Bai, atzo gauean, San Francisco-tik bueltatzen, Sacramento hain juxtu pasata, hor zegoen geldirik, zelatari: Ilargi Betea. Pinudien artean, hor geldi, eta argitsu. Oso argitsu. Zuri-zuria. Handi-handia.
Bakarrik nihoan kotxean. Eta goiko lehiatila deskapotablea zabaldu nuen, hotz egiten bazuen ere. Eta hor zegoen, goian, deskapotablearen goiko partetik sartzen zen.
Out of the blue, Joshua Tree-ko basamortukoa otu zitzaidan egitea berriro…erokeri txikia, neurtua, as usual: Argiak itzaltzea. Bai, kotxeko argiak itzaltzea (!).
(Ez, ez nago erotua, frogatua zegoen. Eta berriro sentsazio bera izan nahi nuen).
Eta egin nuen.
Oh!!! Izugarria.
Nevada-ko Ilargi Beteak argitzen zuen guztia. Mendilerroa ere ikustea zegoen.
Eta orduan,
altsatu nuen eskubiko eskua…
eta hor…
Nere Hatz Punten Artean
hartu nuen.
Neretzako,
forever.
ftf.
Mikel Errazkinekin Slow Coffee hori, San Franciscon.
Mikel Errazkin: Musikari eta «lagun» handi bat joan zaigu.
Mikel Errazkinekin INOIZ hartu ez nuen kafe horrengatik dira lerro hauek.
————————————–
Gaur Euskal Herritik jaso dut berria. Eta orduantxe konturatu naiz, hau uste baino azkarregi diihoala. 
Eta kasu honetan, milaka bider telefonoz, bere ahots makala bestaldean, hitzordua egina nuen Mikel Errazkin musikaria eraman du denborak.
Milaka bider hitzegin eta hitzordua jarri ostean, bere gaixotasunaren erruz, telefonoz beti abixatzen zuen Mikel Errazkini buruz ari nintzen.
2007aren abenduan, diska argitaratu genuenean, bera han zen, nerekin egoteko gogoarekin. Ikaratuta baitzegoen, nolatan eta diska etxean bakarrik grabatu nuen inongo ezagutza teknikorik gabe. Eta kafe bat hartzeko geratzeko beti bera prestu eta gogotsu. Agian, 20 aldiz saiatu ginen, baina ez zen suertatu. Gero ni USAra etorri eta beti birtualki.
———————————————
Jarri naiz pentsatzen gaur goizean (San Francisco-ko kafetegi honetan), eta benetan penatuta nago, oso. Batzuk gogotsu jarraitzen dutelako, oztopo guztien gainetik. Eta batzuk Mikelen kasua, oztopoak barruan zeramatzanean. Horiek izaten dira, bentetan balio duten pertsonak. Beraiengan sinistu eta aurrera egiten dutenak. Utikan besteak, barka, utikan! 
———————————————
Mikel, zauden lekuan zaudela ere, izan genituen milaka elkarrizketa eta hartuemanen ostean, lur jota utzi nau zureak. Batipat, San Francisco-ko ixiltasun honetan, hau azkar dihoalako, oso azkar. Eta gu konturatu gabe, hor goaz.
———————————————-
Mikel, Slow Coffee bat eskatu dut biontzat.
Har dezagu orain gure denbora. Zeru urdin honen pean,
Slow Fatum.
«RADIOHEAD» Live. San Francisco (USA). 22/August/2008.
«Intro»
«Weird Fishes»
«All I need»
«Karma Police» (…I lost myself…)
«Kid A + Radiohead: …and she wanted to feel the music in her way…even not listening to it. She is, indeed, Kid A.»
«Coming back home»
«Kings of Convenience» Live. Donostia City (Basque City). Jazzaldia. 26/July/2008.
Maybe, he wouldn’t know what he was doing with our hearts. This «hidden trumpet» in the «Gold in the air of summer». Sunset, glances and touches. [Takk-takk Erlend Øye ;)]
(Eskerrik asko Beñat-artzai-cellular-cameraman!)
Donostia City: Bukowski 17th July 2008 (a sort of homecoming gig).
Backstage:
FasTFatum (Igor Calzada).
«Exit» song.
Emptiness.
FasTFatum (Igor Calzada) & Harkaitz Cano.
Technical un-conditional support: «Txelis» Venezuela-land and «Txuri» Isma Txantxiku-land. (Thank you)
«Qualified» 😉 audience: GiorgioBasmatti, Iturri & Joserra Senperena.
Historical «old» Bukowski: Thanks Koldo «Euripean Sua«.
