The debut album released in December 2007 incorporated a videoclip with the «Extreme Dream- B side version» song.
«Road Car Me» (Sample) (Bukowsky Bar. DonostiaCity. July 2008)
Sample played by FasTFatum (igor calzada) in Bukowsky Bar in St. Sebastian (BasqueC.-Spain). Inspired in the way from Nevada to San Francisco (USA). Road that was done more than once, last year, 2008. Many times, to be specific.
Homemade
Death In Vegas entzuten jarri naiz gaur, in the living room. Eta derrepentean, out of the blue, Hope Sandoval-en ahotsak paralizatuta utzi nau. Akordatzen naiz Nevadako desertu horretan, geldirik, Islandiako Vatnajokull-i begira sentitu nuen hutsune oteiziar berbera hartaz. Eta titulua are argigarriagoa…
Death In Vegas – Help Yourself
Ezkerrera begiratu eta oraindik 30.000 Miles horiek margo beltzez zeharkaturik eta pintaturik ikusten ditut. Vertigo.
Telefonoak, twitterra, bizikletak, hegaldiak, eta gure bizitza hiperkonektatuak…
Eta guztien artean, hori, desertuak. Desertu zabal eta unknown-ak. Ederra benetan, heuretan sartu eta barneratzea. Gure bizitza, jomuga jakin gabe baina norabidea gure hanketan jarriko duena. Horrekin nahikoa da, maleta eta hanketan dugun norabidea.
Akordatzen naiz ere, North Beach-eko tabernari hartaz. Italiar jatetxean, bere burua jada judutar egin behar zuen neska horren konfesioa. Neska azkarra, oso gaztea eta hanketan norabidea jarria ziona.
Akordatzen naiz, nola ikusten zen, behetik Bay Bridge erraldoi hura…zabal eta luzea. Bai, euritan zegoen arratsalde horretan ikusi nuen, han behetik, kalatxorien artetik. Nere gorputzak joan nahi zuen, leku hartatik, baina zerbait lotzen zidan badia hartara. Gero beranduago, San Francisco-ko Twin Peaks-eko nere auzoko newsagent-ean, esne eta nere special sandwich horiek sukaldatzeko nahikoa erosiko nuen. Eta baita, txinatar saltzailearen elkarrizketa motz baina kortesiazko sinpatiaz egindakoa entzungo nuen. Bizilagunak Doug eta Deana agurtu, kristalaren bestaldetik. Eta gaua etorriko zen. Gau ixila.
Akordatzen naiz ere, zenbat fotograma gordeko nituen nere memoriaren barruan. Bata bestean atzetik, mila pasarte, mila protagonista. Guztiak, nere amak erabiltzen zuen jostorratz horrekin, banan bana, josteko moduan, denak erkatuz, soineko eder bat egiteko modukoak. Nere amaren jostorratzarekin, homemade bizitza bat eramateko. Ingurukoari begiratu eta homemade bihurtzeko, betirako.
Egunen batean, kantu homemade bihurtuko direnak.
Akordatzen naiz…
Eta orain, homemade, naiz.
//
Ftf.
DE-CADENTE
Oinez.
Gaua da.
Piano bat.
Aurreko uztailean bezala,
hor antzoki ilun batean.
Ez negarrik egin.
Ez du ezertarako balio.
Entzun, taxi horien zarata aldapan gora eta behera.
Zure bihotzean, aurikulu eta bentrikuluak lez.
Hiriaren hotsa.
Hiriaren birikak.
Besterik ez,
Anything.
Mark Eitzel – Anything
But you are not alone.
Bay Area ikusten da, hemen goitik, ikusten duzu?
Ez dago urruti, ikutu ahal dut hatz puntekin.
Ikutzen duzu? Bai, hor beheko hori, Frisco da. Pelikuletakoa.
Baina hemen, gizatiarragoa dirudi.
Arnasa hartu daiteke,
gure birikak ez itotzeko.
