Seabear – Cold Summer
Ez nuen inoiz berdin ikusi, agian ez nuelako inoiz berdin begiratu. Hor zegoen aurrean, Tokyo-ko badiaren moduko, badia hotz udatiarra. Kaleak eta pabimentuaren ondoan, hotz, horiek ere. Begiak itxi nituen. Zugana jo nuen, kafe bero hori hartu nuen, zure ondoan, tarte motz batez, berriro, lokartua sentitzeko. Berriro, zure laztanak, sentitzeko, faltsuak, urrunetik. Jada, udarik ez zegoen horretan, pertsonak jadanik tematu zirelako, aztarna posible guztiak borratzen, lorratz arrastorik ez uzten.
Orduan, kitarra hartu, frigorifikoa urtez estaltzen zuen bandera hori eskegi, besapean hartu, eta lau haizetara atera zen bizikletaren gainean, hegan.
Hegan itsasora.
Ftf.
36
I rescued from my shelves 36 candles. I served a jameson’s whiskey. I lighted them. I looked at them for a while. And then, I played Radiohead’s «videotape» song from «in rainbows».
I opened my moleskine notebook, I looked out of the window. I thought again, I did, I made it. The cost was really high. I looked at the guitar. It is really silent instrument tonight. It whispered to me, tonite is not its night.
I took whole the coins from the cup. I started counting pounds, crowns, dinhars, and all sort of coins.
I took the phone and I call you.
I dialed 36 numbers. My years.
And that’s all.
//
Ftf.
//
Dublin
U2 – Promenade
Gaur azkeneko paseoa eman dut zure masail eta iztarretatik.
Liffey-ko alde bietatik ibili naiz ohi den bezala.
Ikusi ditut zure inguruan, spare change spare change erruguka eskale papera betetzen hasi diren hiritar arrunt oldea. Sentitu dut, zahartu zarela, loratu zarela, hondaratzen ari zarela berriro. Deitu zaitut baina ez didazu jaramonik egin.
Maite zaitut eta badakizu.
Beti maitatuko zaitut.
Usai etxekoi eta arrunt ibilkera horrekin. Trakets bezain maitagarri. Gertuko bezain urrun. Etxekoi.
11 urterekin ezagutu zintudan. 2011 gaur.
Idatzi dut, irakurri dut, bizi dut, ezagutu ditut zure magalean pertsonak, maitasuna, bakardadea, gorrotoa, urruntasuna, ezinegona, edertasuna, ixiltasuna eta ni.
Kantatu dut zure altzoan. Sentitzen utzi dut nere barrua, inon ez bezala, eta horregatik hori dena zor dizut. Hori dena. Orain idatzi egin dut zutaz, zure arima, nere oroimenean geratu dadin betirako, ezagutu ditudan pertsona guztiekin, Guinness-aren apar artean. Hirian joan etorri amaigabean. Pigeon housera bidean. Oraindik maite ditudan pertsonen artean, eta dagoeneko hauts bihurtu direnak.
Dublin zuk barkatu didazu dena. Beti egon zara hor. Beti besoak irekita. Zu, territorio libre bakarra. Hutsala baina handia. Sinplea baina benetakoa. Zer gehiago eskatu ahal da? Ezaguna ezezaguna baino. Kafe hartzera gonbidatzen duena.
Ta nik maite zaitut. Zaren bezala maite zaitudalako.
Naizen bezala, maite naizelako.
Long life, Dublin, long life.
U2 – Bad
ftf.
Nere amaren sukaldetik (Part II): Ni naiz.
Xabier Lete – Ni naiz
Amaren sukaldean, MLaboa bukatu eta gero zetorrena. Urnietatik mudantzan salbatu zen zinta hori hori. Aurrezki Kutxak gabonetan opari ziona nere gurasoei. Akordatzen naiz, nere aitak ez zuela ulertzen…baina ez dio inoiz kantatzeari utzi. Ez ulertu arren. MLaboa, XLete eta nere aita, beti ekipo berekoak izan baitira.
