Etiqueta: editors

Publicado el

open your arms…and welcome

Editors – Open Your Arms
«Si me das una tarde,
me aprento tus ojos»

Stuck in my mind seven years ago.
Seven years that I will regret not meeting you.
But you are not here.
And I am stuck here, with my arms opened.
With you in my arms.

After an harvest june.
I will meet you again.
Somewhere there.

Open your arms and welcome.

Ez dakit zer aurkituko duzun.
Ez dakit zer bilatzen duzun.
Eskafranda batekin ikusi zaituztela azkenekoz diote herrian.
Eskafranda arroxa batekin.
Begi horiek ikasi nahian, tematuta,
tematia.
Arratsalde luzez,
poetak hil egin direnean.
Kausa politikoek pasoa eman diotenean, sasi-iraultzaile diren Eroski hipermerkatuko familia erosle konpultsibo horiei.

Eta zure begiak ikusten ditut.
Beno, irudikatu ditzazket.
Ikusi, aspaldi ez baititut ikusten.

Eta damua dut,
ez ote ditudan betirako ahaztuko.
Ahaztu nahi ez ditudan bezala, Arizonako lur gorri eta huts horiek.
Ahaztu nahi ez dudan moduan, batzutan, irabazteko asko galdu behar dela.

Eta arratsaldea izaki,
ez dugu bazkalduko.

I decided being in a hunger strike.
Our kitchen is our lubaki.

Eta lubakituak jarraituko dugu,
arratsalde osoan,
zuriz, pintatutako pareta hauen kontra,

arratsalde oso batez,
begi bi horiek,
ikasi eta berriro ikasteko.
begi bi horiek,
memoria den laku zabal eta baketsuan,
ea behingoz
horietan,
poemak ikazten ditudan.

Zahar baino gazteago naizen honetan
korrontearen kontra
izokina,
maldan gora,
gazte,
zahar baino.
Ireki besoak
besarkatu,
eta ongietorria.

Arratsalde bat eman
eta
ikasiko ditut, ikasi.
Begi gaztez
bihotz orbaindu
eta laku baten patxadarekin,
presarik gabe,
denbora tarterik galdu gabe,
gazte,
zure begiak,
besoak ireki.
Jon Redfern – I’m Still Young
(naizena da,
fool bat,
fool handi bat)
Jon Redfern – Am I A Fool
ftf.

Publicado el

gaur ez dut idatzi…bai otoi…eta maite zaitut.

arabar errioxa
primadera
eta aspaldian ez dut idatzi.

zuetaz akordatzen naiz.
editors dut belarritan.
batipat zutaz akordatzen naiz.
zenbat aldiz hitzegin dugun telefonoz.
zenbat emozionatu naizen eta tripak estutzen ibili naizen.
zenbat aldiz mozkortu naizen eromena sentitu arte.
zenbat aldiz…
orainarte…lurrari  kolpatuta…pixies edota editors-en taupadaka dudalari kaxa barruan.

bai,
urrutitik etorri naiz.
urruti dut gogoa.

eta zu hor zaude.
ez dakit non.
eta nik ixkutatu nahi dut.
maite zaitut.
baina ixkutatu nahi dut.
desagertu.
mahasti edo primaderako ekiloreen artean.
laztandua izateko.
emeki.

agian onena ez gehiago sentitzea.
karreteraren libertatea…

eta bihar bai.:
Bihar gitarra hartuko dut.

Xuabe & Enbata
izango da.
AEB, Tokyo eta gurea…
guztia uztartuta.

eta Zu erdian.

Ni
hor zuri begira.

Taupadaka.

Ezin dut besterik egin.
Taupada da nere erresuma.

Eta
maite zaitut.
—
rubble
Kronos Quartet – Flugufrelsarinn

Rubble
Obretako pareta bilutsiak bezala.
Horrela. Groenlandia edo Islandiako horma erori izoztuak.
H.k deitu dit.
T4tik.
Lurjota sentitu dut.
Ez dut lo askorik egin.
…
«berandu beranduuuuuuuuuuuuuuuuuu»
Bai Pixies eta BCN.
Eta orain Islandia dut gogoan.
Zeru urdin bezain, ederra.
Iragana eta oraina uztarturik.
Hiria eta herria.
Gertukoa eta urruna.
Ezaguna eta instant batean ezezagun.
Ez-gauza.