Eta esan hemendik, zenbat aldiz maite izan dudan, bultzatu izan dudan atea behera botatzeko,…
Benetako gauzak egiteko, benetako gauzetan sinisteko. Eguneroko gauzetatik ihes egiteko, beste behin ere.
(…)
[Lasai, Gemma jarriko dut speaker-etatik, etxera iristen naizenean. Atea zabaldu eta zigarrokin luze eta marroixka horietako bat erreko dut, gauero lez, hor atarian eserita. Atezuaren azken goiki eskaileran nere jeans jada apurtu eta goiko moon hori begiratuz. Bay Area Moon hori.]
Oinez,
goaz berriro aldapan gora.
Bazatoz?
Entzun, headphone-ak
partekatzen ditugu.
Belarrietan Mr. Eitzel.
Bera bertakoa da.
Inork ez du bera ezagutzen, ordea.
Hortaz ohartu nintzen lehengo private party-an.
Bere izena aipatu zuen europear flipaua bihurtu bainitzen, hogei bat hippie-ren begiraden artean. Inork ez zuen Frisco-koa dela harrotasunez esaten duen kantaria ezagutzen. De-Cadente.
decadente adj.
Que es propio de un movimiento de la literatura que se caracteriza por el excesivo cuidado en el estilo.
adj.-com. Díc. gralte. del artista y literato de refinamiento excesivo.
Jaso dut twitter-ren. Thank you.
Bai, hori da, nik esan nahi nuena. Hain prezisoki.
Urte bete eta gero, oso ondo ulertu didazu zer esan nahi nuen.
Oinez,
gauean,
berriro ere,
Filmore St.etik Hayes St.era
oinez,
gauean,
taxi horiak
ezker-eskubi,
japantown,
…
eta azkenean
horra,
orratzera iristen gara:
Gure etxera,
Twin Peaks-eko muinora.
Bay Areako behelaino artean,
gure gotorleku de-cadente-ra.
Collage
Gauetan, beti egon izan gara zai.
Telefonoak ixildu direnean.
Eta hor geratzen gara, gure Oregon moon-a eta inork ezagutzen ez dituen karretera horiek, begi itxiekin irudikatzen. Urruti, hemendik oso urruti. Gu ere urruti.
Gure facebook eta skype-ko kontuak itxi eta betirako lurperatuko ditugun egunaren zai. Mundu inozo bezain estupido honetan bizitzea tokatu zaigun honetan. Dena hain azkarra, hain perfektua…
eta gizateriatik geroz eta urrutiago.
Bai begiak itxiko ditugu. Hestuki itxiko ditugu, ezertxo ere ez ikusteko. Hobe. Agian, basamortu bat edota agian, gure San Francisco-ko Twin Peaks-eko mapa mila zatitan txikituko dugu, baita, Portland-eko Colin-en abesti berriak, Marilym, eta Cold Fever emakume danimarkarra, bere bulerratakoa erazten…denak hartu sobre gorri batean sartu eta… Eta marko gorriarekin.
San Francisko-ko mapa tatuatua, idatzia, zirriborratua, zapaldua,…oroimenez josia. Gure bizitzaren aztarnak. Gure tag-ak. Baina, kk teknologikorik ez. Ez ditut sms-ak nahi, ez eta, mezu snob eginak…Collage-a nahi dut. Collage-a bakarrik. Kantu bat duen kalea, kantu bat, kantatzeko….gaueko ilargiari oraindik garraxi egiteko moduko kantu bat. Bestela, ez dit ezertarako balio
agian, egokiena, gure bizitzekin
collage bat egitea izango da onena.
Besterik gabe, eta besterik ere.
Agian, ez duzue pentsatu inoiz:
Gure bizitza,
collage-a bat izateko
bokazioarekin jaio dela.
Hori,
collage bat.
Besterik gabe
eta besterik ere.
(Begiak itxi,
collage-a besapean
eta Oregon moon-erat
desagertzen goaz
gauaren barrenean.)
//
ftf.