Friends: Arantza&Aitor and SushyMaki. Thanks for coming.
Igor eta Harkaitz. (After FTF and HC).
Harkaitz eta Igor.
(HC eta FasTFatum).
B side:
Agian, kontzertuaren ostean, kontatzen ez direnak: Horiek dira hain zuzen ere B side, «caras b»s. Momentu honetan, 31 agosto kalea dago nere ikusmiran. Eta orduan etortzen dira oraitzapenak, borborka, aztoratuta, baimenik eskatu gabe,…Eta ezin eten, jario eta parrasta etengabe hau. Guztia, desertuetatik zabalean ibili eta gero, berriro, «betiko kaleetara» lerratuz, suertatzen direnak. Hain ohikoak zaizkigu, kaleok. Alde zaharrean bizi nintzeneko garaia datorkit gogora. Eta noski, kontzertuan esan bezala, gure ezekiel-en hamazazpi urteak gogora, «Leiho batek amorante galduari» kantua. Seguruenik, gogorren eta zuzen-zuzenean entzun zen kantua izango zen. Eta oraindik nere harridurarako, lehengo kantua, H.Cano-ren «kea behelainopean bezala» poema liburutik hartua. Eta gero «Exit».
Eskerrik asko, bertaratu zineten guztiei.
Zikloa bukatu eta borobildua beraz.
Orain, atzean geratuko diren kantu zaharrak giltzapean. Batzuk jada, giltzaperatuak, Zu eta Ni, Elurra Zaurien Gainean, Ostean, Tabula Rasa…
Eta desertuetara bueltatuko naiz.
Desertuetara bueltatuz, Morgan-en koadro Hopper-ianoaz ohartuko naiz, bakardade eta errepide horietan. Eta horiekin batera, bidaztiaren maleta zahar abandonatua bezala, abandonatuta utziko zaituztet estarta bazterretan, zuek.
Bai, baztertuta, zuek, abandonatuak.
North-era beti, north-era.
Nevada eta California-tik, ia Alaskara. Seattle-ra bidean jarri naiz jada.
Orain atzera begiratu eta atzean 10 kantu zizelkatuak, Donostia city eta bere txoko ezagunak jada atzean utziko ditut. Etxeko egongela estudio bihurtu nituen garaiak atzean. Barrutik eta banan bana atera ziren 10 kantu horiek hor geratuko dira. Kartoi urdin, erdi izoztu, erdi uretan hondoraturiko horiek geratuko dira. Betiko/Forever.
Bitartean, Irlanda-ko 8 urte horiek ere, «FasTFatum Irish Road Trip 2007: To ever dream» filman jasota geratu dira. Sláinte. Eta orain giltzapean gordeta egongo dira, neretzat. Nahi duenak beti izango du entzungai.
Eta orain banihoa berriro.
Etorri naiz, ikusi dut, gure desertu partikularretan geratzen diren oasi txiki horiek zenbat emateko duten.
Konturatu ere, desertuan, pertsonak ere desagertu egiten direla. Betirako desagertu eta nere barrunbeetan, oroitzapenak jada ezabatzeko burrukan, beti ere bizitza fastfatum bat bezala bizitzea erabaki dugunontzat.
Ba hori, esandakoa,
betikooi, zuoi, muxu handi bat eta laster arte,
beste gutxi batzuoi (oso gutxi, egia esan), The End, Agur.
——————————————
A veces, no entendemos porque ocurren las cosas. Entre hipótecas, cenas de amigos y noviazgos que cada vez duran menos y para menos. A veces, nos imaginamos, desiertos y grandes paisajes helados. Y conducimos por ellos. Dejando atrás, lo que nunca nos perteneció pero cogimos prestado, de las calles y de las cafeterías. Paraguas y tazas de cafes. Y el recuerdo de ese olor. De esa mirada, de ese plan, pequeño pero suficiente para satisfacer nuestra existencia.
A veces, cuando los demás callan o no vamos de esa fiesta bulliciosa que ha llegado a su punto límite, caminando por las calles con el ipod y con la sensación de que en el autobús encontraremos a ese viejo amor en el que creímos hasta que el corazón casi nos saliese de la caja toracica, empezamos a adentrarnos en ese paisaje salvaje pero seguro.
Lugar de icebergs y poder magnético terrestre.
Para tí, amiga fenicia, para que entiendas a veces lo que no llegas a entender en este idioma nuestro, en el que descubrimos (eso sí a nuestra forma ;)), lo que supone vivir en este mundo y sentirlo.
ftf.
FasTFatum Chapter 1: Was Born and Own Trip.
Donostia-City, 1st August 2008.