The Pogues – The Auld Triangle
Royal Canal.
Oinez goizean goiz. Auzokideak, txutxumutxuka. No prob. Kasorik pez. Egunerokotasuna, grisez jazten da. Txikitasunak, handitu eta urrutikoak desiatu, une batez. Eta gaur ez dut ezer egingo, egon, zai, itzali eta zerbait edango dut. Aurpegia garbituko dut, oinez joango naiz, emeki. Haizerik eta biderik gabe. Lurrunduta.
Donegal-etik egingo dugu hegan, kalatxorien gisan. Ertzetik joango gara, ia zaratarik atera gabe. Ia desagertuko bagina bezala. Ia desagertuz, mamu beldurtiekin egingo dugu topo.
Triangelua jo arte.
Hiru ikutu.
Triangelua.
Seinalea izanen da.
Ftf.
Zerura begira, munduaren akaberan (gauez)
—
Aita, zerura begira aurkitu nauzu gauean. Ilargiari begira, zuk egiten zenuen bezala. Gaur munduaren akabera omen da. Seguru ezetz, baina zerbait bada, akabera. Arvo Pärt – Tabula Rasa: II. Silentium
Isiltasuna, da akabera.
—
Telefonoak eta konektibitate guztia, planetatik desagertzea ezinezkoa den honetan, ez dugu denbora gehiegi galduko, itxurazko esistentzia huts horren babesean. Zerura begiratuko dut, gau osoan. Bihar elurra egingo du. Seguruenik, eguraldi iragarleak, ez du halakorik esan. Baina, bidean, autobusa hartzen dudanean, hegaldiak, gorputz nekatua, zutaz akordatzen jarraituko dut. Eta zuk atzean utzi dituzun, gizatasun gabeko putasemeak. Horiek denak gelditzen dira. Bizkarraren gainetik begiratzen duten horiek. Eta jada ez dut putasemeak akatzeko eskopeta, zure eskuetan lurrindu zen eta.
Maitaleak, jada, munduaren akaberarekin, lurrinduko dira ere.
—
Kaleak geratuko zaizkigu. Eta txalupak, kanalean, kulunkari. Kanturen bat baina urrutian. Denboraren orratzak emeki, denbora dela guztiaren agintari eta gu morroi, nahi duen moduan eta unean bere esklabu.
—
Etxera bueltatuko gara. Nolabait edo esateko, ume bildurtiaren gorputz bilutsian. Exeriko gara, ardoa botako dugu, eta ez da ez, erreza izango. Ez da erreza izango, zerura begira jarri, eta zu bertan, ilargi ondoan, guri begira ikustea. Izan ere, munduaren akaberan, gauez, ez daudenaren sentipen erreala baitago. Beste inor ez. Zure hutsunea betetzeko, zure ahotsa.
—
Agian, ez zaitut ikusiko. Baina, zerura begira, zure ahotsa, munduaren akaberaren bozgorailua da ene belarrietan. Txiki groseko hondartza horretan, gora begira…Noiz eramango ote nauzun berriro zai. Ikastolako porterien soldadorearen semea izango duzu. Zerura begira, akabera amaigabea hasi den atzean utzi duzun mundu putaseme honetan, Aita.
—
Singing for&with Aita (dad): Playing at Harcourt Arms, Oxford (UK)
Igor Calzada sings (with)(to) his Dad (Aita) recently loos, Moises Calzada (1942-2012), #BetiAurrera&DuinAita.
Featured @eefbarzelay, #MikelLaboa & #HarkaitzCano in Oxford, UK, Harcourt Arms, Jericho, 16th Dec. 2012.
funeral & a song for you (I will never forget you)
Denbora geratuko balitz
zu zinateke, erregina.
Orratzak kontrolatzen.
Eguna geratzen denean,
bere aurretik jartzeko,
maldan behera dihoan,
ero bat bezala;
munduaren bestalde horretan,
hobe ez ikustea.
Hobe ez sentitzea.
Hobe, bere horretan dena maldan behera erortzen uztea, ahaleginik egin gabe, puskatuko denean, zu puskatu zarenean, bere barruan, bai zu, erlojuari etengabe begiratzen dion gizaseme bildurti eta gizatasun-bakoa.
Hondartzarekin akordatuko naiz.
Goizeko 10etan, kubo eta pala.
Aitaren eskutik, preska, (ez nuen ulertzen zergatik),
eta mareak bezala,
…
itsasoak eraman dituen
mila emakume memorigabekoak,
begirada dizdiratsudunak,
emakeume lurrunduak,
kantuetan baino kantatzen ez diren horiek,
betirako hor geratzeko, ahaztuta, esaten ez denaren kontra, ilezkorrak garelako, gure funeralean, emakume horien kantu denak jo eta gero, guztia ahaztuta geratu delako, baso batean, ahaztuta, kantu baten azkeneko estrofa errepikakor pop-eroa baino ez.
Basoa eta hondartza.
Hiritik urrin.
Hor nonbait.
Ze axola dizu zuri (neri ere axola ezpazait, non).
Dena materiala bihurtu den honetan, emozioak, negozioen merkatu debaluatuan baino ez dira trukatzen.
Baliorik gabea.
Antzua,
Hutsa.
Funeral baten, ekitaldiaren tankeran.
Eginbeharrekoa. Egin behar delako.
Kantu baten ordez,
inork jada kantu bat abesteko adorerik erakutsi zuelako.
Eta une horretan,
mesedez ZUEK DENAK
IXO.
BAINA BETIKO.
ftf.
#EneBegiekEzDuteMalkoIsuritzekoGogorik #MyEyesDontWantToPourMoreTears #StoneyBeach Co.Donegal, Ireland
My eyes do not want to pour more tears.
Because they live once.
Listen,
Time goes slowly, the red oxen to a wagon.
Look at the current rust clockwise.
How many things I have left out
or left them next to the blue at the bottom of a lake,
in a single life,
And how many times I’ve lost in the mist,
thinking in birds who dream of capercaillie.
My desires are not already abandoned nests only in my heart. The sun is a weak wheel.
Let me hear no more, look, do not think,
This is the only life, do not lose it, do not walk
and fell anymore,
I want to be like stones,
It is just the place where centuries & seconds cross:
so-called far away homeland.
Ps: If someone could improve the literal translation, I would appreciate it.