Categoría: Sin categoría

Publicado el

Keep Running your Car (Arcade Fire)

Downtown.
Downstairs.

Two blacks and Suzanne, the blonde hair, super-perfect girl, next to me. In the Pearl District. 12th Av. Silk Vietnamitese Restaurant.

And the iPhone is telling me that this Arcade Fire is called «Keep the Car Running».

The only thing I know is my stomach belongs to me.
And nobody is going to break it any longer.

I said.
//
Meanwhile, Jhon and Martin sat down in the next table. They looked at each other. 2 seconds. And they kissed shortly.
The waitress did not trust the age. So, Martin had to show the ID. They laughed. Kissed again. Drank a couple of beers.
//
The train is going to depart, outside.
So, do not stop inside.
Keep Running your Car, man, Keep Running….
No pares joder!
Embrace your stomach and run, man, run…

And the most important thing, do not look it back.
//
I left the table like hurricane.
Jhon and Martin were steady looking at me, surprisingly, this time they did not kiss each other. They ate. And follow my trace, looking at my yellow trainers.

Keep Running your Car.
(Who’s gonna ride your wild horses?)
Someday.
Agur.

Publicado el

7th Floor: Kea & Tripak

Hor, goian, 7th Floor horretatik, ikusten zuen. Itzel, handi, huge, awesome…
KEA.
7th Floor
Portland-eko, skycrapper-en erdi-erditik, ke ari xingle baten seinalea ikusi zuen hasiera batean. Emeki-emeki, ateratzen ari zen hori. Goraka, baporearen antzerakoa. Zeru grisarekin nahasteko hor goian. Poliki-poliki zihoan ke horrek, egonezina sentiarazten zion. Urduri jartzen ari zen, second by second. Izan ere, bere TRIPAK intzirika hasten ari zitzaizkion. Mila deabru barruan izango balitu bezala. Bere kamuflajezko carhartt jaka berdean, beat generation-en Ginsberg-en pinaren esanahiarekin sentitzen zituen tripak: Howl Forever. Garraxika betirako.
Bera baitzen, aurretik beste batzutan egon zen bezala, kamuflaje berdez avenue eta street ezberdinen urban jungle-a matxetez, gauez mozten zuen aktibista. Avenues and Streets. Denak zituen tatuarik bihotzean. Izkin bakoitza bere moleskinean bazuen jadanik zirriborroa. Eta zirriborro bakoitzak bazuen telefono edo skype konbersazio telegrafiko birtual horren marka. Guztiak tripetaraino iristen ziren. Eta han geratzen ziren. Abenida eta kaleen izenak bezala hirietako mapetan.

Baina, skypeen bidezko elkarrizketa hori eta gero, hiriaren barrunbeetako underground giroan sartzea erabaki zuen. Hiriko tuberietan barneratuz. Hemen goiko ke hori nondik ateratzen zen harakatuko zuen. Beti izan den esploradore senari men. Esploradore nekatu batek zer ikus lezake…Tripen metro kuadratu baten barrunbeetan.
Tripak, bi zatitan, tren estazioko kableen prezisioarekin erdibitu izanak bazuen noski ardurarik horretan.

Hor azpian, Walter Benjamin-ek ongi baino hobeto deskribatu zituen, basapizti urbano guztiekin juntatzea zuen helburu. Non eta bere bi heste zati erdibituak, kearen artean, khausitu, lotu eta osatzeko. Kea sortzen zen leku jakinean.

Skycrapper-en tximini erraldoi horretatik geroz eta gehiago etengabe ateratzen ari zen ke horren jatorrizko barrunbeetara zihoan.

Upstairs-etik downstairs-era.

Hiriaren tripetara, alegia.

Publicado el

Dream Avenue

Dream Avenue.
Islandia.
Reykjavik.
Keflavik airport.

Gaua edo eguna.
Ez dakigu.
Solstice.

