Yeah
The Pogues – Down All The Days
Shane-ekin geratzea bezalakoa da.
Jameson whiskey bat eskatu eta berriketan hastea, zerbait kantatzen, gitarra hartu eta beste bat eskatu.
Ia-jada, indibidualismo itxurazko kolektibismo burokratiko honetan itsututa gaudenean, austeridadea, krisia….baita eta zera!
Krisian gaude aspaldi.
Gero USA kritikatuko ditugu…bai eta zera ere.
Gurea begiratzea baino ez dago.
Gero oso progre eta oso solidario…
Ez dakit decathlon, forum eta mediamarkt edo horretan izan nintzen duela egun batzuk…eta ingurura begiratzea bezalakorik ez dago horretaz ohartzeko.
Nik jadanik, olivetti zaharrari kea dariola nabil.
Non-stop.
Non-stop.
Kea dario.
Eta gainera merkea da.
Idaztea, merkea oso merkea.
80.hamarkadaren revival bat da hau guztiz.
The Clash, The Pogues, Simple Minds….eta honelakoak.
Izan ere, gehiegi ez gara aurreratu.
Honelakoetan ez behintzat.
Eta gainontzekoetan…
ezertarako balio ez duten gauzetan…ba…agian bai…
baina, hori,
finean, ez dute ezertarako balio.
Berreskuratu behar dugu,
atzean galduta utzi duguna,
ez nostalgiaz,
inondik inora.
Entzun
The Pogues – Yeah, Yeah, Yeah, Yeah, Yeah
Hau nostalgiatik oso urrun dago.
Ftf.
Lorelei mon amour
Now a photograph of you beside me.
Entzuten nuen, eta begiratzen nuen, nere mesanotxeko lanpara piztu aurretik:
Lorelei.
Eta neretzako Lorelei, guzti hori zen.
Neska baten izena.
Maite zenuen izen hori, gauetan, ohera joan aurretik, argia itzali aurretik, kantu horrekin oheratu, eta gogoan zenuen izena, Lorelei.
Bai eta hain gustora hartzen ziren eta diren apar zuridun edari beltz potolo horiek.
Orain argazki batekin geratzen naiz.
Aurrera begiratzeko, bihar trenean igotzen naizenean, nere begiradarekin aurkituko dudan hori.
The Pogues – Lorelei
Lorelei, beti nere bagoian, beti nere mesanotxean.
London, Liverpool edo Limerick,
L L L…eta Lorelei.
Eta fotoa ikusi eta gero,
berriro aterako naiz, Lorelei,
zure bila Lorelei,
adreilu gorri, red bricks in the saturday blue sky afternoon,
I will be there, waiting for you Lorelei.
Nere ama irudikatuko dut sukaldean gabonetan gure zai egongo baita,
The Pogues – Lullaby Of London
gaueroko hori kantatzen.
Gaueroko kantu hori, ume-kantua.
Guretzat.
Eta hau izango da, gaur Thanksgiving delako,
eta gaur ere eskertzeko dudalako,
eta ez debotoa naizelako,
bestela ere,
eskertzen dudalako ondo eginak,
bideak irekitzea,
batzuk ixten saiatzen badira ere.
Eta batipat
Lorelei
ez dutelako lortu
zugan sinisteari uztea, Lorelei, forever.
Thousands are sailing
eta nik ere jarraituko dut roaming
The Pogues – Thousands Are Sailing
itsasoan hondoratuta bukatu arte, azkeneko portura iritsi arte,
azken poema zure begietan ikaztu arte.
Zure begietako zurian,
betirako hondoratuz, Lorelei,
zure begietako zurian,
atseden.
The Pogues – Down All The Days
(Eta type-writing jarraituko dut gauerako, down all the days.
The days are going to go forward,
we are going to be strangers,
we all supported Glasgow Rangers,
I will remenber about you,
about the way you tend to talk to me,
the way you refered about me,
and now,
down all the days,
Lorelei,
I am down all the days.)
Ftf.
Hell’s Ditch
The Pogues – Hell’s Ditch
Iceland-eko barrunbeetatik haratago, infernura iristen gara.
Inpernua, bai, inpernuan bizi gara.
Soinu zingaro, ijito eta enparauekin.
Bai eta ahuntzarekin ere.
Gertu leku guztietatik.
Shane McGowan will sing with no end.
Shane will drink the last bottle of Jameson whiskey with no end.
Shane will be an idiot.
And me and you will be stuck looking at him, looking and passing the time, without doing anything at all.
It is late.
Berandu dabiltza.
Eta jada bukaera da.
Ftf.
81 years will travel soon to Iceland (long life, make it longer)
81 urte ia. Eta haruntza doa.
Iceland-era.
Atzo afaltzerako bokadu batzuk hartzera gonbidatu zigun.
Gogoz, zer aurkituko zuen galdetzen zidan.
Gaur harrituta, atzo izan genuen elkarrizketaz.
Gezurra badirudi ere, konbentzioen gainetik, jada gainetik jarri ahal delako batzutan errealitatea. Eta hori horrela gertatzean, zerbait izugarria pizten da gure barrenean. Periferian gaude, baina periferiak ematen dio bizitza, dinamika erdiguneari. Erdigunea, bere endogamian galtzen dela iruditzen zait batzutan. Milimetroko miopia du. Ez du haratago ikusten.
Zorionez, ni bezala, 81 urteko emakume incredible-a hara doa.
Iceland-eko bolkan eta lurraren indar ezkutu baina duda-bako horrekin aurkituko da, crash egingo du. Han imaginatu dezaket, bere ile zuri, galtza luze, zapata kolegial horiekin, elur eta izotzarekin sinbiosian.
Sinatzea balitz, iritsiko nintzateke ni 81 horietara horrela.
Sigur Ros-ena eraman du besapean.
Koordenadak gora edo behera, Jose Gonzalez-en Jose Gonzalez – Crosses oparituko diot bueltan denean.
Long life, long life, up to the convention, nothing to do with the age and rules.
Eta gero dantza egingo dugu, izoztua dagoenean kanpoan, barruan goxotan, Reykjavik-eko kafetegietan lubakituko gara. Abailduko gara Copenhagen-en, gure maitasunak apurka apurka asesinatzen Jose Gonzalez – Killing For Love (Beatfanatic Remix)
Eta elur artera, negutiar sauna horietatik, erdi estalita, zerbeza hotz batekin, dantzan aterako gara…eta reginal perry moduan, desagertuko gara, baina…noizpait berriro bueltatzeko.
Eta sekula ez bueltatzeko modu berean.
Sekula ez, berdin.
Sekula ez, pabesaren konbentzioetan hondoratutako konbentzioen azpitik.
Ezta gainetik ere ez.
Agian, adinarekin, ikusezin izango garelako.
Ikusezin, libre eta dantzagarri.
Beti, elur artean.
Purifikatuak. Ile txuriarekin purifikatuak.
Ftf.