Eskerrak, FasTFatum-eko bideari jarraitu diozuenak eta nonbait bidean geratu zaretenoi.
Gaur, Golden Gateera, goaz. (-Bidean, konturatzen naiz, jende guztiak, ateratzen duela txakurra, pet-a, pasiatzera egun seinalatu honetan. Eta pentsatzen dut…Eta txakurrik ez dugunok? Zer ateratzen dugu pasiatzera San Francisco-ko kaleetatik? 😉 Jaja…Ba, gure barruko «perrunoa» ateratzen dugu, bere «basakeri» guztiarekin…Jatorrizko instintu atrapakari eta esploratzaile urbano finak atera ditugu, europearrok, San Franciscon. The Concretes, belarriak laztanduz, tertziopelo zuri&beltz nordiko flower-power-ra, ipod salvavidas-etik.-)
Zerbait gertatuko baita han hemendik gutxira. Azkar, fast. Vertigo! James Stewart, bere BMW white car-ean Vertigo film-etik atera dut. Eta Colin Meloy-ekin hitzartu da, zubiaren erdi-erdian. Vertigo-rako remake-a ote? Ze tratu dute bien artean? Zer esan nahi dio Colin Meloy-k Mr. Stewart-i? Zer ikusi du Portland-ekoak bidean, gai izango da Mr. Stewart-en aztoramendu lausotutik, gizon elegantea aterarazteko? Zein tale kontatuko dio, Portland-etik gidatzen datorren wisdom man-ak?
Take a long drive with me on California One. And the
road a-winding goes from golden gate to roaring cliff-side and the light is softly low as our hearts become sweetly untied beneath the sun of California One.
Take a long dram with me of California wine. And the wine is tastes so sweet as we lay our eyes to wander and the sky it stretches deep. We will rest our heads to slumber beneath the vines of California wine? Beneath the sun of California One.
Annabelle lies, sleeps with quiet eyes on this sea-drift sun. What can you do? And if I said, O it’s in you head on this sea-drift sun. What can you do?
———————————— The Decemberists. San Francisco, California, USA. —————————— ftf. ——————————
Flotatzen nago. Arratsaldean, Twin Peaks-eko, zeru grisaren azpian, «California One» kantuaren lyrics-ak egon naiz irakurtzen. Erreferentzia asko, ezagunak, golden gate, cliffs,… Bai, Colin Meloy honek, Portland-etik jeitsi eta kotxearekin, Golden Gate zubitik sarri pasatu dela apustu egingo nuke. Pasadan asteko, eguzki eta zeru urdin horien azpian. Pazifikoko haizeak, laztanduz ile eta bizkarrak.
Eta, kontzertua hasi da. No words. (Hasiera hasieratik, 3000pertsona sartzen diren antzoki itzel horretan, luxuzko besaulkia egokitu zaidalako….Eta ez nekien…Palkoan…aurrez aurre…Oregondarrak. Buff…Good beginning pentsatu dut.) (Nere bizitzako kontzertu ranking-aren top ten-eko zerrendan sartu da dudarik gabe, gaurkoa). (Beraien myspace-ean ere nere personal thanksgivinga egin diet Portland-arroi, eta bereziki Colin Meloy-ri. Batzutan esango nuke, Portland-eko hauek, ikutu irish bat ere badutela…Irla moduko bat dira hemengo kostaldean. San Francisco, posh…and complex…kantariak esan duen bezala. Free place. Baina, Portland…ez dakit…zerbait du bai.)
Beno, eta azken kantua: CALIFORNIA ONE!!!
Nere kantua jo dute! Ezin sinistu. Dardarka hasi naizela uste dut. Nerekin bidaiatzen…25.000 mila egon den kantua…azkenekoa jo dute. Giro solemne ixil eta 3.000 pertsona adi adi zaratarik egin gabe. Izan dira algara, eta rock-ikutu bitalak ere, noski. Kontzertuaren erritmo eta repertorioa…ikusi dudan onenetarikoa. Eta banda eta mutil eta neska hauek, USA honetan, oso oso oso fin. Awesome. Long life, The Decemberists. (Onartu behar dut, izenarekin hasiera hasieratik…atrapatu nindutela. Colin, lan txukuna motel. Good man!)
Beno, ohera nihoa.
Gaurko kantuekin, amets egitera. Eta osteguneko, thanksgivingarekin pentsatzera. Golden Gateen hasi eta agian, kontrara, Portland-en bukatuko dut, akaso 😉
Good dreams. Thanks-giving. ftf.
———————————–
Kontzertu bat benetan, desiatua badut, ikustea, hau, «THE DECEMBERISTS» Portland (Oregon)eko taldearena da. Kostata baina azkenean sold out zegoen kontzertuko sarrera bat lortu dut…Ez dakit ganbaratik ikusiko dudan edo ze kristo…baina kontua da azkenean, Warfield Theatre-ean izango dudala, besaulki bat…Buff! Ona man!San Francisco-n espero dut aurki izatea. Batzutan medioetan esaten den bezala….»gehien itxaroten egondako kontzertua». Bai, dudarik ez dut, USA honetan.
Eta agian, ikusi eta erakutsitako USA guztiak, south edo-eta northera, talde honek bere kantuetan, beraien Portland eta Oregon-eko haize eta kutsuekin geratzen naiz. USA sakon hau. Eta agian da hau, geratzen naizen USA. Badago bai, bilatu ezkero noski, benetako USA hori, behintzat WEST honetan, goitik behera eta behetik gora ikusita.
Ni honekin geratzen naiz. Egun gutxi falta dira. Good man! I will introduce you: The Decemberists.
Gauza bat onartu beharra dut: Ez dut sarriko entzungai, Mikel Laboa. Baina ezusteko eta sorpresa bat gertatu zait, gaur, San Francisco-ko International Airporten nagoelarik orain, Peets&Coffee honetan exerita laptop-aren aurrean: EuskalH-tik, norbaitzuk datozela eta Iphone-ean zer entzun ez nekiela eta…Mikel Laboa etorri zait gogora, Matia kalean gora eta behera ikusten dudan bakoitzeko irudi hori gogora ekarriz, aldi berean. Gaur oso lagun min bat, aireportuan agurtu eta beste batzuk jasotzeko atezu honetan, berarekin akordatu naiz. Bai, meltin pot eta munduaren handitasun eta giza-aberastasun honen babel-eko dorrea den San Francisco honetako kosmopolitismo honetan… Oharturik…gure bazterrak, gure «mixeriak»….gure txikitasun…baina barruko horiek honelakoetan borborka ateratzen direla. Eta pentsatu dut: Posible izango inoiz, «gure» Mikel Laboa, Björk-ekin kantuan ikustea inoiz, Donostia edo EuskalH-ko beste edozein txokotan? Berdin zait non. Baina, agian, modu polita litzateke, inoiz, abagune berri handi baten hasiera ekitaldi moduan. Gurea, eta mundua. Eskutik helduta.
Ps: Entzuten jarraituko dut. Gure amalurra, eta nere ama bakarra, itxoiten segituko dut aireportuan. Gure handitasun honetan gure txikitasuna inoiz gal ez dezagun.
«Oi bihotz, etxe txiki bat zara. Ahul, lau gelatako». (M.Laboa) «State of emergency, emotional landscapes». (Björk)
