Entradas

Publicado el

St. Patrick´s

St. Patrick’s, today. 17th April.
Azkenean «pint of guinness» ñoñostiarra aurkitu dut, kostata anyway. Esango nuke, «pint of guinness» keler erara izan dela; «carácter» bai. Rekalde Pub Old Part.
Eguna, aparraz betetzeko lain.
DSC00982
Eta Belfast-etik, gaur bertan, etxeko buzoian, etzanda zegoen, aspaldiko partez, gogotsu nenbilen The Frames-en Glen Hansarden Once filma! A ze present, Belfastetik bidalia!
Bai jauna. Thanks a million, Ihintz. Muxu handi bat hemendik. (A pint 4 us soon)
—————————————-
ZEINEK GERATUKO DU ORRIAK PASA ETA PASA DABILEN HORRI? HAU EZ DA SEKULA GERATUKO?
—————————————-
Lasai. AMCen «What holds the world together» eta «Can you help me…to believe»… Mark Eitzel eta bere (izen zatardun American Music Club…); aixkide, azken boladan. Ezin kendu.
Eta orduan, pint of guinness hori, donostiako rekalde pub horretan erdi bukatuta uzten dugu; korrika irteten gara; what’s up there?; we don’t know; but everybody has just start running; as mad people!
Eta gu ere. Korrika hasi gara. Ez dakigula nora.

Hondartza, beltzak.
Ametsak. Eta ardoa.
Bai, ardo kopa asko. Lasai hartuak. Baina asko.
(agian itsasoa mozkortu nahi dugu!? Hondartzara, pint of guinness aparra kupeletan barreiatuta ekartzeko gugana!? Crazy me 🙂

Eta nola da St. Patrick’s-etik hasi eta San Francisco-n bukatzen den bide hori?

Ez dakit:
Batzutan pentsatzen dut, Galway-ko portuan (edo agian ez turistikoa den, Glenckolumbille-eko cliff horietako batetik), pint-ak hartzen lo geratuko nintzela, «berde etilikoa». Eta kaxk, ba, atlantic ocean-ean barrena: Amets, zorigaizto, nightmare, pertsona ezberdin, maitasun gau, esperantza, ilusio, bizitzaren pasarteak…han galeretako kupelekin batera, nonbait, askatzen joan eta atlantic ocean-era erori direla…Guztiak barreiatuak, olatuen gozamenerako.

Jarraituz:
Hurrengo eguerdi eguzki izpi lotsatien artetik, begi bat irekitzen dudala. Hangover. (Sekulakoa). Eta grisa. Itsaso grisa. (Alaska ote?). Eta berriro lo.

Arrival:
Kai galdu bat. Eta kaiaren espigoian…(ez da posible!) Korbata gris, eguzkitako betaurreko eta traje beltz inpekablez jantzitako pianojolea, pianoan M.Davis-en «So what»en hiru notak jotzen. Hasierako, galdera melodikoa. Esku batez, eskubiko eskuaz zehazki. Ezkerrekoa, pianoaren tapa gainean, eutsita du. Eta betaurrekoen gainetik begiratzen digu. (Irriparrea du ahoan). Irriparre konplizea.

Jarraitzen dugu. Berriro, theatre zahar hura. Inor ez kalean. Bourbon botila hutsak. Eta gure arnas estua. Ez dugu ajerik. Pasa da. So what.

Gurdi baten gainean, erdi eserita, bizkarra ematen didaten, bi gizon, kantari ari dira, oso urrunean. Behelainoaren artean, ezin ditzaket berezi. Baina, entzuten dut bai. Kantu zahar bat.

«Paddy’s lamment» kantu zaharra.
Another irish folk song, San Francisco-ko karriketa urrunetan.
«Paddy’s lamment».

Eta zerk eusten du mundua batera?
Ozeanotik ozeanora. Gauden lekutik, green island-era eta handik, golden gate-era. Gu. Zu eta ni. (Once more).
(Eta poztutzen naiz. Eta ziur zure «ama» ere bai.)
Sláinte.

ftf.

Publicado el

The Dull Flame of Desire

Egunero. Eta atzo gaua.
Koordenadek bere balio galdu dutenean. Eta real & fiction-a batera elkarbizi direla konturatzen hasten gara. «Desioaren sugar opakoa»:
Solemnea hasiera. Anthony-ren ahotsa, tartekatuz. Bikote ezinhobea, kantu borobila. Atzetik berottzen dihoana jakin gabe noiz egingo eztanda, noiz izango den sumendia sutan.

