Posesioak & Bihotzak
Ez dago ezer, arratsaldeko ordu haize erauntsiak jotzen duen horietan, eserita, zeru urdinera begiratzea bezalakorik.
Orduan konturatzen gara, ez dugula ezer inoiz posesioan izango.
Eskumuturrean, fuerte, ia odol guztia, tantanka, zukua balitz moduan, gurea den bihotza baino ez dugula izango betirako.
Beste ezer.
Eta hori guztia.
Gutxi balitz bezala.
—
Posesioak
bihotzak
denbora
kaleak
zure kafe hotza
nere ordulariaren orratzak
bihotzean ziztada egin
eta orduan hasten da
odola borborka ateratzen.
—
Seattle.
Izan liteke.
Nagoen hiri honen eraikin eta etxeetako teilatura begiratuz,
downtown-eko skycrapper-ak ere imajina nitzazke.
Horiek ere,
nere bihotzean beste ziztada bat.
Amodio masoka taurinoak.
—
Azkenean ezpaitago
gaurko arratsean
gure bihotzarekin nahi dugun
bakarrizketa baino gauza intimorik.
Eta «ezin dut denbora zurekin eman»
ezin dut,
bihotza
hustu eta ordulariek
haize erauntsiaren astindu eta keinuarekin,
etxerako bide luze
eta bueltaezinezkoa
erakusten didaten arte.
—
Orduan,
orduan bakarrik,
bihotzaren azken bentrikuluetako odol gutxi hori
edan egingo dut,
bihotza tolestatu
eta
poltsikoan sartuko dut.
—
Hori izango baita,
eta da, in fact,
nere posesio bakarra.
ftf.