Akordatzen naiz, amak, deitzen zidala, behin eta berriro.
Mazzy Star – Into Dust
Nik ez nion erantzuten.
Hor egoten nintzen, nere lautada, nere gaztelu, nere espazio, konkistaturiko lurralde bakar hartan,…
Lehiotik bestaldera begiratzen nuen, trenbidea.
Trenak eta jendea. Jende normala.
Eskuartean zer edo zer hartu eta jolasten ibiltzen nintzen.
Bizilagunak, Haritz eta Nagore, etortzen ziren eta gonbidatzen nituen sartzera.
Nagorek, bi haur txiki dauzka egun.
Haritzek ez dakit. Tipo osoa zen, noblea.
Ez dago ezberdintasun handiegirik,
norberaren txikitako logela eta desertuaren artean.
Nahi duzun hektarea zatia hartu eta bertan jolastea ibiltzea da kontua.
Jolastea, jostailuekin.
Buruarekin.
Zure,
hektarea, dagoeneko, lurralde bakar konkistatugabeko hori bihurtu duzun hori.
Ixiltasunean,
arrabita, alboan.
Oihu bat entzun bitartean,
orduan…erlojua geratu eta jostailuak utziko ditut…
baina berriro
sartzean,
cadillac beltz hori hartuko dut
eta desertuetan galduko naiz
zurekin
hope, jolasteko,
begiratzera, jolasteko,
zure tertziopelozko ahotsean arakatzeko,
kafe amaigabe hori bukatzeko,
arizona-ra bidean, california-rako freeway luze horietan.
Mazzy Star – Fade Into You
gora begiratu,
eta beti,
jolasteko,
desertuko hektare amaigabe bilakatu den
(erdibide, birtual eta arau fisikoak jada gainditu dituen)
gure logela handi honetan,
in our mind, hope, in our mind.
ftf.