Gauza bat onartu beharra dut:
Ez dut sarriko entzungai, Mikel Laboa.
Baina ezusteko eta sorpresa bat gertatu zait, gaur, San Francisco-ko International Airporten nagoelarik orain, Peets&Coffee honetan exerita laptop-aren aurrean:
EuskalH-tik, norbaitzuk datozela eta Iphone-ean zer entzun ez nekiela eta…Mikel Laboa etorri zait gogora, Matia kalean gora eta behera ikusten dudan bakoitzeko irudi hori gogora ekarriz, aldi berean.
Gaur oso lagun min bat, aireportuan agurtu eta beste batzuk jasotzeko atezu honetan, berarekin akordatu naiz.
Bai, meltin pot eta munduaren handitasun eta giza-aberastasun honen babel-eko dorrea den San Francisco honetako kosmopolitismo honetan…
Oharturik…gure bazterrak, gure «mixeriak»….gure txikitasun…baina barruko horiek honelakoetan borborka ateratzen direla.
Eta pentsatu dut:
Posible izango inoiz, «gure» Mikel Laboa, Björk-ekin kantuan ikustea inoiz, Donostia edo EuskalH-ko beste edozein txokotan?
Berdin zait non.
Baina, agian, modu polita litzateke, inoiz, abagune berri handi baten hasiera ekitaldi moduan.
Gurea, eta mundua.
Eskutik helduta.
Ps: Entzuten jarraituko dut.
Gure amalurra, eta
nere ama bakarra,
itxoiten segituko dut
aireportuan.
Gure handitasun honetan
gure txikitasuna inoiz
gal ez dezagun.
«Oi bihotz, etxe txiki bat zara. Ahul, lau gelatako». (M.Laboa)
«State of emergency, emotional landscapes». (Björk)
ftf.