HAIZE EZA REVISITED
Bandera trapu bat da
haizerik ez badabil.
Ostera haizea dabilenean oso bestelakoak dira gauzak
eta bandera
trapu bat da.
Harkaitz Cano, Norbait dabil sute-eskaileran, Susa (2001)
Underribi,
gaua da.
Ilargia eta mugak.
Mugak eta banderak.
Eta hitzik ez.
Ezin eguzkia piztu.
Izozkiak gara beraien ahotan.
Zerura begiratzen dut.
Eta haizerik ez.
Eta ez zaitut entzuten ere ez.
Aspaldi,
intxaurrondo-ko kontzertuak,
eta unibertsitate pijolandiak,
uztarturik.
Ezagutzen al dituzu?
Hori ikusi nuen nik. Bateraturik.
Obama, no Drama.
Batzutan,
gordinkeriarekin konformatu behar dudala uste dut.
Bere horretan ikusi, eta ez deus esan.
Dena ulertu behar.
Eta haizerik ez dabil.
Eta mailuarekin umea hondartza galduetan itsasoari begira.
Bere aitaren begiradaren aurrean.
Bere aita da umearentzat erreferentzia bakarra.
Bai, bera bai, ez zu, fucking bastard:
Bera baita, burdin aroko langilea, ikastolako porteriak bere esku zartatuekin egin zuena, hain espreski.
Burdina eta haizerik ez.
Eta bandera, zer da?
Trapu bat.
Korrika egiten pigeon house-era.
Ezpaidugu haizerik ikusten,
ez dago ezer.
Ez haizerik ez ezer.
Ideia kolpatuak, gure garunetan, iltzatzen emeki-emeki.
Gorrotoak, kolpatutzen gure egunerokotasun aztoratuz.
Gure gerra gabeko mural errepublikarrak.
Bobby Sands-en zigarrokinen kerik gabeko,
esperantzazko errealitate fiktizioak,
Islandiara ihes egin balu bezala,
inoiz bueltatzeko, gugana.
Bitartean,
trintxeretako lubakietan
gure bihotzak laztanduz.
Hain urruti ez dauden,
capilla sixtina-ko bi hatz horiek.
Gureak.
Eta gu izozkiak.
Eta, underribiko badiaren aurrean,
beti mugan egongo diren,
azken proletarioen semeetako batzuk,
gu.
Eta, banderarik gabe,
lurra eta zeruaren artekoa,
maitatzen irakatsi zion aitaren semeetariko bat,
ni.
ftf.