japan – Página 2 – aka igor calzada

15 agosto, 20092 febrero, 2021

In The Mood for Love (in Kyoto) (Part II) edo…

…Edo Geisha black cab-ean ihes egin zuen egunean, Clem Snide – Born A Man gizon baten birjaiotza.
—
Zigarroak eta kafea, eta Japan.
Euria egin lezake edozein momentutan,
summer benetan sargore honetan.
Bike-a kanpoan dugu, begira ari zaigu.
Eta oraindik buruan dugu, zer gertatu, nora joan ote zen ihes geisha…korrika sartu zen taxi beltz horretan.
Bueltak eman ditugu.
Sushya jan dugu, eta oraindik: Ez dugu ulertzen.
Zergatik ihes?
Kobe-ra joango ote zen. Itsasertzean, noria horri begira, bere begitxu japaniarrekin itsasoa eta feriak ikusiz, agian guztia ahaztutzera. Agian, 2046ra zihoan trena hartu nahiko luke, baina hainbeste tren estazioetan…ez du kanji ideogrametan, 2046ra dihoan trenik topatu, oraindik.
Imajinatzen dut, Seven Stars tabako pakete bat erosi, eta kokilduta, bildurtuta, kafetegi batean lubakitu dela, erretzen eta kafeak hartzen. Erantzuna topatu arte mugituko ez dela egin dio zin bere buruari. Hor dago, bere sanyo cell phone-ean sms-ak iristen ote diren begira.
«As much as you love me…» pentsatzen du, negar malko txiki bakar bat, musu zuritik behera. Egunero negar malko txiki bat.
—
Pentsatu du, ez duela gehiago eman nahi. Horregatik erretzen du. Zigarro bat, eta beste bat segidan. Errezatzen egon balitz bezala, bere hatsa bereganatuz segunduro: Clem Snide – Pray
Jada ezpaita ezerren sinisdun. «Pray for non believers».
Komunera egin du salto, eta bere zuri make-up-a kendu egin du haserre, artega, malaostian. Ispiluari begira geratu zaio, bere benetako aurpegia ezagutuz. 2 segunduz begiratu dio eta kafetegitik, korrika atera da, bildurtuta. Baina aldi berean, oso pozik. Bizikleta hartu eta Kyoto-ko Teramachi-dori kaletik. Jada ez dio erreparatzen jendeen begiradei. Txori goseti bat da, bizikleta baten gainean, hiri handiaren ahoaren barruan sartzen dihoala. Badaki. Baina hiriak bera jatea nahi du. Irenstea. Oso osorik. Berarengatik geratzen den gauza guzti eta bakarrak. Dena. Bera guztia, osoa, irentsia hiriaren sabelean, digesting.
«When somebody loves you…is not good…is no good…Unless, he loves you…all the way…» Kantatzen dihoa.
Irriparre bat eta malko bat, jada zuria ez den musutik behera.
Bizikletari ekin eta ekin, geratu barik.
Ez du geratzeko asmorik.
Are gutxiago, atzera begiratzeko inongo asmorik.
—
Kyoto (Japan)
Ftf.

9 agosto, 20092 febrero, 2021

In the Mood for Love (in Osaka) (Part I)

Shigeru Umebayashi – Yumeji’s Theme
Zigarroak, hezetasuna eta bero, bero handia.
Osaka.

