Airports

Behin eta berriz.
Joan eta etorri.
Gertukoa urruti sentitzen dugu, eta urrutikoa gertu.
Ez dago ezer, kantu baten gazi-gozoaren aldamenean edukitzea bezalakorik, mahai honen inguruan, dana eta ez danaren ekilibrista izateko.
Zu eta ni.
Eta beste mila gauza.
Eta gazteetako txostenetako begirada nerabe horiek, orain faltan botatzen ditut, hainbeste korritu dugu, aireportutik aireportura, orain dugun horri gutxi horri zukua atera, edota laranja zukua edatea baino geratzen ez zaigunean.

Damien Rice ari zait karraxika «let me out»…baina nondik Damien, nondik?
Zein aireportura?

Eta egia da,
gaur,
hamabost urteko neska baten ametsa baina ederragoa zaude.
«I can see a lot of life in you» dio Sufjan-ek.

«She» dio, Harriet-ek bere ahots tertziopelodunarekin, Manchesterreko proletarioaren alaba ameslaria. Eta nik sinisten diot, ahots horrekin, ezin besterik egin. Maite dut ahots hori. Maite dut kantatzen duena. Hain da belarrietarako masajea. Eguzkia eta igandeek urtzen dizkigute, arima.

Lisa, askoz lotsagabeagoa da…»I don’t know you» esaten duenean. Eta telefonoak erreko lituzke, komunikazio-inkomunikazio hori apurtzearren behin betikoz. Dublineko pub Crogans-en, zuzen zuzen, aurrez aurre, hitzegin gabe, zure begirada pint baten barruan irenstekoa apar eta guzti.

Karretera luzeak datoz orain. Nora dihoazen ez badakigu ere. Bakarrik egiteko diren bideak. «Cath» dio Death Cab For Cutie-k…Eta neri Mikel Laboa bere mustang txuria gidatzen barrez hil zen eguna datorkit gogora. Karretera, algara eta beste mila sorpresa.

Azkenean, kale euritsuetara joango gara. Dublin. Grafton St.etik oinez. Amodio perfektuak eta «hautsi da anphora»k. Baina istorio horiek bizitzea merezi du, bizitzea egotea bezain beste. Zertarako bizi bestela?

Aireportuek, ez dakite, zenbat oroitzapen gordetzen dituzte, jendeak dituen bezainbeste bihotzen adina. Eta bihotz bakoitza, Santa Mariako jesukristoren bihotza bezala, kupidoren milaka eta milaka geziz dago ziztatua.
Zundaketa emozionala.
Bizirik egotearen ordain gordina.
Orainarte.

Madrid.
ftf.

Medizina musikala erosten Jackpot Records-en. And it is fucking cold, outside, and inside.

Dendan sartu naiz. jackpotHigh Fidelity-ko hori bezalakoa, baina txukuna. Portland guztia da txukuna.
Hotzez sartu naiz. Hotzak akatzen. Eta sartu eta berehala, izerditan hasi. Termostatua oker dabil antza.
……………………………………………..
Ez hemen ez du begiratzen arraro, laptop txikia ireki eta bere aurrean idazten jartzen naizenean.
Eta bai hotza egiten du.
Hotz izugarria.
Benetakoa.
Kojón.
Bertigoa.
Salto egiteko gogoa.
Eta guztia kakazteko.
Modu batean edo bestean.
Azken batean, zer ajola du.
H.k bidali dit mezu bero bat.
Bai, hori bai dela laguna.
Hitzak, sartu zaizkit barruraino.
Nik uste malko txiki bat ere atera zaidala.
Asko maite dut H.
H. nere adixkidea da.

Eta asko maite ditut
ere eguneroko gauza horiek.

(Diska hau erosiko dut.
Kantua tripetara iritsi zait.
Bon Iver.)

Eta hondartzakin akordatzen naiz.
Hondartza galduak.
Bai horiek jadanik galduak daude betirako.

Gu ez ordea.

Gu bizirik gaude.
Eta jarraitu nahiko genuke.
Bizitzea zilegi balitz eh Mr. Laboa…

Nik uste dut, trenera hurbilduko naizela

Dagoeneko, gorputza berotu zait.
Eta besapean, medizina musikala daramat, flu-ak harrapa ez nazan, at least.

Inside is right now warmer. Even if outside is already cold. Fucking cold, for God’s sake!
C u soon Jack.