Eta eztanda egingo nuke.
Mila zatitan puskatu nahiko nuke.
Sikiera, h ez lur jota ikustearren.

Eta bestalde,
ekiloreak ikusi ditut, arabar errioxan.
Eta zutaz oroitu naiz.
Zurekin amildu naiz,
eta zurekin eroriko nintzateke, behar den lekura.
Lurra ikutu arte.
Garenari eustea baita gure borroka zentzuzko bakarra,
guztiak zentzua galdu duenean.
Beti bezala, algaraz eta inprobisazioz, bizitza hau soketan jarri eta k.o. uztea, atzetik, erdi-gantxo batez.
Denak mutu, denak zutun.
Dena, hemen eta orain denean.

Erlojuak gurekin tematu dira.
Eta erlojupeko, euripeko su, izatea dugu helburu.
Bere garrekin erre egingo ez den, sua; baina sua azken finean.
Piztua dagoena.
Piztua, kandelak,
piztua, zu,
piztua ni,
piztua hau dena.

Zertarako bestela egon…
«where is my mind?»
T4 horretatik hori esan didak h.
Esan gabe hori esan duk.

Eta hasi gaituk kontatzen heuk eta neu,
zenbat desagertu diren jada,
lorratzik utzi gabe,
primaderako gau epel eta sagore magiko horietan.
Vulcanoaren barrurat sartu dituk.

Eta gu,
jada hurrengo ihesa prestatzen hasi gara,
…gehiegi ez pentsatzea ezina bihurtu denean.

—
Eta zurekin ere akordatu naiz.
Eta gaur ez dut idatzi.

Baina badakit,
bihartik aurrera,
gauza asko izango ditudala berriro idazteko,
zuri esateko…

ez dakidana da,
zu,
hor
egongo
ote
zaren
//
eta
zuk
ez
dakizuna
(lehenengo aldiz)
da:

ni
hor
egongo
ote
naizen.

(eta
baldin
banago,
rubble,
izango
naiz,
zure
oinek,
zapaldu
eta
sentitu
gabe
egongo
den
eskonbro
zati
bakana.

otoi
egingo
dut,
gaur,
hori
gerta
ez
dadin.

nere
hobebeharrez,
otoi.
amen.
//
eta
garrantzitsuena:
maite
zaitut.
Ti Ki.
Sigur Ros – Ti Ki
//
ftf.

