Bi punturen distantziarik motzena, lerro zuzena ei da. Nik aspaldi ahaztu nuen hori, antza. Eta gehien kezkatzen duena ez da, distantziaren kontua; alegia, nora jo ez dakitela gizabereak. Gerra Hotzaren aztarnak, Reykjavik-era iritsi dira berriki, eta banketxeko buruzagiak bai eta Lehen Ministroak kartzelako ziegetan ari ei dira. Hori diote, behintzat.
Bitartean, armiarma baten moduan, Sarriren poema horretan bezala, emeki emeki, armiarmaren sigilotasunarekin, hasi dugu jada distantzia motzenera bidea. Kontua da zein geratuko da, hori ikusteko, zein iritsiko ote da. Eta izango da, umezurtz, bihotz abandonaturik ere, distantzia motz horretako ertz batetik behera, estarta bazterretan geratuko dena. Egongo ote da doinurik, kanturik, horiek altzoan hartuko dituenik? Zerebraltasun oro, nonahi. Gainbizitzeko. Eta nik galdetzen dut? Gainbizi zerren gainetik? Eta agian, gizatasuna gaizki eraikia izan delako edo, garai aldaketak, utziko ditu bai, asko alboetan. Horretarako begiak eduki behar. Horretarako, bihotza ere, bi punturen arteko lerradura apreziatzeko urrutitik. Eta nola marrazten den lerro zuzen hori, munduaren superfizie irregularrean. Eta susmoa dut, hori ez dugula oraindik ikasi.
—
Eta ez dakit ere ikasteko manualik baino, bihotzik ote dagoen nonbait. Munduaren finitotasunean, denak kabitzen garela pentsatu nahi dut. Begi asko itxirik ei daude.
—
Esnatu gara, ertzen erdi-erdigunean, zubiaren erdian, bi distantzien punturik erdikoenean, lerro zuzena, superfizie irregularrean. Itziar-Reykjavik deitzen den zubian.
—
Alboetara begira (norbait ote dagoen ikusi), ixiltasuna eta baretuta dagoela dena ohartu garenean, orduan bai, orduan iritsi da unea:
Eta salto egin dut (zubitik hor azpiko zulo horretara, ura berde iluna duen horretara).
Disolbaturik jada ertzak, ertzetan habitatzen zuten espezie guztietako gizabereak.
Denak disolbaturik.
Baita ni ere, azkenean, zubiarekin.
—
Ftf.
fastfatum