Doves-en «the sulphur man» kantuarekin, euriari begira. Badirudi azken egun hauetako euriak ez diola su-etenik eman nahi eguzkiari. Eta nik eguzkia ikusi nahi dut. Inoiz ez diot beldurrik izan euriari. Ez eta, «Euripean Sua» bezalako talde-izenak 17 urterekin irudikatzen nituenean. Baina orain, eguzkia eta sua behar dut.
Ez du ateri. Oraindik.
Eta hau bukatzera dihoa.
Eta maleta hutsean, tripako korapiloa sartuko nuke, eta zu ere berarekin batera.
Ahal banu.
ftf.
Kiss me and I’ll kiss you
Ez dago ezer, batzutan, logelako kantuekin bakarrik egotea baino. (Muxu emaidazu eta nik emango dizut – David Kitt).
ftf.
Silence’s story
Beti akordatuko naiz zukin.
Isiltasunak, nere etxeko leihoen kontrako euriaren arratsalde aspertuaren guda jada irabazi eta uneoro oroitzen duenean.
————————————————-
Jendea desagertu egiten da. Eta badirudi inorri ez zaiola axola. Ba neri bai. Eta asko.
Bai, badakit, itxura moderno eta urbanita honen barruan, alegia, pertsonak, metroan sartu eta ateratzen diren, automata horiek baino, bihotz eta barrunbe, kaxa beltz (hc ;), banakoz hornituta, bidean estropozoka ibiltzen diren horiek dira neretzako pertsonak. Batzuk, estropozo egitea zer den ezpadakite ere, horrela erabaki dute. Autotxokeetan ez dute inoiz partidarik jolastu. Ez, nabil hauei buruz. Beste gainontzeko horiei buruz baino.
Eta horiek axola zaizkit. Eta asko.
Hemen edo han.
Eta ez dut urruti egon nahi.
Eta desagertarazi nahiko nituzke, honelako milioi bat egoera…begiak itxi…eta desagertu behingoz. Kea behelainopean bezala? (revival)
Ixo.
Kea dator, zugana. Hurbiltzen ari da. Hartuko zaitu eta eraman. (Ez desagertu, bitartean.) (I’ll be back).
ftf.
Living room
Gaur goizean, Ani-k bete du nere living room-a. Iruditzen zait, beti agertzen dela, nere lau pareten konszienzia sartzen zaidan bakoitzean. Badu doai berezi bat, ikea-ko «nere etxeko errepublika independientea» aldarrikapen egokiari men. Eta areagotzen da, Carver-ren «Cajas» ipuin horretan bezala, mudantzek, etxeko kabidadeetan, bihotzeko bentrikulu-aurikuluak bezala, derrepentean hustuta geratzen direnean.
Hemen dago Ani. Errepide hutsak eta hiri anonimoak. States-eko edozein, hango kartografian.
Hau da easy, easy life.
Lehiora gerturatu eta ume koxkorra jolasten ikusi dut, bere amaren begiradapean. Ni, voyeur-atso, ikerlari urbanoa. Easy life. (Pentsatzen dut).
Eta akordatzen naiz ere, amaren etxean, nere logelan, hor ibiltzen nintzela, bueltaka. Azkenean, arrebaren gitarra «sekuestratu» nuen arte. Bizitza, jostailu bat izan daiteke, batzutan. Batzutan, puskatzen duguna, gure eskuez. Baldarrak gu.
Honelako egunak beti gustatu zaizkit. Beti dute, hori. Norberaren inguruan inor ez egon, eta nahi duzuna egiteko gogoa. Inorri begiratu gabe. Izan, ihesa, amodioa, bakardadea, paseoa, lagunak,…
Eta easy life-a eta gero zer?