Ez zuela minik emango esan nizun.
Eta orain barkamena eskatzera zatoz.
Arrazoia nuelako.
Arrazoia beti dator berandu,
baina badator,
Dream Avenue honetara.

Blur and hidden places.
Dream Avenue honetan bizi naiz.
Gauetan sartzen naiz,
eta ez dut jakiten noiz atera behar dudan.
Zurekin amets egiten dut
zure usaiarekin
zure arnasa ere senti dezaket.

Hamabost urteko
bildurra eta tximeletak.
Esnatu eta loratzen ari diren
erahildako gorpu hauek
berpizteko.

Zu eta ni.
Dream Avenue-ko
gure loft-ean,
igandeetan
balkoian jarrita bilutsik.
Gau edo egunez.

Solstizioan,
balkoian elur artean
amodioa egin
eta tximeletak
tripetatik
hegal egiten irteteko.

Tximeleta hegalariak.
Dream Avenue-n.

Zu eta ni.
Ez dugu zerurik ikusten.
Ez eta ozeanorik.
Baina ez dutugu.
Hori jada ez da garrantzitsua.
Hazi egin gera.
Gure benetako izaerara bueltatu gara.
Inportanteak ziren gauzetara.
Hori ez da aldatu.
Eta hori da seguruenik
inportanteena.
Orain eta betiko.

Zu eta ni.
(Milaka tximeleta hegalari
Reykjavik-eko solstizioan,
Dream Avenue-ko
loft batetik
ateratzen.
Zerraldo lurrean
besarkaturik dauden
bi gorpu bilutsien tripetatik.)

Hasi da bizitza.
Berriro.
//
ftf.
dream av.

Publicado el

«The Thing»

layersTrenean.
Jendea guztia eta ni.
train
Atzoko afalosteko ardoz bustitako elkarrizketarekin akordatzen ari naiz. Bai, gure ditxosko herria eta «The Thing» hori. Atentatua hizpide eta «zirkulu laberintiko bizioso guztia» ondorioz. As usual.

Eta bai, esan egingo dut:
I am really exhausted.
———————————————————–
Nekatuta nago. EuskalH.rekin. Eta sentsazioa dut, merezi duen jende asko ere nekatuta dagoela. Azkenean, errezagoa litzateke, bost axola izatea eta listo. Anestesikoa sartu eta benga. (Horrela ikusten nuen nere bizilagun ertzaina, Foru Aldundiko civil servanta eta partidoko liberatua).
Baina, please, ez naiz ez:
Iritzibakoa, axalekoa, anbiguoa, bihozkabea, xinplea, manipulagarria, izan nahi. Bitartean, kategoriek, itotzen dute. Ito. Imaginazio gutxi. Hainbeste berrikuntza eta zein imaginazio gutxi. Zein konfidantza gutxi, jendearekin. Nik konfidantza badut.
Portland-eko lehio honen bestaldean, euria elur bihurtu da.
Eta aldaketa horrekin, out of the blue, Zarauzko hondartzara egin dut salto.
road————————————————————
Trenetik salto eginez.
Martxan.
Elur artean korrika hasi naiz.
Bakarrik.
Nekatuta baina korrika jarraitu nahi dut.
Zergatik?
Merezi duelako zerbaitetan sinistea.
Eta hor zaudeten horiek denak
merezi duzutelako.
Bestaldean.
Merezi duzute.
Babestu nahi dut elurretik.
Hotzetik.
Eta Main Library frenteko Tango Coffee Bar-en,
topatzen dut babeslekua.
Lehio honen bestaldera.
Jendea. Berriro.
————————————————————
«The thing».
Eta izan nahi dut.
Eta sentitu nahi dut.
Baina, autodeterminazioa ere nahi dut.
«The Thing» eta enparauaz, autoderminatu nahi dut.zarautz edoHarriak bide erditik kendu.
Gu izan. Eta gure bidea berriro topatu.

