aka igor calzada

Faltan botako zaitut, Port-land.
Zure zubi eta zure soineko vintage-arekin.
Zure jendea korrika, autobusean edo besterik gabe, rush hour honetatik, eskapoan, larrosa gorri bat erostera ateratzen diren biztanle ero bezain autentikoekin. Denborak atzera egin duen portu eta hiri honetan, izan garena berreskuratu eta eskuak poltsikoetan sartuta, gure hondartza galduetara bueltatuko gara. Honakoan, are urreduna poltsikoetan dugula, iragango dugu transatlanticism-a. Treneko jendearekin akordatuko gara. Zein zoriontsuak izan ginen, zein saltoka jarri zitzaigun bihotza. Zein ume eta zein inuzente garen oraindik. Zein bizi egon gaitezkeen, nahi badugu oraindik. Zein botere duen esaldi zati puta batek eta kantu baten osotasunak, eguna goitik behera alda dezakeelaz ere ohartu ginen. Baita, hondartza galdu horietan, galdurik dauden hainbeste eta hainbeste aurkituko ditugula bueltan. All things go.
Baina, joango ez dena, gaur gaueko etxerakoan, kotxe zuriaren gainean, Oregon Coast-era freeway-an, erori diren elur maluta zurien, intzirioa eta erdi-irreala zen, sentsazio hipnotiko hori izango da:
Milaka eta milaka, tanta, zuriz jantzita, kotxeko erretrobisorearen kontra. Zerbait esan nahiko balidate bezala. Ez dakit, intzirika. Garraxika. Guztia, gaueko 2tan etxealdera (elurra eroriko ez balitza bezala), zihoazen neska kapeladun vintageak.
Desagertuko ez den bezala, B.ren etxe vintage-ean edan dudan early grey tea. Eta eskuartean izan dudan gitarraren momentu ixil eta hunkigarria, living roomean. B.ri gustatu zaio. (Hori uste izan dut behintzat).
Elurra kanpoan.
Barruan beroa.
Kotxea hartu eta gaueko txirrindulari zuriekin urruntzen joan naiz, hiriaren beste aldera.
Han ere,
Elurra kanpoan.
Barrua beroa.
//
ftf.

MatchBox Lounge-en.
Division St.-en .
Hor daude nere aurrean.
Aurreko mahaiean eserita. Lau edo bost bat metroetara. Neska: Zapi txuri-beltz batekin, begirada lotsatia eta ahots goxoa. Mutila: Txapela erantzi gabe (ni bezala), bizarra kokotzean eta neska baina hotzagoa (kanpotik ikusita).
Neskak begiratu egin dit. Badaki beraiei inguruan idazten ari naizela.
Kanpoan inorrez. Eta nere taupadak, bihotzetik ateratzear.

Ez dira joan baina ez zaizkit gehiago interesatzen.
Kalera begiratzen jartzen naiz.
Inor ez.
Hopper-en kuadroa bat besterik ez kalean. Pipa erretzaile bat, kanpoan. Neu. Eta autobus parada bat, jendez beteta. Nerekin hitzegin nahi. Nik beraiekin ez.

In my best behaviour I am really just like you.

Dio abeslariak nere belarrietan.
Eta hiria uzteko bildurra sartzen zait, lepotik behera.
Kotxea hartuko dut eta agian ez naiz geratuko.
Hasi Division Street-en hasiko dut.
Eta bukatu:
Love-Joy Street-en.

Fast.
Running far, running fast.
To Love-Joy Street.
—————————-
Han, euriari begiratu eta muxu emango diot.
Atertu duen euriari muxu bat emango diot, nere mahats-ardo zaporeko kiratsarekin. Aurpegira begiratuko diot, gertu gertu, eta muxu handi bat emango diot. Merezi duen bezala, kamioien arteko gau honetan. Eta Love-Joy party bati izango dugu, sunset-arekin hasi eta biharamnoa arte. Edan eta kantatzen. Ospakizun handia. Laztan, begirada, ikutu, muxu desio, belarrira xuxurlatuz inoiz bukatuko ez den gauari paso emanez.
Ez zara konturatu Love-Joy Street-en zaude?
Atera beste bat. Edo beste hamar.
Eta gitarra baduzu, atera ere.
Love-Joy Street-en gaude.
Eta hemen gauak 24 ordu islandiar irauten ditu.
Komunean sartuko gara denak, kantuan, bainera ur beroz bete, eta denak bertan sartuko gara. Koruan kantatuz. Bizilagunak polizia deitu eta baineran gurekin bukatzen duten arte.
—————————
Tuesday night
living in the Love-Joy St.
Forever.

Ez nihoa jada inora.
Hemen geldituko naiz.
Betiko.
//
ftf.

