Etiqueta: fastfatum

Publicado el

Airports

Behin eta berriz.
Joan eta etorri.
Gertukoa urruti sentitzen dugu, eta urrutikoa gertu.
Ez dago ezer, kantu baten gazi-gozoaren aldamenean edukitzea bezalakorik, mahai honen inguruan, dana eta ez danaren ekilibrista izateko.
Zu eta ni.
Eta beste mila gauza.
Eta gazteetako txostenetako begirada nerabe horiek, orain faltan botatzen ditut, hainbeste korritu dugu, aireportutik aireportura, orain dugun horri gutxi horri zukua atera, edota laranja zukua edatea baino geratzen ez zaigunean.
—
Damien Rice ari zait karraxika «let me out»…baina nondik Damien, nondik?
Zein aireportura?
—
Eta egia da,
gaur,
hamabost urteko neska baten ametsa baina ederragoa zaude.
«I can see a lot of life in you» dio Sufjan-ek.
—
«She» dio, Harriet-ek bere ahots tertziopelodunarekin, Manchesterreko proletarioaren alaba ameslaria. Eta nik sinisten diot, ahots horrekin, ezin besterik egin. Maite dut ahots hori. Maite dut kantatzen duena. Hain da belarrietarako masajea. Eguzkia eta igandeek urtzen dizkigute, arima.
—
Lisa, askoz lotsagabeagoa da…»I don’t know you» esaten duenean. Eta telefonoak erreko lituzke, komunikazio-inkomunikazio hori apurtzearren behin betikoz. Dublineko pub Crogans-en, zuzen zuzen, aurrez aurre, hitzegin gabe, zure begirada pint baten barruan irenstekoa apar eta guzti.
—
Karretera luzeak datoz orain. Nora dihoazen ez badakigu ere. Bakarrik egiteko diren bideak. «Cath» dio Death Cab For Cutie-k…Eta neri Mikel Laboa bere mustang txuria gidatzen barrez hil zen eguna datorkit gogora. Karretera, algara eta beste mila sorpresa.
—
Azkenean, kale euritsuetara joango gara. Dublin. Grafton St.etik oinez. Amodio perfektuak eta «hautsi da anphora»k. Baina istorio horiek bizitzea merezi du, bizitzea egotea bezain beste. Zertarako bizi bestela?
—
Aireportuek, ez dakite, zenbat oroitzapen gordetzen dituzte, jendeak dituen bezainbeste bihotzen adina. Eta bihotz bakoitza, Santa Mariako jesukristoren bihotza bezala, kupidoren milaka eta milaka geziz dago ziztatua.
Zundaketa emozionala.
Bizirik egotearen ordain gordina.
Orainarte.

Madrid.
ftf.

Publicado el

Pulse

Ani-k dio, «ez dagoela txorakeriak esaten gauen ibiltzea baina gauza estupidoagorik…are gehiago telefono kaiolatuak mutu geratzen direneko gauetan».
Eta lagunak esan du gaur, «ardo batekin mundua konpontzen dela».
Ez dakit zeinek duen arrazoia.
—
Ilargia ia osatu da gaur gauean.
Eta dena mutu geratu da, nere atzean.
Bai, nere atzean bakarrik. Zuk ezpaiduzu ezer esateko. Eta nik ez zaitut entzun nahi, anymore.
—
Zigarrokinak begiratzen dit hortik, pareta berde hauen artetik.
«I offer my pulse, give me my breath»
3609391487_56f7c44221
tarareatzen dut ahopean.
Berlin dut gogoan.
Edo-ta, Helsinki-ra joan, eta Engels tabernan ikusi nuen hura ere. Björk eta Marilym.
Ai nere Marilym
(larrosa eta krabelin, ximeldu da hire oroimena)
—
Zigarroa ahora eramanez.
Hatsa eta pultsua.
Erretzea eta arnasa hartzea.
Aldi berean,
pulse.
pulse.
pulse.
—
Ez dago ihesean ibili nahi duen
baina estupidoagorik.
Ihesi.
Beti ihesi.
Munduaren akabera,
ezpaita.
Ezta etortzeko intentziorik ere ez.
Eskultoreari emazteak behin esan zion bezala:
«Akabatuta zaudela diozu…oraindik hasi baino ez zera egin eta!»
—
Baina berak sentitzen zuen,
atzera bueltarik ez zegoela jada,
guztia atzeratzen ibiltzen ziren
elementu gris horiek salbu,
berak bazekien,
keak bezala,
gora egin,
eta sekula behera jeitsiko ez zenaren modukoa zela hau guztia.
Ez ona eta ez txarra.
Horrelakoa.
Hori bai,
bizi direnentzat.
Besteentzat,
ezer ez,
besterik gabe,
hilotza.
Eta nik bitartean,
zigarroaren azkenekoa
eta jameson-aren azken zurrupada eman diot,
hutsik geratu den,
edalontziari.
Pulse.
Gabon.
ftf.