Ps: Bobby Sands izatea handia litzateke.
Hunger filmaren bukaeran, korrika egiteari uzten dionean. Atzera begira. Eta autobusean bere burua imaginatzen duenean. Batzutan, Zarauzko hondartza galduetan, etzan eta olatuak gu har gaitzan uztea litzateke onena.
Nik horrela egin nahi dut hemendik.
Etzan eta trenetik salto egin,
jeitsi,
eta:
Donegal-eko autobusak eraman nazala, nahi duen lekura.
Portland-eko trenak utz nazala, nahi duen lekuan.
Zarauzko hondartza galduen itsasoak eraman nazala, nahi duen
lekura.

Ez nau arduratzen jada.
Nora iritsi.
Eta zer izan.

Izan ere,
jada
GARA.
(Edo hori pentsatu nahi dut.
Eta horrela ezpada ere, gutxienez bidea gozatu.
Ez baita gutxi hori. Edo neri hori iruditzen zait behintzat. Eta oker banago…baita ere. Hori pentsatu nahi dut.)
Txapela jantzi eta trenera abiatzen naiz, hemengoarekin eta hangoarekin pentsatuz. Bateraturik. Han zarautz or eta hemen.kafe lasai
Beste egun bat gehiago, basqueOUTSIDEland-en.
Ni. Gu.

Portland, OR, USA.
ftf.

Publicado el

The Van, Cold Water and The Wolves.

Gauetan, kamioneta hartzen dugu.
Eta, Oregon-eko ilargi betearen magalean lo geratzen gara, kamionetaren barruan. Irratia piztuta, The Decemberists-en azken single-arekin, mundua berriro Alaska-ko Anchorage-raino konkistatzera eramango gintuzken indarrarekin.
Gure furgonetak ezpaitauka mugarik.

Bidean, mila lakutan geratuko gara. Donegal-eko lakuak gogoratuko ditugu. Eta zenbat aldiz maite zaitut maite zaitut maite zaitut….«can u hear me now?» esango genuen, gaueko ordu txiki horietan. Azkenean, pub-ean pint of Guinness-arekin geratzeko, beti. At the end.

Cold Water. Lakuen ur hotza, pint of Guinness horren parekoa dela pentsatu nuen askotan. Biak eskuetan. Bata hatzen artean. Beste eztarriko zulotik behera.

«Love, can u hear me now?»
«Love, can u hear me now?»
«Love, can u hear me now?»
«Love, can u hear me now?»
«Love, can u hear me now?»
«Love, can u hear me now?»

Esnatu dira jainkoak.
Irratia itzaltzen dugu. Arretaz entzuten dugu haizea, lakuko ur hotzaren gainean. Eta ez zaitut sentitzen. Ez zaitut entzuten. Desagertu zera.
Kamionetara igotzen naiz. Ilargi beteari begiratu, eta han bilatzen zaitut. Kraterretatik kraterretara, harakatuz, modu pausatuan, zure begiak han txoko batean aurkituko ditudalakoan, nonbait. Izkutuan.
Baina ez, gaur ez zaude.

Cold water, sorrounds me now.
Erropa erantzi. Pint of Guinnessaren azken tragoa hartu. Hustu. Eztarritik behera sentitzen dut azken apar lodi hori. Eta lakuko ur hotz eta beltzean sartzen hasten naiz.

Lakuko hotz ilun, gau hotz ilun eta garagar hotz ilun.
Ilargi zelatari txuri, apar testigu txuri eta zu.

Gauaren hotz eta beltzean,
desagertutako zu txuria.

Argitu nazazu, zure txuritasunarekin.
Edo gutxienez,
….

esan

entzun

nazakezula.


Eta kantatuko dizut, The Wolves:

someday my pain, someday my pain
will mark you.
harness your blame, harness your blame
and walk through.

with the wild wolves around you
in the morning, I’ll call you
send it farther on

solace my game, solace my game
it stars you
swing wide your crane, swing wide your crane
and run me through

and the story’s all over you
in the morning I’ll call you
can’t you find a clue when your eyes are all painted in Sinatra blue

what might have been lost-
don’t bother me.
//
ftf.