Hatzak keyword-etik altxatu…twitter-ra itzali…zarata digitala….itzali…
eta loreari begira geratu zitzaion. Mahai gaineko lore horri.
Eta bakarrik, teknologiaren enpatxoz, behelainoa eta ihintza, mendietako kaskoetan, neguko, negu gorrietako elurrarekin amesten, itxi zituen begiak.
Far west-eko freeway-etan, kotxe zurian, elurpean, San Francisco-tik Portland-era bidean. Cottage-era iritsi arte. Non, han, oregon-eko etxola hartan, mustupila gorringoak itxoingo ziotela baitzekien. Urrun baina gertu. Kanpoko hotzkirriarekin, mustupila gorringoekin pentsatzen pasa zituelako milak eta milak gidatzen.
Mustupilla gorringoak miles away.
The Decemberists – Of Angels And Angles
ftf.
Collage
Gauetan, beti egon izan gara zai.
Telefonoak ixildu direnean.
Eta hor geratzen gara, gure Oregon moon-a eta inork ezagutzen ez dituen karretera horiek, begi itxiekin irudikatzen. Urruti, hemendik oso urruti. Gu ere urruti.
Gure facebook eta skype-ko kontuak itxi eta betirako lurperatuko ditugun egunaren zai. Mundu inozo bezain estupido honetan bizitzea tokatu zaigun honetan. Dena hain azkarra, hain perfektua…
eta gizateriatik geroz eta urrutiago.
Bai begiak itxiko ditugu. Hestuki itxiko ditugu, ezertxo ere ez ikusteko. Hobe. Agian, basamortu bat edota agian, gure San Francisco-ko Twin Peaks-eko mapa mila zatitan txikituko dugu, baita, Portland-eko Colin-en abesti berriak, Marilym, eta Cold Fever emakume danimarkarra, bere bulerratakoa erazten…denak hartu sobre gorri batean sartu eta… Eta marko gorriarekin.
San Francisko-ko mapa tatuatua, idatzia, zirriborratua, zapaldua,…oroimenez josia. Gure bizitzaren aztarnak. Gure tag-ak. Baina, kk teknologikorik ez. Ez ditut sms-ak nahi, ez eta, mezu snob eginak…Collage-a nahi dut. Collage-a bakarrik. Kantu bat duen kalea, kantu bat, kantatzeko….gaueko ilargiari oraindik garraxi egiteko moduko kantu bat. Bestela, ez dit ezertarako balio
agian, egokiena, gure bizitzekin
collage bat egitea izango da onena.
Besterik gabe, eta besterik ere.
Agian, ez duzue pentsatu inoiz:
Gure bizitza,
collage-a bat izateko
bokazioarekin jaio dela.
Hori,
collage bat.
Besterik gabe
eta besterik ere.
(Begiak itxi,
collage-a besapean
eta Oregon moon-erat
desagertzen goaz
gauaren barrenean.)
//
ftf.
The Van, Cold Water and The Wolves.
Gauetan, kamioneta hartzen dugu.
Eta, Oregon-eko ilargi betearen magalean lo geratzen gara, kamionetaren barruan. Irratia piztuta, The Decemberists-en azken single-arekin, mundua berriro Alaska-ko Anchorage-raino konkistatzera eramango gintuzken indarrarekin.
Gure furgonetak ezpaitauka mugarik.
Bidean, mila lakutan geratuko gara. Donegal-eko lakuak gogoratuko ditugu. Eta zenbat aldiz maite zaitut maite zaitut maite zaitut….«can u hear me now?» esango genuen, gaueko ordu txiki horietan. Azkenean, pub-ean pint of Guinness-arekin geratzeko, beti. At the end.
Cold Water. Lakuen ur hotza, pint of Guinness horren parekoa dela pentsatu nuen askotan. Biak eskuetan. Bata hatzen artean. Beste eztarriko zulotik behera.
«Love, can u hear me now?»
«Love, can u hear me now?»
«Love, can u hear me now?»
«Love, can u hear me now?»
«Love, can u hear me now?»
«Love, can u hear me now?»
Esnatu dira jainkoak.
Irratia itzaltzen dugu. Arretaz entzuten dugu haizea, lakuko ur hotzaren gainean. Eta ez zaitut sentitzen. Ez zaitut entzuten. Desagertu zera.
Kamionetara igotzen naiz. Ilargi beteari begiratu, eta han bilatzen zaitut. Kraterretatik kraterretara, harakatuz, modu pausatuan, zure begiak han txoko batean aurkituko ditudalakoan, nonbait. Izkutuan.
Baina ez, gaur ez zaude.
Cold water, sorrounds me now.
Erropa erantzi. Pint of Guinnessaren azken tragoa hartu. Hustu. Eztarritik behera sentitzen dut azken apar lodi hori. Eta lakuko ur hotz eta beltzean sartzen hasten naiz.
Lakuko hotz ilun, gau hotz ilun eta garagar hotz ilun.
Ilargi zelatari txuri, apar testigu txuri eta zu.
Gauaren hotz eta beltzean,
desagertutako zu txuria.
Argitu nazazu, zure txuritasunarekin.