«I love your eyes my dear,
their spendid, sparkling fire
when suddenly you raise them so
to cast a swift embracing glance
like lightning flashing in the sky
but there’s a charm that is greater still:
when my love’s eyes are lowered
when all is fired by passion’s kiss
and through the downcast lashes
i see the dull flame of desire»

Desioa ez baita sumendia izan behar. Batzutan fuerteena, hor dagoen hori da, itzalia, opakoa, ezkutuan…dagoen hori. Dull flame, sugar opakoa. Noiz eztanda egin zai. Eusten diogun amorru hori bezala. Hain juxtu bistan ez dagoen hori. Eta hor zelatari. Eta xarma berezi bat du, are gehiago, begiak jeitsita daudenean, ikusten ez denean, guztia sutan dagoenean, pasioaren muxuaz, eta betileetik haratago, ikusten dudanean desioaren sugar opakoa. Argirik pasatzen uzten ez duen sugarra. Hori da opakoa. Guztia dago hor, ez dugu ikusten, itzalia, iluna, ia ikusezina,…Eta maitearen begiak inoiz ez ditugu ikusten diren bezala. Inoiz, imajina ditzakegu. Baina bere edertasuna ez dugu inondik inora ere harrapatuko, inoiz. Eta hor jarraitzen dugu, sugar opako horren baitan. Eta ez dakigu zergatik, baina hor.
(Tanbor hotsak. Bukaera)
Sugarra. Hor dago. Gu. Hor gaude.
(Tronpeta hotsak. Epilogoa)
Betiko. Itzaliko ez dena. Forever.
flame
ftf.

Publicado el

Release

Berandu. Ez baizait, gonbidapenera gerturatu. Eta gaur ere «until the end of the world»dago zalapartaka, nere bihotza.
——————-
Ezkerrean, bikote bat; neska, dominantziaz, dialektikoki, mutila jaten ari da. Diskriminazioa, eta gizon/emakumeen arteko analisi historiko-soziologikoan ari dira buzeatzen. Eskutik heldu dira. Azkenean. Buenro.
——————
Gorka etortzen zait, eta denbora batzutan geratzen dela dirudi. Bakardade eta dena anplifikatzen dugunean. Zein erreza zaigun egunerokoaren baitan kamuflatzea, eta gurpilari ematea. Eta egunen batean, gu ezik, gainontzekoa aldatzen hasiko balitz? Orduan zer?
——————
Edward Hopper-en emakumea eserita, liburua magalean duela, begiratzen geratzen naiz. Beste ezer ez dagoenean, eta gure bizitzari zentzua harrapatzeko, beti besteen beharra aldarrikatzen dugunean, Hopper-rek jaten du gure bihotza. Huts.
hopper
ftf.

Publicado el

Kalera atera, springtime.

Gaur kalera aterako naiz. Eta haizea arnastu. Eta agian, beste ezer, ez dut egingo. Eta banku batean jarri eta begira jarriko naiz. Jendearen elkarrizketen espioitza egingo dut.
Eta dakidana da, goian, gu guztion gainean dagoen zeru urdin honen estalduran, bakarrik garela seguru. Eta hori dela seguruenik, gauza ziur bakarrena. Eta edonon aurki ahal izango dugula. Eta begira, begira gora…
Entzun, entzun «Can´t be sure» Harriet Wheller, The Sundays-en emakume kantaria. Erotu al gara? Zein goxua den eromena, libreki aukeratzen denean.
…
Eta hau aurrera dihoa,
eta gu
(edo konsziente garen gutariko batzuk, bederen,
biba gu)
berarekin goaz.
Ekidin,
eta erabili, behar duzuna.

«Joy» berriro ere, The Sundays.
Metroan, hondartzan, autobusean, errepidean,…
mugimendu urbano eta gizatiarraren artean,

🙂
joy
ftf.

Publicado el

hAPPINESs

Cinematic orchestra-ren «To build a home».
Gaur arratsaldea.
Hondartza. Gaur ere hondartza.