Publicado el

In The Mood for Love (in Tokyo) (Part III) edo…

Editors – Lights
Argiak.
Tokyo-n.
Azkarregi dihoan arteria suburbanoetatik.
Azkarregi goaz, kamalehoien artetik.
Ez dakigu non geratu.
Eta erabaki dugu agian ez geratzea.
Ezpaita gelditzeko tenorea.
Hiri erritmoa odolean…Editors – Blood
Argia eta Odola.
Odola eta argia.
Itsututa bizitzeko modua.
Edo guztia oso argi.
Agian ikusi nahi ez dugunean.
Begirada lotsati eta edukatuak.
Japoniar begitxuak.
Begiradak eta kalean odol parrastadak,
gertutik ikusi nahi ez dugun gure herriaren beldur.
Izuan gordelekuen barrena.
Begiratzeak beldurra ematen duenean.
Oraindik gehiago maite zaitut.
Eta maite-mina ematen dit hor, biriken erdi erdiko organo horretan.
Baina ez da geratzeko unea…
subway down.
Eztanda egingo duen hiri arterietan,
eta gu barnean.
Ez dago exit.
Ez zaude.
Ez nago.
Tokyo.
—
IMG_0958
Baina gaua etorri da, treneko traka-trakari…elektronikak utzi dio pasoa.
Aphex Twin – Analogue Bubblebath
Bapatean hiru gizon beltz:
Davis, Coltrane eta Evans.
Miles, Jhon eta Bill.
Miles Davis Sextet with Cannonball Adderley, John Coltrane, Bill Evans – So What
Eta gaua geratu da.
Kamalehoiak ateratzen hasi dira, eta club-ean sartzen joan dira.
Zigarro kea eta whiskya besterik ez.
Ez dute besterik zerbitzen.
Gizaki japoniar extralurtarrak kamalehoi bihurtzen hasi dira.
Ni hor begira nago.
Zutunik. Zur eta lur.
Whisky bat eskatu dut.
Eta entzuten jarri naiz:
«So what» handia.
Miles…hasi da…pasoa eman dio Jhon-i.
Eta Bill, bere hatz mehekin, laztantzen du pianoa atzean, piano magikoa.
Kamalehioak gara jada denok.
Tokyo gauean.
Ez dago inor libratuko denik.
//
Jada ez naiz, zutaz oroitzen.
Oroimena galdu dudala dirudi.
Betirako, dirudi.
Argiak, eraikinen argiak kanpoan bakarrik.
Beltza, guztia beltza.
Eta bi musikari beltzak, eta bat, Bill zuria.
Beste denak,
kamalehioak Tokyon.
Ez dakigu zein garen.
Oroimena galdurik, gaude.
Hemen, gauaren ahotzarrean sartzen.
Beste whisky bat.
—
Eta bai.
Iritsi da azkenean,
Tokyo Moon, Insomnium night.
Lawson-era jeitsi, modu ia hipnotiko batean,
zigarrete pakete bat erosi, esne hotz kaxa txiki bat, eta bere betiko Cote D’or txokolate trufatuaren txokolatina goxo hori.
(…)
Ezin du lorik egin.
Aurreikus zitekeen.
Bere zen pijama jarri eta buelta egin orduko, esna.
Eta orduan pentsatzen hasi da, pertsonak gorrotatzen dituela. Berak, beti gorrotatu duen bezala, kolektibismo itsuaren atzeko aldarri guztiak. Antzuak iruditu zaizkio beti. Nahiz eta, oso interesatua egon, jarrera kolektiboekin. Baina hortik, aldarri kolektibista batetara…bufff. Baina orain, gizarte sareen iraultza, eskutik helduta, nor baino individualagoaren aldeko kontuak ikusi baino, txarrak ikusten dizkio. Homo homini lupus. Eta bai, pertsonak gorrotatzen ditu, bere ingenuitate eta zabarkeriak agerian geratzen direnean.
Agian, Tokyo-ko ilargiaren ondorioa, insomne luzea, sakona.
(Zigarroa piztu du)
Bai, amak esan zion behin: «Gehiegi espero duzu jendeaz».
Eta amek beti esaten dute egia.
Baina haserretu egiten da. Asko gainera, horregatik ezin du lorik egin.
Gorroto baitu, ebidentziaren aurrean, pertsonen zintzotasun eza. Azkenean, guztiek onartuko dute, baina hasieran inork ez du onartuko. Humiltasun falta, humiltasuna.
Bai, txiskeroa hartzen du eskutan, eta zigarroa piztu baino, zer edo zer handia erreko luke gustora, piranomano nipona.
Piromano nipona.
—
Bideak.
Nora eramaten zaituzten ez dakizkizun bideak?
Buildings&Bridges.
Geratu edota zeharkatzeko.
Lost in translation ote?
Meta-maitasuna zenion…
Eta nik diot,
hobe dugula hilda egon,
bizitzearen prezio hoberik aurkitzen ezpadugu, joko puta bihurtu den honetan.
Eta ez dut jokatu nahi.
IMG_0972
Ekilore bihurtu da, kamalehoia.
Ebisu Tokyo-ko auzunean,
metamorfosia izan du, han eserita zigarro bat erretzen zegoen kamalehoi marrazki bizidunetako horietakoa bezala.
Begiak ireki ditu, eta ekilore batean bilakatua ikusi du bere gorputz ximurra. Egia esan, ez zitzaion gehiegi gustatzen jada kamalehoi triste eta aldakor bat izatea.
Tokyo-ko building&bridges horren ondoan, jaio da ekilore moduan. Galduta, lost in translation egon eta gero, 2046 trenetik jeitsi den kamalehoi nekatua.
Orain, sunflower.
Euria egin, bero, hotz, edota lurrikara bat jasan behar badu ere, ez dio erreparatuko, ondokoak, ekilore bezala ikusten duten. Bera da jada ekilore. No matter what they say (kantuak dioen moduan), you are so beautiful…
Agian, ideologiak jada salmentan jartzeko unea denean, merke Lawson 24h. honetan, errezagoa litzaiguke (eta denak gogoz), norbera bere etxera joan, limonada prestatzera joan, eta festa handi bat antolatuko bagenu. Limonada edanez, eta 70 hamarkadako UK inguruko mood festa erraldoi horretako bat antolatu, edozein lekutan. Gurean edota beste nonbait. No matter where! (Ez al zeate konturatu?)
—
Eta gero,
Tokyo-ra ihesian zihoan
Geisha non ote dagoen geratzen zaigu, erantzuteke.
Ebisu-tik pasatzen ikusi omen dute, black cab hori. Eta moment in the sun unearekin, taxi gidariari gelditzeko eskatu dio. Isobel da bere izena, geisha-rena (kantua bezala). Taxi-tik jeitsi, ia martxan, eta ekiloreari begira geratu zaio. Hunkituta, ezer esan gabe. Oihan urbano batean animali ezezagun bezain unkigarria aurkitu izan balu bezala. Makurtu egin da, eta han geratu zaio begira.
Egunero, ura botatzen dio ekiloreari.
Eta 4 metro karratutan, bizi dira.
Tokyo-ko periferiako baratz bakarrean, eraikin&zubien artean.
Ilargiari begira gauero eta eguzkia noiz aterako zai.
Biak gauza bera izango balira bezala.
Insome moon (geisha), zu and insomne sunflower (chamelion), ni.
Toky-on.
(possibly maybe, probably
LOVE)
Ondolo-ing.
//
Shinjuku, Tokyo (Jp)
3:58am.

