitekin ipod-ean
entzuteko kantua: “Moment of Surrender”. Besarkatuta, eta hitzik esan gabe,
arimaren erritmoa ilargi beteko udaberriko gauetako hondartza galduetan.
Entzun. Besterik ez.
Laugarrena, udaberria dator. Eguzki errainuak, hortzemugan. Eta ez
dakigu zergatik, korrika hasten gara. Eta ez ezer esan. Korrika egin. Agian,
hortzemuga honetan, berriro zerotik hasi beharra nora jakin gabe. Oso segurua
den entzulearentzat kantua ekidin daiteke. Gainontzeko guztientzako, diskaren
arima. Hortzemugatik korrikaldia, hondartzatik abiatuta Atlantikoa aurrean.
Libre gara edozein lekutan gaudelarik ere. Agian “All That Can´t You Leave Behind” diskaren onenaren jarraipen
kantua. U2n
Post-Achtung Baby-ren esentzia. Betiko gure U2.
Bostgarrenik aurrera, diskaren bigarren zatia hasten dela esango nuke.
Oso positiboa oso jostagarria, flirteotik gertuago. Hartuko al dugu kafe bat
Marrakech edota Pakistan aldean gaurko udaberriko hortzemuga urdin honen pean?
Behin esan zuen Bono-k, “agian ezin dugu mundua aldatu,baina bai mundua gure barruan”. Agian jada
mundua aldatzea ezinezkoa dugu, baina gu munduan. Gero gauean mozkortu eta
eroaldi bat biziko dugu.
Seigarrena. Larunbat gaua. Eta jantzi zure botak! Hortzemuga gorritu
egin da. Eta deabruarekin goaz tabernetara. Gaur gauean botak jarriko ditugu
eta deabruarekin egingo dugu paktua hortzemuga gorriaren pean. Zeinek sinisten
du jainkoetan jadanik?
Zazpigarrena. Rock-aren arima eta pausu seguruaz, ekilibristen antzera,
hortzemugatik, guztia komedia bat denean. “Ume txiki bat bezala gara 8 karriletako autopista zeharkatzen”. Eta
parrez gainera.
Zortzigarrena. Gauaren ostean, Fez-eko hortzemugara goaz. Aldaketa itzela
diskoan. Diskaren hirugarren atalean barneratzen gara. The Edge-n gitarra eta riff-en artean. Acrobat, Bullet The Blue Sky,
Exit edota Until The End Of The Wold kantuen U2en alde beltza izan zitekeena.
Diskak zerbait falta badu, horrelako kantu sakon bat zen, kontrapuntu moduan.
Bederatzigarrena, hortzemugatik, gora goaz. Zerura amets egitera.
Behean, neguko elur zuria. Elurra zaurien gainean ikusi dezakezu hemendik?
Hamar: Arnasa hartu. Hau hasi besterik ez da
egin. The Edge berriro ere.
Hamaikagarrena, azkena: Diskaren bukaera borobila.Berriro hegoaldera. Lotara goaz, ez soilik lo
egitera. U2ek beti, utziko gaitu ametsetan.
It is really hot. 114 Fº. Dessert. I am listening this really
amazing record that I bought in Frudisk record shop in Donostia
(nowadays desappeared). I was 11 years old. And 22 years after, I am
coming and playing in the white car…all those tunes: Bullet the Blue
Sky, In God’s Country, Running to Stand Still and Where Streets Have No
Name… To be honest, I’ve started thinking every tune needs to be
listened in the place that has been created. The sensation is more
powerful and real. And this dessert is gorgeous. Thousand and thousand of Joshua Trees, anywhere. And really hot. But not hard. (Strange isn’t it?) I cannot stand with so hot weather. But I can be here. And I will go again to the «Dessert Sky, in the God’s Country.» Peaceful. Let’s try. I am going. Follow me. «Bullet the Blue Sky»«Running to Stand Still» «Exit»