Baina ez gaude, hondartzaz, gure hiriaz, edota etxe eroso eta lasaia eraikitzeaz.
Badugu. Guztia dugu.
Guztia bukatu denean, eta zerbait, (ez dakigun zerbait) hasteko dagoenean, gogoraratzen gara, atzean utziko ditugun gauza guztietaz.
Eta seguraski amodioaz.
Bai, orain bai.

Amodioa.

Eta nolaz eta jakin gabe, bihotzak aztoratzen gaituen. Eta bizitzaren erdian, uzten gaituen. Hor. Heldulekua bilatzen.
Eta orduan, konturatuko gara, heldulekuaz.

Itxi begiak:
Olatuak…olatu handiak. Gauean. Eta bizitza «normalak» hirian, beraien afari eta rutinak fabrikatzen, eguneroko gurpilari emanez.
Eta, nik, belarrira xuxurlatuko nizuke, baju, ia soinurik atera gabe. Berriro, maite zaitudala, benetan, hitz bilustuak. Zure bihotzean, perforatuz, oihuka. Egia dela. Eta zoriontasuna, munduaren muturretan aurkitzen dela beti. Eskinetan. Periferian.
Eta zuk esango didazu u2en kantu horretan bezalaxe ari naizela, «until the end of the world», munduaren akabera datorrenaren moduan jokatzen.
Eta nik erantzungo dizut, besterik gabe, urertzean, olatuak ikusi eta ikusi, beraien logika ulertzen saiatzen ari naizela.
Eta ume belurtiek egiten dute hori. Ume presatiek. Bizitzari zuku guztia ateratzen dieten umeek. Ume ameslariek.
Ireki begiak:
Zoriontasuna,
korri, aurrera egin, ez begiratu atzera. Hartu, zure benetako lagun apurren telefono zenbakia. Eta korri. korri aurrera.
Eskuetan ezer ez duzula pentsatu arren.
Munduari, eskeintzen jarraitzeko,
egunero zoriontasuna hor dagoela.
Zuretzako.
Itxoiten.
Hartu.
Beti hor egongo naiz.
Orain banihoa, hegan. Happiness.
———————————————
Mazzy Star-reko Hope Sandoval emakume abeslaria, (eta pentsatzen dut, Hope ere, aproposa). Tertziopelozko kantuak, (eta akordatzen naiz, Eef Barzelay-k dioenarekin, «girls just want sweet melodies». Bai horrela izango.)
«Still cold»ekin ari zaigu.
Hondartzak berriro hondartzak.
Zeru urdin honen azpian, begiradak eta ferekak benetakoak dira. Irriparrak, eraikitzaileak. Etorkizuna, bidean. (Carpe diem!! kk!!! FasTFatum, bizitza etorkizuna egiten da. Ez da momentua soilik balio duena.)
Berriro, neska txiki hori, ahots goxo horrekin, hondartzako urertzeko urarekin jolasten, noiz harrapatuko ote duen. Jolasten. Eta harrapatu egiten du, despistean. Zer egin orain? Gora begiratzen du, bala bat zerua zulatzen. Zerua erori eta mila zatitan erortzen hasten da, hondartzara. Kristal eta izotzezko zati zorroztuak. Gehio eta gehio. Neska txikia izutu egin da. Korrika hasi da. Eta ez daki nora.
Gelditu, eta negarrez hasi da. Eta ez daki zergatik.
Ez dago eta izutzerik. Eguzki erraldoi bakarti bat agertu da; eta bere errainuekin, urtu egin dira izotz kristalinoak. Eta hegazti solemne bat agertu da hondartzaren erdian. Baju baju hegan, ia area ikutuz. Neskatxaren ilea ere aztoratu egin dute bere hegalkadek.
Ez negarrik egin. Baina, cry cry kantatzen du Hope Sandoval-ek. Negar eta zoriontsu. Neska txikia zisne hegalariari begira geratu da, irmo. Haizeak bere malkoak pixkanaka ohartu gabe sikatzen dituelarik, desagertu arte. Begi urdin txikiak, zeru urdinera begira.
Zisne hegalariaren hego eta begi urdintxoren eskuak bategin, eta bapatean lurretik suspenditu egiten da. Itsaso, zeru eta begi urdinak, urrunean galdu dira.
Zoriontasun/Happiness-aren bila, betiko.
happiness beach

ftf.