The xx – Infinity
Joy Division eta Aberdeen-eko gau beltzak.
Eta beltza jazten gara, udara etortzen denean,
euriaren estalkirik gabeko txubaskero hotzean biok.
Infinitoaren sare telepatiko estrainoetan sartzen ari naizela diozu.
Eta arrazoi duzu, guztiz.
Eta heldu nahi dut. Eskua heldu nahi dizut. Denboraren orratzei heldu nahi diet, Nevadako desertutik eskua luzatuta. Are urreduna, urrea eta area, eta TDTrik gabe egongela infinituan.
Arratsa iritsi da.
Ezezagunen festa bukatu da.
Aixkide urruti dago. Hor, baina urruti.
Hiria hustu da, nere bihotza bezala hustu den moduan.
Biolontxelistak eta flautistak, vespa hartuta, ihes zoriona ospatzera irten diren moduan.
Gaua iritsi da.
Gelditokirik ez duen,
gau infinitua iristen ari da.
Abailtzen ari da.
Zu eta nik jada mapa bital bat osatzen zuten gau hori jada abailtzen ari da.
Ez da luzaro existituko.
Eta ni,
infinituari begira.
Joanak eta etorriak, bizitzaren lorratzak kolekzionatzen, batetik bestera. Puzzle ia osatu gabea.
Baina gauza garbi bat badago:
Infinituan,
gaua, beti iristen dela.
Eta jada night time da.
Niretzat
(eta baita zuretzat ere, hor zauden horrentzat ere).
Ftf.
The xx – Night Time