Ja!
Bihar kamioneta laranja hartuko dut.
Goizean goiz.
Basoan sartuko naiz.
B.rekin joango naiz.
Jatorra da. Eta konbersazio lasaiak izaten ditu. Eta musika entzuten dugunean, ixilik egoten da. Ni bezala. Ez du musika eteten.
Gero, bere carrot horiek aterako ditu, tuper horietatik. Kafea eta tea eramango du kamionetan. Berez, kamioneta, bere etxea da. Eta halakoxea du, really a fucking mess. Baina berari ez zaio axola. Irribarre egin dit, bere, betile horiak mugituz. Ja! Basoak, lautadak eta azkenik hondartzara iritsi gera.
Han egongo gara, hondartzan gora eta behera. Euria hasi duen arte. Ja! Orduan korrika egin beharrean, bustitzeko promesa egin dugu. Baso eta hondartza arteko bidean, hezurretaraino busti gara. Blai! Ja!
Itsa-izarrekin hitzegin dut, B-k begiratu ez duenean. Eta sekretu bat kontatu diot itsas-izarrari.
B bitartean, hor nonbait jolasten zebilen ez dakit ze animali benetan ezezagun eta ikustezinarekin.
(Hasi naiz pentsatzen ere, B.-k bere animaliak asmatu ere egiten dituela. Agian, bere mundu imaginario horretan, carrotekin eraikia dagoen mundu horretan.)
Eta bai, gertaratu egin naiz, eta itsas-izar laranjari belarrira zera esan diot:
Ja!
🙂
——————————————————
Batzutan, ez da jakiten zergatik.
Eguna orange bihurtzen da. Eta agian, gure partetik zera,
adorea behar dugu,
mina egiten duena ekidin,
eta barruan dagoen hori atera.

Bihar eta etzi,
orange izatea litzateke onena.
Behar dut.
Itsas-izarrak zera esan dit:
«:) Ja!
Bihar goizean,
orange botak jantzi behar dituzu, zuk.»ftf.

Euria ari du. Apur bat soilik.
Oregon-eko lautada berde eta aletegi horiak.
Gaur gauean, telefonoak mutu bihurtu dira.
Egunotan. Behin betiko.
Eta gu ere mutu.
Agian, ez dago ezer esateko.
Iritsi gera.
I will sleep alone dio Sufjan-ek.
Eta agian arrazoi du.
Kotxe argiak aurretik pasatzen, euripean.
Surik ez, ordea.

Zeruari begira geratzen natzaio.
Nere kotxe zuritik.
Beti izaten da kotxe zuria…agian,…
gauak konkistatzeko modu bakarra delako.
Edo hemen nagoela baino garraxi egiteko.
Gauean, denak lo daudenean.
Eta bai,
ez dut ixildu nahi.
Ez gehiago.
Jarraitu dezazue bizitza horrekin
ni banoa.
Banoabanoabanoabanoabanoabanoa
dena ulertu nahi, etaezerulertzenezdenean
mutu gaude, mutu gaude,
hoberena
lurra usaitu, euria eta gauan

lokatz artean
maitasuna egitea zer izango litzatekeen
pentsatzea baino ez
karretera puta ilun honen ondoan
hemen usa
zabal honetan.

eta agian
ez dago ezer ulertzeko
eta agian
hau da dagoena
eta agian

zu zu zara
eta
ne beti izango naiz
ni

gustatuko litzaidake
hemen egotea
irrati honen
bozgorailuen
hotsa sentitu
bihotz taupada
benetakoak pum pum pum

eta bai
ez dut etxera joan nahi.
ez dut ikusi
entzu
eta hitzegin nahi.

idatzi egin nahi dut
bukatu arte
gaueko euriarekin nahastu
hemen
kotxe zuri honen barruan,
euripean.

Eta ez noa etxera.
Ez nere arima bat egin arte
lur zati, gau eta euriaren
usaiarekin.
Beste ezerk ez baitu merezi,
honek baino gehiago.
Egitazkoa da hau.
Ni bezala.
———————-
All things go
karreteraren lagun bihurtu da
dena karreteratik botatzen hasi gara, atsekabe eta guztiz bihozkabe. Bukatu da. Egin dugu. We made it. And maybe you did not realize what does it mean. But I made it. Luzea izan da. Baina iritsi gara. Nora? Inora. Edo hobe esanda
egon behar genuen lekura: Inora. Gu izatera.
Zein da karreteraren zentzua? All things go.

Eta
if I was crying…in the van with my friend…
it was for freedom…from myself from the land…
I made a lot of mistakes…

Negar egiten bai.
Etengabe. Gelditu gabe. Kotxea hondoratu eta urez bete arte. Bertan itoz. Bertan itoko gara gure malko azidoz.
Hilko gara karreterak betirako utziko digun
libertate pusketa intransferible horrekin.
Mila tximeletak, mila rekreazio, mila amets, amodio gutxi batzuk,…
Oraindik sinisten dugun honegatik:
Road.
(amets egingo dugu karretera eta euriaren hotsarekin)

Esnatzean,
guztia
egi bihurtu dela
ikusteko.
(Esnatzen ezpagera, gure malko azidotan, hilda aurkituko gaituzte).
Bata edo bestea. Hobe horrela. Ezpaitago beste modurik. Gure kasuan behintzat.

I’m not going home tonight.