Bai, San Francisco-tik Portland-ek egin du Suzanne-ek bere mustang zurian. Gaueko 4am zirenean, bitan pentsatu gabe, bere Twin Peaks-eko etxeko azpikaldeko garajeko zabaldu eta milaka deabru atzetik balitu lez, atera da. Iparraldera. Ez du atzera begiratu nahi izan. Beharrik ere ez. California-ko haize epelak atzean utzi eta Oregon-eko euritsu eta berdean sartu da. It’s raining cats and dogs. Bidean, tristea eta iluna zen bidaia, out of the blue, ortzadarraren irteerarekin alaitu egin da. Zubi magiko multikolore bat. Eta Suzanne bere kotxea zirkulu perfektu horretatik pasa nahi izan ditu, bere inperfekzio guztiak. Ez da kontua, kabitzen ziren edo ez. Kontua zirkuluak ez zuela sarrerarik. Ondo sartu, sarrerarik ez duen zirkulu perfektu batean, zure inperfekzio guztiekin….Pentsatu du. Isabel Coixet-en My life without me filmarekin ere akordatu da, zehazki main character-ra zen neska oso eta zorigaitzeko horrekin. Sarri pentsatu zuen, izakeran bere antza zuela, munduaren aurka borroka egiteko kemena, esan nahi baita. Eta aurrera jarraitzen du. Eguerdiko noon, 12pm-tarako, Portland-eko 23rd Av. ko kale zoragarrian izango denaren aurreikuspena egiten du bere buruan. Azken batean, Suzanne-en helburu bakarra, kapelu berde koloreko bat erostea baino ez da. Bere ihesak badu zentzu bat.
Behin lortuta, bestalde, pentsatu beharko du zer egin, bere ihesarekin. Gelditu, bueltatu, urrutiratzen joan, oraindik gehiago.
Baina hori, 23rd Av.ko bere kapelu berdearen ostean izango da. Ez lehenago.
You got it, my broth, ftf. Long and dessertic freeways, lonely distances, espresso and my friends (colin, eef, glen, hope and josé). 18.000 Miles away in the USA Far West: «FTF: Looonnngggg Trip Through Far West USA 2008 Deep Wires.» // Now: Rest. Sleep. Keep on Dreaming.
Doug & Dena-k kotxea hartu dute, badihoaz berriro ere beste afari batera. California-ko ardoaren inguruan hitzegingo dute gaur ere eta noski Illinois-eko Senadore zen Presidente berriaren inguruan ere. Blue…blue…! Temple St. eta Saturn St. gurutzatzen diren kale nimiño hau, hillaren alde batean, ezkutatua. Hope Sandoval-en ahots tertziopelozkoak, gaua noiz laztanduko zai egoten naiz beti. Bere kantuek, San Francisco-ko cable carraren miloika ari xingleak ikutuko dituzte, silofonoaren nota magiko eta kristalinoen hots xuabearen melodia osatuz. Bitartean, Monique-ek bere mamu guztiak Paris-eko garai ilunen kutxatik aterako ditu eta bere canvas-etan pintura artean estaldu, hondoratu eta betirako lurperatuko ditu. Gero, bere paretetan hildako animali disekatuen antzerako erakusketa bihurtuz, urteroko Halloween maskaraz betetako bere sortilegiozko gauetarako. Gaua dator berriro ere. Market-a irekita dago eta mushroom (lasai, aluzinojenoak ez) batzuk erostera nihoa. David Lynch-ek oso ondo aukeratu zuen, bere telesailaren rodatze lekua. Eta ez da kasualitate hutsa izango ere, exerita nagoen aulki eta mahai honetan, «Adaptation» edota «Being Jhon Malcovich» en ideiak burutu zituen Spike Jonze zine-zuzendariak, bi filma horiek burutu izana. Izan ere, bera egon zen hemen exerita, ni etorri aurretik. Gaur ere, begira egongo naiz lehio honetatik kanpora. Eskuinean Twin Peaks-eko antena erraldoia, zelatari, downtowna kontrolatzen hemen goitik. Ezkerrean, Buena Vista Park, parke berde eta hipnotikoa, gaueko mamuen gotorlekua. Ilargia ilundu gabe zeruan agertzen ari da eta James Stewart-en oihuak entzuten dira, Golden Gate-etik oraindik. Baina nik entzuten ditut bakarrik; lanpetuegik daude Twin Peaks-eko bizilagun guztiak, Lynch eta Jonze-ek sortu zituzten heuren mamu guztiak uxatu nahiean. Ez dakitena da, beraiekin joango direla guztiak, edonora dihoazela ere. Hori da, Colin Meloy-k James Stewart-i esateko ziona. Aztoratuta, Golden Gate-era korrika atera zen James Stewart berbera. Ilargia etorri da. Hope Sandoval eta Colin Meloy, Temple St. eta Saturn St.en bidegurutzean geratu dira, saturday night guztietan bezala, Golden Gate zubira James Stewart-en bila joateko geratu dira. Zubiaren beste aldean, David Lynch eta Spike Jonze zai dituzte. Aurkituko ote dute Stewart Jauna han?
Ilargia eta Twin Peaks-eko antena, geratuko dira, guztiaren testigu bezala. Eta ni hemen, lehioaren bestalde honetan. Begira eta zai.
Eskerrak, FasTFatum-eko bideari jarraitu diozuenak eta nonbait bidean geratu zaretenoi.