MLaboaren heriotzak San Francisco-ko Twin Peaks gauean harrapatu ninduen, sortzen, ekoizten, idazten, irudikatzen. Nere amaren sukaldeko berotasun horrekin.
XLeterenak ere harrapatu nau. Gauez, idazten, irudikatzen, oroitzen. Ez hain urruti. Baina baita, guztitik oso urruti. Eta oso pentsakor.
Zinta hori hori, aurkitzen jarri naiz nere TDK zinta hauts betetako horietatik. Izarren hautsa aurkitzea bezalako esplorazio domestiko urduria izan da. Ez dut aurkitu. Nere apaletako milaka CDk eta mp3, spotify, itunes…eta gainontzekoen begirada harrituaren artean.
Ez dut aurkitu. Ez.
Urnieta etorri zait gogora, pertsona sakona etorri zait. Denborak daraman bidea etorri zait gogora. Baita, Lourdes Iriondo, nere ama bezala, Lourdes.
Eta pentsatu dut:
Ni Naiz.
Eta izango Naiz.
Goian bego XLete.
«Zuen bide beretik jarraituko dugu besteak.»
Eta dagoeneko, badarraigu gu, lardaxka gazteak.
Ari gera aspaldi.
Orain, lardaxka gazteak,
bakarrik geratu gara.
Eta hau eta gero, ez hain gazte.
Eta ni Naiz.
Ftf.
Lorelei mon amour
Now a photograph of you beside me.
Entzuten nuen, eta begiratzen nuen, nere mesanotxeko lanpara piztu aurretik:
Lorelei.
Eta neretzako Lorelei, guzti hori zen.
Neska baten izena.
Maite zenuen izen hori, gauetan, ohera joan aurretik, argia itzali aurretik, kantu horrekin oheratu, eta gogoan zenuen izena, Lorelei.
Bai eta hain gustora hartzen ziren eta diren apar zuridun edari beltz potolo horiek.
Orain argazki batekin geratzen naiz.
Aurrera begiratzeko, bihar trenean igotzen naizenean, nere begiradarekin aurkituko dudan hori.
The Pogues – Lorelei
Lorelei, beti nere bagoian, beti nere mesanotxean.
London, Liverpool edo Limerick,
L L L…eta Lorelei.
Eta fotoa ikusi eta gero,
berriro aterako naiz, Lorelei,
zure bila Lorelei,
adreilu gorri, red bricks in the saturday blue sky afternoon,
I will be there, waiting for you Lorelei.
Nere ama irudikatuko dut sukaldean gabonetan gure zai egongo baita,
The Pogues – Lullaby Of London
gaueroko hori kantatzen.
Gaueroko kantu hori, ume-kantua.
Guretzat.
Eta hau izango da, gaur Thanksgiving delako,
eta gaur ere eskertzeko dudalako,
eta ez debotoa naizelako,
bestela ere,
eskertzen dudalako ondo eginak,
bideak irekitzea,
batzuk ixten saiatzen badira ere.
Eta batipat
Lorelei
ez dutelako lortu
zugan sinisteari uztea, Lorelei, forever.
Thousands are sailing
eta nik ere jarraituko dut roaming
The Pogues – Thousands Are Sailing
itsasoan hondoratuta bukatu arte, azkeneko portura iritsi arte,
azken poema zure begietan ikaztu arte.
Zure begietako zurian,
betirako hondoratuz, Lorelei,
zure begietako zurian,
atseden.
The Pogues – Down All The Days
(Eta type-writing jarraituko dut gauerako, down all the days.
The days are going to go forward,
we are going to be strangers,
we all supported Glasgow Rangers,
I will remenber about you,
about the way you tend to talk to me,
the way you refered about me,
and now,
down all the days,
Lorelei,
I am down all the days.)
Ftf.