Etiqueta: belfast

Publicado el

13th Floor

Sute eskilararik ez omen da egon inoiz hemen.
Suteak asko izan badira iraganean ere.
Oraindik geratzen den gauza bakarra, berunezko eskilara pixutsu horiek dira. Gure, hezurdura osatzen duten, berunezko eskilarak. 13th/era Floor/rera eramaten gaituztenak.

Shankill eta Falls oso ondo ikusten dira hemendik.
Muga afektiboek sortu dituzten lubaki humanoak.
Hemen goitik.
13th Floor.
IMG_0103
Zerua grisa dago Belfast-en gaur goizean.
Eta gaur inoiz baino gehiago gorrotatzen dut Twitter-raren arazoa konpondu izana.
13th Floor.
Berunezko eskilarak botako nituzke, eta zeru gris horretan, tertziopeloz egindako zubi bat eraikiko nuke,
hor atzean, senti dezakedan, ezkutaturik dagoen urdintasun hori khausitzeko.

Bitartean maite ditut maite datorkit burura.
Edo, How long to sing this song?/en bertsioa ere.
Oraindik.
ftf.

Publicado el

Kid

Ohean.
Pentsatzen.
Karretera batean, kotxean aldapan behera eta balaztarik gabe.
Ikusten dut,
ume bat,
ume bat,
zebrabidearen erdi-erdian,
alboetara begira,
Sands hil zuten,
H block-en aurrean,
ez daki zer egin,
ezin da mugitu…
Eta kotxea, karretera batean, aldapan behera eta balaztarik gabe.
Zerua grisa da.
Eta atzo euria egin zuen.
Gaur, ez da ezer gertatu,
baina bihar bai gertatuko da.
Orangisten martxa, urtero bezala.
Eta umeak,
korrika egin nahi du,
baina oinak lurperatuak ditu,
hondoratuak, lurrean.
Zebrabidearen zuri eta beltzaren lerroen artean du begirada.
Eta noizbehinka gora begiratzen du.
Zeru grisean zebrabide bat (zirrikitu bat) aurkitu nahi izango balu bezala.
Ez du, korrika egiteko jada indarrak.
Zeruan bakarrik sinistu du beti.
Eta zirrikitu edo lehio bat non ireki begira egon da beti.
Bildurra ematen dio, jendeak.
Mina egiten dio, jendeak.
Supermerkatuetako jende andanak, autobusetakoak eta batipat tanketa militarrek ateratzen duten hotsa.

Bere ile horia ikusi daiteke orain.
Gora, gora egiten duelarik.
Eskutik, heldu dion, esku batek altxatu du bere gorputza goruntz. Bera, begira dago oraindik, ez da ohartu ere.

Kotxea, bere azpitik pasatzen ikusten du.
Jendea ez da ohartu ere egin.
Balaztarik gabe kotxea bere azpian.
Bikoteak, eskutik helduta, eta amoranteak, kortinen atzean, west suburb-eko auzuneetan.
Hiri guztia ikusten ari da goi-goitik.
Begiak itxi ditu.
Ikusten duena erreala ote den ala ez, galdetzen dio bere buruari?
Ez dio axola egia esanda.
Ohean egon ala ez.
Erreala izan edo ez.

Dakiena da,
gauzak jada ez direla berdinak izango,
begiak irekitzen dituenean.
ftf.

Publicado el

An End Has A Start

RyanAir.
Gitarra besapean.
Eta pisugabeko maleta bat.

Kantuak nola egiten diren galdetzen dute gaur arratsaldean?
Nola?
Horrela.

Hegazkinean lurreratu aurretik
jada
istorioak eta melodiak buruan.
Beti istorioak hasi eta bukatu egiten direla.
And always again.
An End Has a Start.
(«you came on your own»)

Ezin ditugu
gure barrutik
jada tiraka kendu
mapetan agertzen ez diren kale horien izenak.
Grafton-etik, Shattesbury, Falls edota Malahide.
Ezin.

Beti geratzen zaigu patrikan
azkeneko bala:
An End Has A Start,
Ha’pe’nny Bridge-ean kantatzea.

Seguruenik,
gitarra akustikoz, Irlanda-ko hiriburutik London-eraino, Belfast-etik pasa, Manchester-retik pasaz….
Gure maleta eta kantua elkarrekin joan-etorria egingo baitu.

Atzerabueltarik ez duen mundu honetan.
Gu, bitartean, begira.
Bakarrik begira.

Oraingoz beste ezer ez.
Adreilu gorria begiratuz
jameson whiskey-az
iltzatuko ditugu gure neuronak,
kondenaturik,
ibuprofenoaz.

Azken momenturarte.
Azken momentuan,
bukaerako momentu horretan,
hasiera kamiseta kolore berdekoa izango baita.

Happe’ny Bridge-en,
ni lekuko bakar.
ftf.