Publicado el

Kid

Ohean.
Pentsatzen.
Karretera batean, kotxean aldapan behera eta balaztarik gabe.
Ikusten dut,
ume bat,
ume bat,
zebrabidearen erdi-erdian,
alboetara begira,
Sands hil zuten,
H block-en aurrean,
ez daki zer egin,
ezin da mugitu…
Eta kotxea, karretera batean, aldapan behera eta balaztarik gabe.
Zerua grisa da.
Eta atzo euria egin zuen.
Gaur, ez da ezer gertatu,
baina bihar bai gertatuko da.
Orangisten martxa, urtero bezala.
Eta umeak,
korrika egin nahi du,
baina oinak lurperatuak ditu,
hondoratuak, lurrean.
Zebrabidearen zuri eta beltzaren lerroen artean du begirada.
Eta noizbehinka gora begiratzen du.
Zeru grisean zebrabide bat (zirrikitu bat) aurkitu nahi izango balu bezala.
Ez du, korrika egiteko jada indarrak.
Zeruan bakarrik sinistu du beti.
Eta zirrikitu edo lehio bat non ireki begira egon da beti.
Bildurra ematen dio, jendeak.
Mina egiten dio, jendeak.
Supermerkatuetako jende andanak, autobusetakoak eta batipat tanketa militarrek ateratzen duten hotsa.

Bere ile horia ikusi daiteke orain.
Gora, gora egiten duelarik.
Eskutik, heldu dion, esku batek altxatu du bere gorputza goruntz. Bera, begira dago oraindik, ez da ohartu ere.

Kotxea, bere azpitik pasatzen ikusten du.
Jendea ez da ohartu ere egin.
Balaztarik gabe kotxea bere azpian.
Bikoteak, eskutik helduta, eta amoranteak, kortinen atzean, west suburb-eko auzuneetan.
Hiri guztia ikusten ari da goi-goitik.
Begiak itxi ditu.
Ikusten duena erreala ote den ala ez, galdetzen dio bere buruari?
Ez dio axola egia esanda.
Ohean egon ala ez.
Erreala izan edo ez.

Dakiena da,
gauzak jada ez direla berdinak izango,
begiak irekitzen dituenean.
ftf.