Etiqueta: cold

Publicado el

cold girl fever edo zein negozio-ereduaz ari garen egun

The National – Cold Girl Fever
Oinez, pabesaren gainean. 8am.
Pabes hotza.
Oinez, jada ezaguna dugun pabesaren gainean. Garai onak, txarrak. Garaiak. Konbersazio etilikoak, eta kantu on baten falta. Agian, neoprenoa jazteko tenorea, garaia. Merkantilista bihurtu diren alternatiboak, burokrata bihurtu diren burokraten garaia gorazarre. Flower Power in my mouth. Just in my mouth. Aldatu al duzu zerbait? Gosaria, cola-cao edo coca-cola? Gezurretako karetak. Esan dizut, esan didate, esango diot…BlaBlaBla
Denak nahi dutela aldatu diote, inor ez da mugitzen bere lekutik. California, eta bilera borobilak, Silicon Valley eta fetitxismo parapetagarriak. Parapetoak eta neoprenoa. Lubakiak agian, trintxerazko su-etenaren gauerdiko eztula. Eta ahuntza non sartu da. Eztula entzuten dut. Lubakitik…dator…kar-kar.

Denborapasa botika. Lanordu egutegi materialista marxista. Bulegoa, funtzio publikoa eta paga extrak. Austeritate eta atez-atekoaren parafernaliya. Eta oporrak noiz mesedez? Eta aldaketa klimatikoa edo baduzu planik, lanorduaren bukaeran, deskonekting people egiteko? Edo nahi al duzu bizitza hoberik? Ekintzaileak eup…ekintza zertarako? Geldirik ez egoteko. Produktibitate eta lehiakortasuna ieup. Cold girl fever.

Emaidazu, zurea biona, nerea neurea. Printzipio pitagorikoa. Edo aristotelikoa zen…? Eta, ordiziko azokaren antropologia nolakoa da…zertarako balio du…igual da, finantziazioa lortu dugu…A ze azoka, a ze zooa, a ze kalapita.

Nora zoaz gaur goizean cold girl fever?
Agian onena, ohera sartzea izango da, baina agian artzarena egiteko edo ostrukarena. Zein nahiago artza edo ostrukarena?

Irudia, hoffman-en antzerki fenomenologikoa.
Neri benetan, kantu hau bakarrik gustatzen zait. Beste dena, bost axola. Kantu hau.

Agian metroan sartuko naiz. Agian ez handik ateratzeko. Proletarioekin bilduko naiz. Proletario internazionalekin. Erosi-saldu brokerrengandik urruti. Buf, a ze pereza. Saldu-erosi erosi-saldu…Dena da saldu-erosi. Trukearen intxaur kaxa, altxa besoak.

Serioak jarriko gara.
Erantzungo ditugu emailak modu. Bazter guztietako zorri guztiak akatu arte. Seguruenik, baten bat geratuko zaigula hor nonbait. Lasai errekorteekin hauek ere joango dira, zulotik behera.
9am.
Pabesaren azpian gogoetak.
Burua, pabesaren gainera.
Oinez.
Geldituz noizean behin. Geldituz.
Oinez, geldituz, oinez.
Cold girl fever-aren parsimoniaz.
//
Baina ez al zegoen negozio-eredua deskartatua, what’sapp, facebook, twitter etan enparauen moduan?

Zein negozio-ereduaz ari gara egun, orduan?
Zutaz, nitaz, pabesaren azpian edo gainean dagoenaz?
Erraidazu Shole.
Ftf.

Publicado el

The Van, Cold Water and The Wolves.

Gauetan, kamioneta hartzen dugu.
Eta, Oregon-eko ilargi betearen magalean lo geratzen gara, kamionetaren barruan. Irratia piztuta, The Decemberists-en azken single-arekin, mundua berriro Alaska-ko Anchorage-raino konkistatzera eramango gintuzken indarrarekin.
Gure furgonetak ezpaitauka mugarik.

Bidean, mila lakutan geratuko gara. Donegal-eko lakuak gogoratuko ditugu. Eta zenbat aldiz maite zaitut maite zaitut maite zaitut….«can u hear me now?» esango genuen, gaueko ordu txiki horietan. Azkenean, pub-ean pint of Guinness-arekin geratzeko, beti. At the end.

Cold Water. Lakuen ur hotza, pint of Guinness horren parekoa dela pentsatu nuen askotan. Biak eskuetan. Bata hatzen artean. Beste eztarriko zulotik behera.

«Love, can u hear me now?»
«Love, can u hear me now?»
«Love, can u hear me now?»
«Love, can u hear me now?»
«Love, can u hear me now?»
«Love, can u hear me now?»

