Gauan ura ez da mugitzen. Ez da mugitzen kaleen arteko soinu ia nimino horien tartean, dagoen gure ohean. Gure ozeano urdinean. Izarrak ia ikusezin eta ilargia zelatari gauero oheratzen garan ozeano zabal eta urdin, azula. U2 – The Ocean
Ozeno horretan buzeatzen hasten gara. Umea oheratu da. Zaratarik ez da auzunean. Auzokideak, auzokide lehialak dira. Umea ez esnatzeko, ez dute zaratarik ateratzen. Ez da ekaitzik. Gau urdina. Ozeno urdinean.
Biharamunean esnatu, jeiki, kafe makina ixotu, kafea borborka, odola zainetatik, eta beste egun bat, ozeno urdinetik esnatu berritan. Eta eguna hasten da, eguna gu gabe. U2 – A Day Without Me
Busak, jendea, kiosko berripaper saltzailea, hirugarren pisuko Mari Karmen-en eguraldiaren komentarixua,…dena bere horretan da, egunero goizero.
Egun bat gehiago. Gu gabe. Edo gu gara jada eguna, esnatu berri den, ozeano urdinaren altzotik esnatu berri dena. Gu gara. Ftf.
Lehiotik salto egin du, eta sartu da. (Susto ederra eman dit. Parra batzuk bota ditugu). Nere aixkidea da. Eta maite dut. Bi ume txiki puta izango bagina bezala, jada, handi, handiegia egiten zaigun mundu honetan. Gure istorioak elkarri kontatuz. Testigua hartuz, bat han bestea hemen, beste hemen bata han. Jameson-a ia ustu dugu. (Tanta batzuk, besterik ez, errebolberraren errekamararen moduko bala bi lez). Beti utzi ohi ditugu, bi tanta besterik ez. Horrekin bizitza guztirako dugu, gutxikin gera zoriontsu. Eta bi tanta hauek, ozeano zabalak dira, gure aixkidetasunaren testigu, gure bizitzen oinordeko, garenaren, une jakineko, bi tanta, besterik ez, eta hori dena. Eta poztutzen nauk. Eta maite haut. C u soon, my broth. Ftf.
Buruak atzera egin du, ez malenkoniaz. Inondik ere. (Aspaldi malenkoniaren abiaduraren gainetik jarri da errealitatea. Errealitateak malenkonia gailentzen duela esan genezake) Urruna atzean, bolantea aurrean. Eta gure EuskalH. ez da hau baino askoz ere ezberdinagoa. Beti ere, bolantea hartu eta aurrera begiratu, gidatzea erabaki badugu noski. Eddie Vedder – Society Iritsi gara azkenean. Portland-etik bide luzea, Eugene eta Medford-en lo hartu dut. Kukurutxu saltzaile batekin egon naiz hitzegiten, karreterako estarta horretan. Nik bakarrik, espresso coffee horietako bat nahi nuen. Baina AEB honetan, txikitasunak edozein txokotan aurkitzen dira. Eta harro nago, kontentu nago, tripak bere lekuan ditut, etxetik urruti. Baina etxean nago. Sabairik gabe kasik, baina, etxean Eddie Vedder – No Ceiling
Seattle-eko posta zerbitzua beti izan da oso aleatorioa. Batzutan, postak iristen dira, beste batzutan, nonbait, leku ezezagun batean geratzen dira, pilatuak geratzen dira, inoiz bere buzoira iristen ez diren gutun eta postak. Inork ez daki leku seguruan geratzen diren edo ez. The Postal Service – Such Great Heights Hor lekuren baten, hiriaren erdigunean dagoen soto ezkutu batean, postontzi guztietako posta desagertuak geratzen dira. Dakiguna da, soto horretan bizi den pertsona ixilak, irakurtzen dituela, banan bana, poemak izango balira bezala, eta beraiekin, amodio gutun eta kantuak egiten dituela. Ikastolako notebook kuadrikulatan eskuz izkiriatzen ditu, posta zati ezberdinen collage-ak balira bezala. Zentzu berri bat emanez, postontzitik lapurtu eta hiriaren koordena berriak sortzen dituen ume bihurri bat izan liteke, soto horretan bizi den, gizaseme ezekiel. Sotoko lehioetako zirrikitu baten, begia jarri, eta handik kaleetako jendearen fisonomista bihurtu da jada, ume bihurria. Jendearen aurpegikera aztertu, eta egokitzen dio bakoitzari posta anonimo horietan esaten direnak. Eta pilatzen ditu. Kaleetan bihotz bakarti zaren zuretzako ere, badu, koordena berri bat zuretzako. — Begiratu zure postontzian. Notebook kuadrikulatu batean pegatutako hitz solteak, collage bat jasotzen baduzu, jakin ezazula, Seattle-eko soto horretatik irten dela manufakturatua, zuretzat, espreski, urrutitik, zuretzako bakarrik. ftf.
