Friday. 16:05pm. 23rd Av. Portland.
Jendea aztoratu egin da.
Zeru urdina atera delako.
Nik ez diot erreparatu, gehiegi.
23rd Av. horretan sartu eta honakoa ikusi dudan arte.
Geldirik geratu naiz. Neskak bere bota gorriekin atera dira, betiko The Clashzale amorratuak biniloan London Calling jarri dute etxeko logelan, eta ez hain rockeroak, moderatu erromantiko ameslariek, Roxanne-ekin egin diote beren buruari zin, bai, egin diote zin:
Spring honetan,
lore horiei paso emanez
maite-minari leku pribilegiatua emango ziotela.
Bai, gauza guztien gainetik.
Guztiaren gainetik.
SPRING.
//
ftf.
Rock the Action
Beraiek ez dira horrelakoak.
Ni bai, eta zu ere.![IMG_0427[1]](http://farm4.static.flickr.com/3418/3289783666_67f7d0196a.jpg)
Kantua, odola ateratzeko orratz horietako batekin sartzen duten, adrenalina txutea bihurtzen da, zuretzat eta neretzat. Emeki-emeki, bajuaren tonoa, belarriak perforatzen dizkigu. Gitarra hetereo horren ikutua…aidean…aeroplano bat bezala on the air, Portland-eko Waterfront gainetik. Eta azkenik, bombo eta kaxa erritmo perfektuzko martxa militarraren solemnidadearekin, bateria. Hor duzu, Rock the Action.
Ez duzu sentitzen?
Ez dizu ezer esaten?
Entzun entzun: Zerbait hazten hasten da zure barruan. Landare ivy horietako bat bezalakoa da. Hasi orduko ez dago gelditzerik. Lepotik heldu, kiribildu, hanketatik, eskuak lotu, ahoa estali….
Zure bihotza (sahietsen zirrikituetatik, lotzen eta itotzen duen kartzela moduko batean balego bezala), korrika ateratzen ikusten duzun arte zure aurretik. Bai, korrika, zure aurretik ihesi eta zure barrutik atera den hori…zure bihotza da. (Gizaseme bihoz-kabea bihurtu zara dagoeneko).
Hori da, zehazki, Rock the Action.
(And the point is…that these f***ing bastards do not even know what I am talking about…¡Q se jodan! Burokratok…bai:
I hate u.)
Horiek hilda daude. Itxurazko bizitza perfekto horren azpian ez dira hirien musikarekin lokartuko, ez diote ilargiari begiratuko, eta berau agurtuko gauero. Keinu txiki batez.
Baina zu…Zuk ere ez duzu ezer entzuten? Horrela bada…barka…baina agian ez zara ohartu..baina zu ere hilda zaude.
U may be a f***ing dead, man.
Autopista batekin roadmovie edota etxetik eskapoan korrika ateratzea bezalakoa da. Arrazoi jakinik gabe. Zer edo zerk bultzatzan zaituelako. Indar ezezagun batek. Zure buruari eta bihotzari baino, hankei jarraituz. Azeleradorea zanpatu edota korrika etxeko ateari portazo bat eman eta guztia atzean utzita. Bai, guztia atzean utzita…all that you CAN leave behind…
Guztia utz dezakezu atzean.
Ezer ez da beharrezkoa.
Gauza bakarra da aldiz ezinbesteko.
Hori ez dezazula ahaztu inoiz:
ZU.
(Eta zure barruan duzun Rock the Action-a.
Hil bitartean, bizirik egoteko arrazoi ia bakarra seguruenik).
SO WHAT…? Mr. Miles Davis…Run Miles…Run away, come on….RUN!
Ostias!
RUUUUUUUUUUUUUUUUUNNNNNNNNNNNNNNNNN
Iron Joe
Burdinezko zubia.
Bihotz burdindua.
Burdinezko trena.
Bihotza, bidaiaria.
—————–
«A sort of homecoming» belarrietan, «The Unforgettable Fire»etik aterata, treneko bagoian.
Bai, 11 urte nituen orduan.
Eta orain kantu berria:
I once knew a girl in the years of my youth
With eyes like the summer: all beauty and truth
But in the morning I fled, left a note and it read:
Someday you will be loved.
And I cannot pretend that I felt any regret
‘Cause each broken heart will eventually mend
Just as the blood runs red down the needle and thread
Someday you will be loved
You may feel alone when you’re falling asleep
And every time tears roll down your cheeks
But I know your heart belongs to…
—————–
Joe-k ez du bukatu azkeneko esaldia.
Iron Joe da, zehazki, aurrean exerita dagoen beltz gentleman kantaria.
Bere erritmo eta emozioarekin, bere inprimatutako paper zimurtu, kruzifijo, mp3 (markakoa ez dena, Safeway-en erosi duena, bargain), maleta marroiarekin; kantuan aritu da bidai guztian.
—————–
Burdinezko etxea.
Eguneroko trena.
The daily train is my real home.
Eta nere bihotza,
…
Joe-en maleta marroian sartu dut.
Ahaztuta utzi dut,
Joe
The daily train is my real home
kantatzen hasi eta berehala
trenetik jeitsi naizenean.
Betirako
utzi dut hor.
(Harrezkero Joe-k egunero kantatzen du:
My iron heart is going to be an endless traveller
in the daily train, into the Joe’s brown suitcase.)
//
ftf.
Valentine’s
Bihotz bi, lehioaren alde honetan.
Bestaldean, kanpoan, ospakizun handia.
Hiriko bihotz elkartu guztientzako festa handia.
Red roses for u.
Oregonian ardo kopa gorria alde honetan.
Eta gure, Belfast-eko Lehoia, Van Morrison-en, Sweet Thing, xuxurlatzen didate belarrira.
Another glass of red wine, please, for me.
(Or maybe, anothe couple of them,
much better…
Ok…or maybe better:
Leave the bottle here…)
Red roses and wine for us.
Definitely, today is going to be
Red.
For all of us.
//
ftf.
TEARS
It was in-between Reykjavik and Akureyri.
I stopped because I could not keep on driving.
I could not see the road.
Tears mixed with Vatnajökull glaciar pure cold water.
Nobody was there.
So,
I do not hope,
you may understand it.
Ps:
Next time,
when you may cry,
think,
that
there is a huge glaciar,
that is much bigger
than whole sum of
your and my tears,
together.
Maybe,
you may start
understanding
(just
a little
could be
a lot.
A small tear,
a piece
of
the
Vatnajökull,
that
I
have
inside of me).
//
ftf.