The Swell Season – Say It To Me Now
Han deskubritu nuen bai, Glen kantatzen ikusi nuenean.
Orduan ulertu nuen guztia. Orduan ulertu nuen, zergatik izkutatu zinen nigandik. Zergatik egin nuen hori gero. Zergatik, bata bestearen atzetik. Azkenean, ezertarako ere ez.
Orain 2am, gaueko ordu txikietan ulertu dut berriro guztia.
Gaua da orain. Argia piztuta dago. Eta katua hor dago lehioan. Kantuaren 22. entzunaldia da. Eta uste dut gaurkoz ez dela gau guztian ixilduko. Ahaztu beharrean,
ORAIN, ESAN EZAZU ORAIN.
EDO IXILDU BETIKO.
Esan gau huntan bada ere,
zer gerattu zen?
zergatik ezinezkotasun horretan katiatu ginen.
Esan, zergatik jende normalaren ertzetik pasatzen, gure mundua ereiki genuean. Enteratzen ez den jende normal hori bera.
«me acuerdo del titulo de lanovela de milan kundera, yo a veces pienso, que la vida está en otra parte…»
entzuten dut gaur gauean.
Eta bai bizitza orain hemen gauean dago. Instant honetan.
Eman dizudan erantzun horretan, indarrarekin kantatzen den horretan bidali dizut. Hor dihoaz, atariko krisketa itxi behar bildur horiek denak, ezulertua izatearen drama, bizitza normalera jende normal kupidagabearen rodillopean bizitzea, baina baita ere, zure logelako kandela horiak, baita ere Tokyo-tik ekarri nizun arrabitjole horren T-shirt hura. Etxerako, harrikoa egiteko baino erabilera handiagoa duenaren esperantzaz. Bai eta, gure afari eta ardo elkarrizketa horiek. Gure herria, jada xahututa, kontzeptualki, izpiritualki, eta sasiintelektualen bazka dena. Hainbeste maite duguna, urruntzen garenean, eta hainbeste elkarjotzera bultzatzen gaituenean.
Azkenean gu bezala.
Estupidoak gu. Estupidoa zu, oso.
Berandu zatoz.
Orain.
Orain esan behar zenuenean.
Jadanik soka apurtu duzunean.
Adorerik izan ez duzunean, kontatzeko, esateko, deitzeko.
Ezin dizut sinistu. Zure iraultza, ez da iraultza. Lubaki parapeto bat da. Ez besterik. Bildurrean eraikia. Itxurakeri batean.
Ni libre.
Lubakiak lurrazpian geratu dira, nere atzean.
Zuretzako iraultza zuretzako gudua, zuretzako hori guztia.
Neretzako nere askatasuna.
Inoiz baino handiagoa.
Eta zorgabea guztiz.
Inorri ezertxo ere ez zor ez diodanean.
Ezta nere buruari ere ez.
Horregatik, esaidazu oraintxe, edo ixildu behin betiko.
Ixiltasun mortu horrekin, lurperatuko baizaitut, behin betiko.
Izan ez zena.
Izan zitekeena.
Izan zitekeen handi-handi hori.
Elkarrikutze arteko une eztanda hura.
Emozio malko horiek.
Gau klandestino eta ertzeko horiek.
Guztia, posible egiten zutenak.
Bai eta, iraultza, gure iraultza, barrukoa eta kanpokoa.
Iraultza & askatasuna.
Biak.
Horregatik, argitu aurretik:
Esaidazu orain, edo betirako ixilduta geratuko zara,
izan zitekeen iraultza.
Eta zu jadanik desagertuko zara horretan.
Eta okerrena da, nere zati bat ere, hor joango dela.
Esan ezazu zerbait, orain!
Iraultzak zentzua izan dezan, guztiak zentzua galdu aurretik.
Edo bestela,
AGUR.
//
Ftf.
