Etiqueta: mogwai

Publicado el

Tokyo Moon

Sato-k hartu dit telefonoa.
Oso tipo atentoa iruditu zait.
Bere inguruan, kolore txuri-beltzezkoak osatzen zuten, eskritorio bat imajinatu dut. Hor, nonbait, Tokyo-ko auzune periferiko batean edo, galduta.
Nere burua, 2046 train horretan sartuta ikusi dut derrepentean. Denbora geratzen den tren horietan.
2046
Emakume traje gorri eta leporainoko horiek, elegantzia eta dotoreziaren obra maestra. Eta gizatasunarena.
Zeren ezetz uste baduzu ere, Tokyo honetan, ene herrian baina gizatasun handiagoa somatzen dut poroetan. Ixiltasuna eta kaosaren artean dagoena, baina gizatasuna. Teknologia ia androide hau, gure sentimendu terrenalak baina gizatiarragoak direla ere pentsa nezake.
Begiak ixten ditut.
Agian betirako.
Eta agian, horrela ilargia bere osotasunean ikusiko dut, inoiz.
—
Sapporo garagardoa eskatu dut.
Bi gizasemen korbatadun, likore jelaz betetako batekin ari dira cigarrette kajetila guztia ustutzen. Burua atzeraka botaz. Jazz pieza bateko bi instrumentista nekatu izango balira bezala. Beltzez jantzita. Elegante eta aldi berean, informal.
—
Mogwai-ko young team diskarekin ari naiz,
tarteka,
eta Sufjan Stevens-en seven swans.
Iphone-eko menuan behin eta berriz, saltoka batetik bestera.
Mogwai, neretzat. Sufjan Stevens, biontzat.
Nere lagunak gogorarazten ditut hemendik.
Begiak itxi, eta trenaren barruan sekulako festa antolatu dut nere buruan bapatean. Ez dakigu nora garaman trenak.
Baina, ajola duena,
jende guztia,
ez dakit zergatik,
behingoagatik,
ondokoari begiratzea
utzi diola,
eta algara ixileko baten baitan,
denak,
treneko lehiatilak
martxan goazela,
Tokyo Moon-era
begiratzen goazela.
Ez dakit nora.

Inork ez daki nora.
Baina,
ixilik
eta
lasai.
Eta nik,
Tokyo Moon begiratu,
eta zurekin ere akordatzen naiz.
Apika.
Ilargiak, keinu egiten didanean, bakarrik.
Begiak itxi,
eta ondoko gizaseme hauekin,
ondo,
lasai,
ixil.
ftf.

Publicado el

Small

Txikia.
Egunen batean, mundua txiki bihurtuko zaigu.
Ezdeusa.
Hutsa.
Empty&Nothing.

Ateak ireki
bihotza hertsiki itxi
hortzak hestutu
lagunak agurtu
lehioetatik euria sartzen ikusi
olatuetara jauzi egin
bidea non dagoen begiratu
ez ezer aurkitu.

Txikia.

Azken momentuko,
egia.
Gezur bihurtu nahiko genuke,
eta berarekin
gu atzetik desagertu.

Txikia.

Gaueko a.amenabar-ren hiri huts horretan, gu.
Txikia.

Elkarrizketa txikiak, gaueko ordu txikietan.
Hurrengo goizeko, kafeostean, guztia garbi.
Txikia.

Txikia, desagertu arte.
Lorratza utzi gabe.
No traces.

Zigarrokinak,
hor kanpoan,
bankuaren aldamean.

Gure begirada,
itsasaldeko gaueko argi zerutiarrean iltzatua.
Zerbaiten esperoan.
Seinale baten esperoan.

Edo besterik gabe.
Gu, txikirantz sartzen ariko bagina bezala, sentitu.
Mogwai 8PM.
Iritsi da unea.
Play.

Eta biluzten goaz,
hemeki hemeki
ia konturatu gabe,
indar ezezagun batek,
besotik helduko baligu bezala,
eta guk ez dakigu zergatik,
baina inongo erresistentziarik gabe biltzen gara
Belfast-eko New Lodge-eko aktibisten batailoi errepublikazalea bagina lez,
(txapel beltza jantzia),
itsaldera,
argi zerutiarra,
nondik atera den eta zergatik ateran den,
galdetu gabe,

Txiki bilakatzera.
Gaur, gauean.

Gaurkoz,
hiltzera, itsasoan.
Itsasoratzera,
olatuetara troubles-etan,
gure buruak botaz.

Jada, borrokak zentzu galdu egin duenean.

Baina txikiak,
bihurtu garenean.

Txiki.
Baina argi zerutiarrean jada.
Sinbiosian.

Gau honetan,
begiratu itsasora:
Ikusten al duzu/nauzu?
ftf.

Publicado el

Rock the Action

Beraiek ez dira horrelakoak.
Ni bai, eta zu ere.
IMG_0427[1]
Kantua, odola ateratzeko orratz horietako batekin sartzen duten, adrenalina txutea bihurtzen da, zuretzat eta neretzat. Emeki-emeki, bajuaren tonoa, belarriak perforatzen dizkigu. Gitarra hetereo horren ikutua…aidean…aeroplano bat bezala on the air, Portland-eko Waterfront gainetik. Eta azkenik, bombo eta kaxa erritmo perfektuzko martxa militarraren solemnidadearekin, bateria. Hor duzu, Rock the Action.
Ez duzu sentitzen?
Ez dizu ezer esaten?
Entzun entzun: Zerbait hazten hasten da zure barruan. Landare ivy horietako bat bezalakoa da. Hasi orduko ez dago gelditzerik. Lepotik heldu, kiribildu, hanketatik, eskuak lotu, ahoa estali….
Zure bihotza (sahietsen zirrikituetatik, lotzen eta itotzen duen kartzela moduko batean balego bezala), korrika ateratzen ikusten duzun arte zure aurretik. Bai, korrika, zure aurretik ihesi eta zure barrutik atera den hori…zure bihotza da. (Gizaseme bihoz-kabea bihurtu zara dagoeneko).

Hori da, zehazki, Rock the Action.
(And the point is…that these f***ing bastards do not even know what I am talking about…¡Q se jodan! Burokratok…bai:
I hate u.)

Horiek hilda daude. Itxurazko bizitza perfekto horren azpian ez dira hirien musikarekin lokartuko, ez diote ilargiari begiratuko, eta berau agurtuko gauero. Keinu txiki batez.
Baina zu…Zuk ere ez duzu ezer entzuten? Horrela bada…barka…baina agian ez zara ohartu..baina zu ere hilda zaude.
U may be a f***ing dead, man.

Autopista batekin roadmovie edota etxetik eskapoan korrika ateratzea bezalakoa da. Arrazoi jakinik gabe. Zer edo zerk bultzatzan zaituelako. Indar ezezagun batek. Zure buruari eta bihotzari baino, hankei jarraituz. Azeleradorea zanpatu edota korrika etxeko ateari portazo bat eman eta guztia atzean utzita. Bai, guztia atzean utzita…all that you CAN leave behind…

Guztia utz dezakezu atzean.
Ezer ez da beharrezkoa.
Gauza bakarra da aldiz ezinbesteko.
Hori ez dezazula ahaztu inoiz:
ZU.

(Eta zure barruan duzun Rock the Action-a.
Hil bitartean, bizirik egoteko arrazoi ia bakarra seguruenik).
SO WHAT…? Mr. Miles Davis…Run Miles…Run away, come on….RUN!
Ostias!
RUUUUUUUUUUUUUUUUUNNNNNNNNNNNNNNNNN