Esnatu dira jainkoak.
Irratia itzaltzen dugu. Arretaz entzuten dugu haizea, lakuko ur hotzaren gainean. Eta ez zaitut sentitzen. Ez zaitut entzuten. Desagertu zera.
Kamionetara igotzen naiz. Ilargi beteari begiratu, eta han bilatzen zaitut. Kraterretatik kraterretara, harakatuz, modu pausatuan, zure begiak han txoko batean aurkituko ditudalakoan, nonbait. Izkutuan.
Baina ez, gaur ez zaude.

Cold water, sorrounds me now.
Erropa erantzi. Pint of Guinnessaren azken tragoa hartu. Hustu. Eztarritik behera sentitzen dut azken apar lodi hori. Eta lakuko ur hotz eta beltzean sartzen hasten naiz.

Lakuko hotz ilun, gau hotz ilun eta garagar hotz ilun.
Ilargi zelatari txuri, apar testigu txuri eta zu.

Gauaren hotz eta beltzean,
desagertutako zu txuria.

Argitu nazazu, zure txuritasunarekin.
Edo gutxienez,
….

esan

entzun

nazakezula.


Eta kantatuko dizut, The Wolves:

someday my pain, someday my pain
will mark you.
harness your blame, harness your blame
and walk through.

with the wild wolves around you
in the morning, I’ll call you
send it farther on

solace my game, solace my game
it stars you
swing wide your crane, swing wide your crane
and run me through

and the story’s all over you
in the morning I’ll call you
can’t you find a clue when your eyes are all painted in Sinatra blue

what might have been lost-
don’t bother me.
//
ftf.

Publicado el

Union Pacific, Napoleon and Tom Sawyer in the cold winter & desert of America.

DSC03145
It’s fucking frozening. Even more, when we realize that the story someone told me about Shell gas stations in Greenland is fake. Kra! Zerbait apurtzen zaigu bihotzean. Eta bai hotza egiten du hemen.
DSC03151
Orduan, tren luze bat hartzen dugu ilunabarrean. Alambrada eta hesiz ingurutatutako desertu elurtu eta izoztuan. Union Pacific-eko trena hor urruti ikusmiran. New Year’s Day U2 kantuaren Ian ume kabreatuaren (Bono-ren bizilaguna zena) mala letxearekin korrika egiten dugu, wire horien gainetik. Tren geldira goaz, han irmo, geldirik dagoen, berun puska itzela. Hutsik. Merkantzi gabeko, burdin memoria astunezko trena. Korrika goaz, zerbaiten ihesi edo. Agian, trena desagertuko denaren beldurrez edo. Hain eszena ikusgarria, desertu elurtua eta erdi-erdian Union Pacific trena, eta gu Tom Sawyer bihurtu gara mundu irreal bezain fabuloso honetan. Korrika, desertutik.
Baina tren remake-a da. Union Pacific-eko memoria galdu ez dadin update moduko bat egiteko lana hartu du. Union Pacific tren graffiti-z betetako da.
DSC03152
Gerturatu eta hara!:
DON’T YOU TALK TO ME LIKE THAT, NAPOLEON.
Tom Sawyer, gu, zur eta lur.
Une luze batean zehar, begira geratu zaio esaldiaren esanahian harakatu nahian. No idea.
DSC03153
Orduan, tren bien tartean jarri eta Napoleon, desertu izoztuan irudikatzen du. Nevadako desertu izoztuan, bere tropa derrotatuekin, Siberiatik Europara beharrean, Alaskarako bidea hartu eta hegoaldearuntz desertu etorri direnaren susmoa hartzen dio egoerari.
DSC03157
Iluntzen ari da. Negu hotza desertuan. Oso hotza. Izar bat hor goian geldi. Union Pacific-eko bagoia, hutsik.
Barrura sartu, bagoian etzan, eta begiak ixten ditu.
Hotsik ez. Haizerik ez.
Eta bapatean, Napoleon-en tropen oinhotsak entzuten ditu urrutian. Eta ez luke apustu egingo oraindik…baina Union Pacific-eko bagoia, apur bat mugitu dela sentitu du, bizkarrezurrean.

Union Pacific bagoi hutsaren barruan, Nevadako desertu izoztutik barrena, gau beltzean. Napoleon-en ejerzito derrotatuak babestua, martxan joatea da….
New Year’s Day-era, 2009.

(Hobe begiak ez irekitzea.)
Ondo egoten da horrela.

Zertarako ikusi?
Begiak ikusten dutena, arimarentzat engainua, fakea denean.

Seguruagoa da bai horrela.
Begiak ireki gabe, poliki poliki martxan jartzen ari den Union Pacific-eko bagoi hutsean, gauez, negu izoztuko desertuan, joatea.
—————————–
Itsu baino biziago, for sure.

ps: 2009 new year.
ftf.