Publicado el

Tokyo Moon

Sato-k hartu dit telefonoa.
Oso tipo atentoa iruditu zait.
Bere inguruan, kolore txuri-beltzezkoak osatzen zuten, eskritorio bat imajinatu dut. Hor, nonbait, Tokyo-ko auzune periferiko batean edo, galduta.
Nere burua, 2046 train horretan sartuta ikusi dut derrepentean. Denbora geratzen den tren horietan.
2046
Emakume traje gorri eta leporainoko horiek, elegantzia eta dotoreziaren obra maestra. Eta gizatasunarena.
Zeren ezetz uste baduzu ere, Tokyo honetan, ene herrian baina gizatasun handiagoa somatzen dut poroetan. Ixiltasuna eta kaosaren artean dagoena, baina gizatasuna. Teknologia ia androide hau, gure sentimendu terrenalak baina gizatiarragoak direla ere pentsa nezake.
Begiak ixten ditut.
Agian betirako.
Eta agian, horrela ilargia bere osotasunean ikusiko dut, inoiz.
—
Sapporo garagardoa eskatu dut.
Bi gizasemen korbatadun, likore jelaz betetako batekin ari dira cigarrette kajetila guztia ustutzen. Burua atzeraka botaz. Jazz pieza bateko bi instrumentista nekatu izango balira bezala. Beltzez jantzita. Elegante eta aldi berean, informal.
—
Mogwai-ko young team diskarekin ari naiz,
tarteka,
eta Sufjan Stevens-en seven swans.
Iphone-eko menuan behin eta berriz, saltoka batetik bestera.
Mogwai, neretzat. Sufjan Stevens, biontzat.
Nere lagunak gogorarazten ditut hemendik.
Begiak itxi, eta trenaren barruan sekulako festa antolatu dut nere buruan bapatean. Ez dakigu nora garaman trenak.
Baina, ajola duena,
jende guztia,
ez dakit zergatik,
behingoagatik,
ondokoari begiratzea
utzi diola,
eta algara ixileko baten baitan,
denak,
treneko lehiatilak
martxan goazela,
Tokyo Moon-era
begiratzen goazela.
Ez dakit nora.

Inork ez daki nora.
Baina,
ixilik
eta
lasai.
Eta nik,
Tokyo Moon begiratu,
eta zurekin ere akordatzen naiz.
Apika.
Ilargiak, keinu egiten didanean, bakarrik.
Begiak itxi,
eta ondoko gizaseme hauekin,
ondo,
lasai,
ixil.
ftf.

Publicado el

Portland Moon

Ez dut hemengo jendea ulertzen.
Kalera atera, betiko bera egin, jendez aldatu, baina beti aitzakia berdinarekin….etxean ez bakarrik geratu.
Plan A, plan B,…agenda bete…eta hori, ihes. Exit.
Gogoratzen naiz, Division St.eko taberna horretako eszena horrekin. Taberna horrekin, gorri kolorekoa, FB-eko nere argazkia atera nuen hori bera.  Eta han zeuden hiruzpalau jende multzo ezberdin: bikote bat, bi mutil eta neska bat eta barran bi tabernari eta neska bat…eta oso ondo akordatzen ez naizen gizaki bat.
Ni, nere ardoarekin, mahaiean. Pipa barruan prestatu eta kanpora ateratzen nintzen hartaz akordatzen ari naiz. Hain arraroa hemen, estanpa, hain normala, edo gutxienez indiferentea han.
Orduan, gora jartzen nintzen begira, Portland Moon-era.

Jendeak galdetzen dit, zer zegoen han.
Eta nik askotan ez dakit zer erantzun.
Eta esango nioke «ba…ezertxo ere ez».
Agian, Raymond Carver-ren edota Hopper-ren kuadro batean bezala, «deus ere ez».
Baina ez da egia.
Pipa horren kearekin, ilargirainoko saltoa ematen nuen. Sufjan Stevens kotxean zegoen bere zazpi zisneekin zai. Denak kotxea martxan jarri eta ilargira igotzeko goraino.

Harrezkero,
gauero, nere etxe aurreko bankuan,
jartzen den ilargi berbera.
Inorren zai egoteko ez den bankua.
Espreski bertatik, ozeanoaren alde honetatik soilik, Portland Moon-a ikusten den, banku preziso hori.
Nere etxea aurreko bankutik, ke artean:
Portland Moon.
ftf.

Publicado el

Posesioak & Bihotzak

Ez dago ezer, arratsaldeko ordu haize erauntsiak jotzen duen horietan, eserita, zeru urdinera begiratzea bezalakorik.
Orduan konturatzen gara, ez dugula ezer inoiz posesioan izango.
Eskumuturrean, fuerte, ia odol guztia, tantanka, zukua balitz moduan, gurea den bihotza baino ez dugula izango betirako.
Beste ezer.
Eta hori guztia.
Gutxi balitz bezala.
—
Posesioak
bihotzak
denbora
kaleak
zure kafe hotza
nere ordulariaren orratzak
bihotzean ziztada egin
eta orduan hasten da
odola borborka ateratzen.
—
Seattle.
Izan liteke.
Nagoen hiri honen eraikin eta etxeetako teilatura begiratuz,
downtown-eko skycrapper-ak ere imajina nitzazke.
Horiek ere,
nere bihotzean beste ziztada bat.
Amodio masoka taurinoak.
—
Azkenean ezpaitago
gaurko arratsean
gure bihotzarekin nahi dugun
bakarrizketa baino gauza intimorik.
Eta «ezin dut denbora zurekin eman»
ezin dut,
bihotza
hustu eta ordulariek
haize erauntsiaren astindu eta keinuarekin,
etxerako bide luze
eta bueltaezinezkoa
erakusten didaten arte.
—
Orduan,
orduan bakarrik,
bihotzaren azken bentrikuluetako odol gutxi hori
edan egingo dut,
bihotza tolestatu
eta
poltsikoan sartuko dut.
—
Hori izango baita,
eta da, in fact,
nere posesio bakarra.
ftf.