I arrived 2 hours earlier. Not a big queu. But quiet, people in it. Now weird not posh not…alternatives. Just people.
3500 people gathered in the gig. Almost lots of them on the seating section. I was in stalls. But I started the guest artist in the seating highest seat of the O2Apollo venue. Then I went back to the Stalls…to the hell….and Seaglopur.
Just Icelandic great earthly strenght from somewhere.
Manchester «music expert» audience…was quiet and stuck. Maybe, because they do not know what to do with such as big musical hurricane.
Icelandics gave us, and specially to the Manchester «posh» audience a great demostration about how music could be understood and show in a broad audience, while pictures, movements and a big amount of musical arragements details could be played, like in a icelandic aurora boreal vast constellation.
We all stuck.
The one with soul&heart, were delighted.
Takk Takk Sigur Ros to let us dream, to ever dream.
Ftf.
Throw Us To The Wolves
Iritsi zen eguna:
Alcoholic Faith Mission – Throw Us To The Wolves
Gure burua otsoetara botatzeko eguna.
Jada ez galtzeko ez genuenean, etsaiak, otso eta otsoak jada, bildurrik ez. Eskapoan ibiltzeko egunak amaitu ziren. Eta horregatik, Chejov-en hitzak Malmö-n egi biharturik, elurrartean kalera atera eta egin genuen aspaldi egin behar genuena:
Gure burua otsoetara bota baino, gure burua otsoen aurrean, emeki-emeki (gure denborarekin) jatea alegia.
Jada beste inorren iritziak ezer balio ez duenean.
Otsoetara.
What can you do, Annabelle?
The Decemberists – California One / Youth and Beauty Brigade
Zer egin dezakezu?
Golden Gate ikusi eta korrika hastea bezalakoa da.
Inor ez atzetik.
Zereginik ez.
Zer egin dezakezu?
Pentsatu duzu? Sobreanalisiaren konorte galtzea bezalakoa da.
Zer egin dezakezu?
Portazo bat eman, korrika irten eta liatzeko tabakoa murtxikatzen hastea. Matxinbrau-matxinbrau…idio txiki bat zen…Ah Jhon Brown zen hori, joño.
—
Latitude eta altitudeak antza nahastu ditugu, altuerak, balioak eta koordenadak.
—
The Postal Service – Natural Anthem
Berriro hasi da.
Nazioaren burrunda.
George Orwell eta Nikanor Zabaleta elkarrekin.
Nikanor, ze ari haiz iphone-ean entzuten?
Ereserkia.
1984 eta Anai Handia.
—
Seattle-etik akordatzen zara?
Gauez, iluna eta zubiz beteta.
Grunge mood edo antzeko zerbait.
What can you do, Kurt?
—
19 orduko hegaldi batean zer egin dezakezu?
3 ardo botila edan gutxienez eta herrikideez barre egin.
Lotsarik gabe. Kaferik geratzen al da?
Uztail Oparo Ostean-eko garaikoa edo Euripean Sua-koa?
Ze axola du?
Maite al dituzu, bideak? Nik maite nuena, zera zen:
bidezidorrak, jada inora eramango ez zaituzten bidezidorrak.
Kotxerik ezean.
Bidezidorrik ez.
Gidaririk gabe, jada bidezidorrik ez.
Arcade Fire – No Cars Go
Ftf.
Joanna eta deskarga raperoa: afternoon
Norbaitek arazo bat baldin badu ere, hau ulertzeko, etxeko argiko elektrizitateak petatzen duenean bezalako deskarga elektriko rapero baten sentsazio ez-ohikoa bezalakoa da. Idazten hasi, gelditu gabe, Joanna Newsom-en Right On erritmopean, pean, euripean; zertarako nahi duzu arratsalde bat bestela? Idazle per capita, eta musikariak, ingenieri eta burokratak. Horratxa sorta earra. Eta ni rap moldagarri honekin geratzen naiz. Telefonica edo BT-ekin ideologiabako elkarrizketa hutsal bezain bakoa, tabakoa bezain zentzugabea. Eta segituko dugu arratsari pedalak ematen. Handik eta hemendik. Tekleatzen, kantuarekin, hitzegiten, hitzetan surfeatzen, ideietan biluzten, arimarekin eskuetan bakarrik hitzegiten. Ateak ixten. Eta Joanna Newsom-ekin Bronx, Oakland edota Brixton-etan, gure arimak betunaren beltzunera hurbiltzera tarte bateaz. Norbaitek arazo bat baldin badu ere, hau ulertzeko, jo beza, teklatura, rap-a jarri eta klak, zertarako nahi duzu arratsalde bat (ez-ohiko bihurtzearen) ez-ohikotasunerako ezpada?
The Roots – Right On
Clark (gable/kent)
Edo Clark Kent?
Baina hori ez zen London underground-ean SuperMan-ez jantzita ateratzen zen Morrisey The Smith-eko flekilodun kantaria?
Nahastu egin ote naiz?
Agian bai: eta dantzarako erritmo honek hegalak ematen ditu, kaleetatik ibiltzeko, ametsetan etzanda egoteko, begiak itxita.
Edo dator Clark, elegante elegante egunean bezala, puro eta guzti. Jator plantan, zero zone-etik pasatzen ikusten zaio, bere jakarekin, hegal egiteko kapa bat izango balu bezala. Ez dabil oinez, ez hegaka…lurraren gainetik dator, SuperMan kaletarra. Jende guztia begira geratzen zaio. Izan ere, tarte txiki batetarako bakarrik da SuperMan. Gero badoa, bestealdera. Gauzen bestealdera. Jende normalarekin nahastea berriro ere, Clark bezala.
Baina Gable edo Kent?
Ez zait garbi geratzen oraindik ere.
Eta bihar, Clark bezala jeikiko bagina? London-eko underground-etik Pimlico-tik Old Street-era…?
The Postal Service – Clark Gable
Eta orduan Action!
Berriro gezurrezko baina perfekzioz betetako eszena bat grabatuko dugu berriro ere eta, klik.
Clark you did it!
Ftf.