Atea itxi egin da. Barruan geratu naiz. CDak botata, eta dirudi party bat egon dela. Ez gara gai, atera eta esan ditugun guztiak, maleta batean sartu eta gure etxeko atea atzean utzirik, zarratzeko eta ihes egiteko. Nire etxea da, bai. Suzanne Vega – Luka: http://open.spotify.com/track/22K90HrjL31aiYMxDuraHf CDak jaso, banan bana, kaxaz kaxa. Artesania kartesianoa. Harrikoa egin. Plater, goilara eta kafe arrastoak arraskan. Ohe gaineko erropa jaso. I live on the 2nd floor. And my name is Luka. Bi eskaileratara bizi naiz. Zer edo zer entzun dut gauean, iskanbila edo. Ez galdetu zer zen. Traketsa naiz agian ero xamar nagolako. Eromen euforikoa. Irriparre egiten diot ispiluko nire bikiari. Saltoka jarri gara, living-eko zoluan, kantua hasi da, eta etzan gera zolu hotzean. Han etzanda amesten dut. Bai ama horrela amesten dut. Bai ama, pareta berde hauen artean, Oregon-eko ilargia ikus dezaket. Dublin-era hegan egiten dut, jameson horren azken tantatxoa edan eta kez beteko dugun living horretan. Lau pareta hauek dira territorio librea. Eta guk estatu bat eraiki dugu, hiriaren erdian, inor konturatu ez denean. Ixil ixil. Ekarri ardo ardo botila eta edango dugu, bukatu arte. Ilargi osoak gurekin topa egin arte. Hemen itsaso ondoan. Irriparre (bis). Bizikleta begira ari zaigu. Ez dakit zer esan nahi digun. Sukaldeko kamalehoiak buztana mugitu duela iruditu zaigu. Eta kantuak bizia eman dio etxeko katiluei dantzan hasi ez dira ba. Eta gu lurrean etzanda. Lehioaren bestaldea, barruan ere sartu dugu. Paretak barrurako eta kanporako egiten ohi dira. Baina paretak gardenak dira. Gure Estatuaren mugak nahi dugun lekurarte iristen dira.
Erreza da: Paretak bota egin behar dira. Barrukoak eta kanpokoak. Suzanne Vega – Calypso: http://open.spotify.com/track/13X9R33LEyw1x22IXVTAwj Tripak kabittu daitezen bertan. Gure tripek arnasteko bidea izan dezaten. Ez dut hitzegingo. Zigarroak bukatu dira. Eta Calypso-rekin itsasoraino irla horietara iritsiko gara. Hor jarriko ditugu gure Estatuaren mugak. Paretak bota ditugunean jada. Haizea jada ez da lehioetatik sartzen. Ez daude lehiorik gure etxean. Gure etxea da gure Estatu librea, eraiki dugu jada. Eta nahi dugun lekura eramango dugu, gure tripekin. Ez da transferiblea, eta ez dago salmentan, it is sold out. Eta hau da gure ondasun guztia. Eta jada ez dugu ihes egin behar. Ihesa egitea zilegi denean, ez dugu Exit ihes egingo. Ez dugu inorengandik ihesean egon behar. Iritsi gara. — Orain bai: Edozein hiri eta nahi dugun lekura eramaten gaituen gure etxe metro kuadratuz infinitoaren atea haize bultzada leun batek (gu konturatu baina ia ez diogu erreparatu) itxi du. — Barrutik. — Belarria atean jarririk kanpotik ez da ezer entzuten jada barruan. — Etxea (Oteiza def.)= Etxea, eraikuntza hutsa da. Hutsa, euskarak ematen dizkion bi zentzuetan: Empty & Pure. Paretak, eusten diote, bizitza dagoen barruko horri. Benetako bizitzari. Benetako bizitza izateko, paretarik gabea izan behar du gure etxeak, gure estatuak, gu bezala, libreak, paretak bota ostean, da bihurtzen da gure etxe (home). Bizitza orduan hasten baita. Autummmmmmmnnnnnnnn. Orduan. — Ps: Uste dugu kantu bat entzuten dela…ia ez da entzuten…baju baju…emeki emeki… Ume txiki bat tarararara… Jada etxeko/estatuko bere errepublikako agintari gorena da.
tarararararrararara
Kings Of Convenience – Little Kids: http://open.spotify.com/track/0MWyFQhXx0n5cACIkk11SZ ftf.