Edo gutxienez,
….
esan
entzun
nazakezula.
Eta kantatuko dizut, The Wolves:
someday my pain, someday my pain
will mark you.
harness your blame, harness your blame
and walk through.
with the wild wolves around you
in the morning, I’ll call you
send it farther on
solace my game, solace my game
it stars you
swing wide your crane, swing wide your crane
and run me through
and the story’s all over you
in the morning I’ll call you
can’t you find a clue when your eyes are all painted in Sinatra blue
what might have been lost-
don’t bother me.
//
ftf.
Twin Peaks
Doug & Dena-k kotxea hartu dute, badihoaz berriro ere beste afari batera. California-ko ardoaren inguruan hitzegingo dute gaur ere eta noski Illinois-eko Senadore zen Presidente berriaren inguruan ere. Blue…blue…! 
Temple St. eta Saturn St. gurutzatzen diren kale nimiño hau, hillaren alde batean, ezkutatua. Hope Sandoval-en ahots tertziopelozkoak, gaua noiz laztanduko zai egoten naiz beti. Bere kantuek, San Francisco-ko cable carraren miloika ari xingleak ikutuko dituzte, silofonoaren nota magiko eta kristalinoen hots xuabearen melodia osatuz. Bitartean, Monique-ek bere mamu guztiak Paris-eko garai ilunen kutxatik aterako ditu eta bere canvas-etan pintura artean estaldu, hondoratu eta betirako lurperatuko ditu. Gero, bere paretetan hildako animali disekatuen antzerako erakusketa bihurtuz, urteroko Halloween maskaraz betetako bere sortilegiozko gauetarako.
Gaua dator berriro ere. Market-a irekita dago eta mushroom (lasai, aluzinojenoak ez) batzuk erostera nihoa. David Lynch-ek oso ondo aukeratu zuen, bere telesailaren rodatze lekua. Eta ez da kasualitate hutsa izango ere, exerita nagoen aulki eta mahai honetan, 
«Adaptation» edota «Being Jhon Malcovich» en ideiak burutu zituen Spike Jonze zine-zuzendariak, bi filma horiek burutu izana. Izan ere, bera egon zen hemen exerita, ni etorri aurretik.
Gaur ere, begira egongo naiz lehio honetatik kanpora. Eskuinean Twin Peaks-eko antena erraldoia, zelatari, downtowna kontrolatzen hemen goitik. Ezkerrean, Buena Vista Park, parke berde eta hipnotikoa, gaueko mamuen gotorlekua.
Ilargia ilundu gabe zeruan agertzen ari da eta James Stewart-en oihuak entzuten dira, Golden Gate-etik oraindik. Baina nik entzuten ditut bakarrik; lanpetuegik daude Twin Peaks-eko bizilagun guztiak, Lynch eta Jonze-ek sortu zituzten heuren mamu guztiak uxatu nahiean. Ez dakitena da, beraiekin joango direla guztiak, edonora dihoazela ere. Hori da, Colin Meloy-k James Stewart-i esateko ziona. Aztoratuta, Golden Gate-era korrika atera zen James Stewart berbera. 
Ilargia etorri da. Hope Sandoval eta Colin Meloy, Temple St. eta Saturn St.en bidegurutzean geratu dira, saturday night guztietan bezala, Golden Gate zubira James Stewart-en bila joateko geratu dira. Zubiaren beste aldean, David Lynch eta Spike Jonze zai dituzte. Aurkituko ote dute Stewart Jauna han?
Ilargia eta Twin Peaks-eko antena, geratuko dira, guztiaren testigu bezala.
Eta ni hemen, lehioaren bestalde honetan. Begira eta zai.
ftf.
Thanksgiving
Eskerrak, FasTFatum-eko bideari jarraitu diozuenak eta nonbait bidean geratu zaretenoi.
Gaur, Golden Gateera, goaz.
(-Bidean, konturatzen naiz, jende guztiak, ateratzen duela txakurra, pet-a, pasiatzera egun seinalatu honetan. Eta pentsatzen dut…Eta txakurrik ez dugunok? Zer ateratzen dugu pasiatzera San Francisco-ko kaleetatik? 😉 Jaja…Ba, gure barruko «perrunoa» ateratzen dugu, bere «basakeri» guztiarekin…Jatorrizko instintu atrapakari eta esploratzaile urbano finak atera ditugu, europearrok, San Franciscon. The Concretes, belarriak laztanduz, tertziopelo zuri&beltz nordiko flower-power-ra, ipod salvavidas-etik.-)
Zerbait gertatuko baita han hemendik gutxira.
Azkar, fast.
Vertigo!
James Stewart, bere BMW white car-ean Vertigo film-etik atera dut. Eta Colin Meloy-ekin hitzartu da, zubiaren erdi-erdian. Vertigo-rako remake-a ote? Ze tratu dute bien artean? Zer esan nahi dio Colin Meloy-k Mr. Stewart-i? Zer ikusi du Portland-ekoak bidean, gai izango da Mr. Stewart-en aztoramendu lausotutik, gizon elegantea aterarazteko? Zein tale kontatuko dio, Portland-etik gidatzen datorren wisdom man-ak?