Gaur, Golden Gateera, goaz. (-Bidean, konturatzen naiz, jende guztiak, ateratzen duela txakurra, pet-a, pasiatzera egun seinalatu honetan. Eta pentsatzen dut…Eta txakurrik ez dugunok? Zer ateratzen dugu pasiatzera San Francisco-ko kaleetatik? 😉 Jaja…Ba, gure barruko «perrunoa» ateratzen dugu, bere «basakeri» guztiarekin…Jatorrizko instintu atrapakari eta esploratzaile urbano finak atera ditugu, europearrok, San Franciscon. The Concretes, belarriak laztanduz, tertziopelo zuri&beltz nordiko flower-power-ra, ipod salvavidas-etik.-)
Zerbait gertatuko baita han hemendik gutxira. Azkar, fast. Vertigo! James Stewart, bere BMW white car-ean Vertigo film-etik atera dut. Eta Colin Meloy-ekin hitzartu da, zubiaren erdi-erdian. Vertigo-rako remake-a ote? Ze tratu dute bien artean? Zer esan nahi dio Colin Meloy-k Mr. Stewart-i? Zer ikusi du Portland-ekoak bidean, gai izango da Mr. Stewart-en aztoramendu lausotutik, gizon elegantea aterarazteko? Zein tale kontatuko dio, Portland-etik gidatzen datorren wisdom man-ak?
Take a long drive with me on California One. And the
road a-winding goes from golden gate to roaring cliff-side and the light is softly low as our hearts become sweetly untied beneath the sun of California One.
Take a long dram with me of California wine. And the wine is tastes so sweet as we lay our eyes to wander and the sky it stretches deep. We will rest our heads to slumber beneath the vines of California wine? Beneath the sun of California One.
Annabelle lies, sleeps with quiet eyes on this sea-drift sun. What can you do? And if I said, O it’s in you head on this sea-drift sun. What can you do?
———————————— The Decemberists. San Francisco, California, USA. —————————— ftf. ——————————
Flotatzen nago. Arratsaldean, Twin Peaks-eko, zeru grisaren azpian, «California One» kantuaren lyrics-ak egon naiz irakurtzen. Erreferentzia asko, ezagunak, golden gate, cliffs,… Bai, Colin Meloy honek, Portland-etik jeitsi eta kotxearekin, Golden Gate zubitik sarri pasatu dela apustu egingo nuke. Pasadan asteko, eguzki eta zeru urdin horien azpian. Pazifikoko haizeak, laztanduz ile eta bizkarrak.
Eta, kontzertua hasi da. No words. (Hasiera hasieratik, 3000pertsona sartzen diren antzoki itzel horretan, luxuzko besaulkia egokitu zaidalako….Eta ez nekien…Palkoan…aurrez aurre…Oregondarrak. Buff…Good beginning pentsatu dut.) (Nere bizitzako kontzertu ranking-aren top ten-eko zerrendan sartu da dudarik gabe, gaurkoa). (Beraien myspace-ean ere nere personal thanksgivinga egin diet Portland-arroi, eta bereziki Colin Meloy-ri. Batzutan esango nuke, Portland-eko hauek, ikutu irish bat ere badutela…Irla moduko bat dira hemengo kostaldean. San Francisco, posh…and complex…kantariak esan duen bezala. Free place. Baina, Portland…ez dakit…zerbait du bai.)
Beno, eta azken kantua: CALIFORNIA ONE!!!
Nere kantua jo dute! Ezin sinistu. Dardarka hasi naizela uste dut. Nerekin bidaiatzen…25.000 mila egon den kantua…azkenekoa jo dute. Giro solemne ixil eta 3.000 pertsona adi adi zaratarik egin gabe. Izan dira algara, eta rock-ikutu bitalak ere, noski. Kontzertuaren erritmo eta repertorioa…ikusi dudan onenetarikoa. Eta banda eta mutil eta neska hauek, USA honetan, oso oso oso fin. Awesome. Long life, The Decemberists. (Onartu behar dut, izenarekin hasiera hasieratik…atrapatu nindutela. Colin, lan txukuna motel. Good man!)
Beno, ohera nihoa.
Gaurko kantuekin, amets egitera. Eta osteguneko, thanksgivingarekin pentsatzera. Golden Gateen hasi eta agian, kontrara, Portland-en bukatuko dut, akaso 😉
Good dreams. Thanks-giving. ftf.
———————————–
Kontzertu bat benetan, desiatua badut, ikustea, hau, «THE DECEMBERISTS» Portland (Oregon)eko taldearena da. Kostata baina azkenean sold out zegoen kontzertuko sarrera bat lortu dut…Ez dakit ganbaratik ikusiko dudan edo ze kristo…baina kontua da azkenean, Warfield Theatre-ean izango dudala, besaulki bat…Buff! Ona man!San Francisco-n espero dut aurki izatea. Batzutan medioetan esaten den bezala….»gehien itxaroten egondako kontzertua». Bai, dudarik ez dut, USA honetan.
Eta agian, ikusi eta erakutsitako USA guztiak, south edo-eta northera, talde honek bere kantuetan, beraien Portland eta Oregon-eko haize eta kutsuekin geratzen naiz. USA sakon hau. Eta agian da hau, geratzen naizen USA. Badago bai, bilatu ezkero noski, benetako USA hori, behintzat WEST honetan, goitik behera eta behetik gora ikusita.
Ni honekin geratzen naiz. Egun gutxi falta dira. Good man! I will introduce you: The Decemberists.