—
Bizikletaz, bere soineko zuri-beltzarekin darama Ikujiro, bere amorantea, Zu-andereñoa.
—
Baina kontua da hori, duela urte asko izan zela, eta orain Ikujiro-k bere ohearen gainean modu perfektuan, monk-en moduan, doblatua duen pijama zuri-urdina, destolestu, jantzi eta sandals-ak jantzita, Seven Stars tabakoa erostera jeitsi dela kalera…
Beroaldi eta izerdialdi itzel honen altzoan.
Michael Galasso – Mo Wan’s Dialogue
Dutxa hezea eta hotza hartu ostean,
neonezko argi koloredun horietan,
kilker zigarro erretzailea,
Osaka-ko moon-ari begira, Goodnite.
—
Pasiran ikusten ditu, amoranteak bizikletaz,
heuren aterki zuri eta beltzekin.
Begirada enaomoratu japoniar nerabeak.
Begiradak, ilusioz betetako poxpolo txispadunak begietan.
Txinparta gorriak. Emergentziazko sute eta tsunami kixkaligarriak.
Bihotz, ikutuezinak.
Esku beroak, eta gorputz izerdituak.
Pareta gorriak.
Argi oso oso bajuak.
Izerdiak berriro.
Platerontzi bateko sushy ia bukatugabea.
Sakea eta Kirin botila erdi hustu bati, azken tragoa, hustu arte.
Eta beste zigarro bat, zigarro luze bat.
2046 zigarro luze luze bat.
Begirada luzeak,
denbora geratu direnaren seinale.
—
Zu andereñoa nonbait ke artean desagertu da.
Eta ikujiro kamaleoiekin amesten hasi da. Ia gauero lez.
—
Bitartean,
quizás, quizás, quizás,
Nat King Cole – Quizas Quizas Quizas
entzuten da
sake taberna txiki batetik.
Ikujiro sartu egiten da.
Azken tragoa hartzera dihoa.
Bere azken tragoa.
Shigeru Umebayashi – Yumeji’s theme (extended version)
ftf.

2 agosto, 20092 febrero, 2021

Tokyo Moon

Sato-k hartu dit telefonoa.
Oso tipo atentoa iruditu zait.
Bere inguruan, kolore txuri-beltzezkoak osatzen zuten, eskritorio bat imajinatu dut. Hor, nonbait, Tokyo-ko auzune periferiko batean edo, galduta.
Nere burua, 2046 train horretan sartuta ikusi dut derrepentean. Denbora geratzen den tren horietan.

Emakume traje gorri eta leporainoko horiek, elegantzia eta dotoreziaren obra maestra. Eta gizatasunarena.
Zeren ezetz uste baduzu ere, Tokyo honetan, ene herrian baina gizatasun handiagoa somatzen dut poroetan. Ixiltasuna eta kaosaren artean dagoena, baina gizatasuna. Teknologia ia androide hau, gure sentimendu terrenalak baina gizatiarragoak direla ere pentsa nezake.
Begiak ixten ditut.
Agian betirako.
Eta agian, horrela ilargia bere osotasunean ikusiko dut, inoiz.
—
Sapporo garagardoa eskatu dut.
Bi gizasemen korbatadun, likore jelaz betetako batekin ari dira cigarrette kajetila guztia ustutzen. Burua atzeraka botaz. Jazz pieza bateko bi instrumentista nekatu izango balira bezala. Beltzez jantzita. Elegante eta aldi berean, informal.
—
Mogwai-ko young team diskarekin ari naiz,
tarteka,
eta Sufjan Stevens-en seven swans.
Iphone-eko menuan behin eta berriz, saltoka batetik bestera.
Mogwai, neretzat. Sufjan Stevens, biontzat.
Nere lagunak gogorarazten ditut hemendik.
Begiak itxi, eta trenaren barruan sekulako festa antolatu dut nere buruan bapatean. Ez dakigu nora garaman trenak.
Baina, ajola duena,
jende guztia,
ez dakit zergatik,
behingoagatik,
ondokoari begiratzea
utzi diola,
eta algara ixileko baten baitan,
denak,
treneko lehiatilak
martxan goazela,
Tokyo Moon-era
begiratzen goazela.
Ez dakit nora.

Inork ez daki nora.
Baina,
ixilik
eta
lasai.
Eta nik,
Tokyo Moon begiratu,
eta zurekin ere akordatzen naiz.
Apika.
Ilargiak, keinu egiten didanean, bakarrik.
Begiak itxi,
eta ondoko gizaseme hauekin,
ondo,
lasai,
ixil.
ftf.