Eta pentsatzen dut, zer izango da, etxeko «living room» hori gabe bizi den jende guzti horretaz. Norberak bere erara. Baina zer izango da guzti horietaz? Noiz arte aguantatuko dute horrela? (Eta gainera, pentsatzen dute, inozoak, besteok garela…oh my god). Eta pentsatzen jarrita ere, hasi naiz pentsatzen zenbat, denbora pasatzen dugun bakoitzak bere, trintxeran, gauza berak egiten, kantu bat jarri, bazkaria egin, labadora, ohea egin, garbiketak, egunkaria erosi, sofan eseri, …eta garrantzitsuena, lehiotik bestaldera begiratzen jarri. Besterik gabe jarri.
Gu guztion denbora hori batuko bagenu?
Eta zer egingo dut living room multifuntzional, multivital, multisocial, multi…multi…jada bihurtu diren 7m2 hauek hustutzean? Nora joango dira denbora guzti horiek? Non erraustuko dira? Zertarako balio izango zuten?
Denbora gelditu da, beste behin ere. Banihoa.
Argi grisa, easy life hau, eskeini didan 7m2 infinito hauetan, islatuta.
Laster arte. C u soon.
Jo ezan (berriro) Ani.
/
Play it (again) Ani, play.
ftf.
St. Patrick´s
St. Patrick’s, today. 17th April.
Azkenean «pint of guinness» ñoñostiarra aurkitu dut, kostata anyway. Esango nuke, «pint of guinness» keler erara izan dela; «carácter» bai. Rekalde Pub Old Part.
Eguna, aparraz betetzeko lain.
Eta Belfast-etik, gaur bertan, etxeko buzoian, etzanda zegoen, aspaldiko partez, gogotsu nenbilen The Frames-en Glen Hansarden Once filma! A ze present, Belfastetik bidalia!
Bai jauna. Thanks a million, Ihintz. Muxu handi bat hemendik. (A pint 4 us soon)
—————————————-
ZEINEK GERATUKO DU ORRIAK PASA ETA PASA DABILEN HORRI? HAU EZ DA SEKULA GERATUKO?
—————————————-
Lasai. AMCen «What holds the world together» eta «Can you help me…to believe»… Mark Eitzel eta bere (izen zatardun American Music Club…); aixkide, azken boladan. Ezin kendu.
Eta orduan, pint of guinness hori, donostiako rekalde pub horretan erdi bukatuta uzten dugu; korrika irteten gara; what’s up there?; we don’t know; but everybody has just start running; as mad people!
Eta gu ere. Korrika hasi gara. Ez dakigula nora.
Hondartza, beltzak.
Ametsak. Eta ardoa.
Bai, ardo kopa asko. Lasai hartuak. Baina asko.
(agian itsasoa mozkortu nahi dugu!? Hondartzara, pint of guinness aparra kupeletan barreiatuta ekartzeko gugana!? Crazy me 🙂
Eta nola da St. Patrick’s-etik hasi eta San Francisco-n bukatzen den bide hori?
Ez dakit:
Batzutan pentsatzen dut, Galway-ko portuan (edo agian ez turistikoa den, Glenckolumbille-eko cliff horietako batetik), pint-ak hartzen lo geratuko nintzela, «berde etilikoa». Eta kaxk, ba, atlantic ocean-ean barrena: Amets, zorigaizto, nightmare, pertsona ezberdin, maitasun gau, esperantza, ilusio, bizitzaren pasarteak…han galeretako kupelekin batera, nonbait, askatzen joan eta atlantic ocean-era erori direla…Guztiak barreiatuak, olatuen gozamenerako.
Jarraituz:
Hurrengo eguerdi eguzki izpi lotsatien artetik, begi bat irekitzen dudala. Hangover. (Sekulakoa). Eta grisa. Itsaso grisa. (Alaska ote?). Eta berriro lo.
Arrival:
Kai galdu bat. Eta kaiaren espigoian…(ez da posible!) Korbata gris, eguzkitako betaurreko eta traje beltz inpekablez jantzitako pianojolea, pianoan M.Davis-en «So what»en hiru notak jotzen. Hasierako, galdera melodikoa. Esku batez, eskubiko eskuaz zehazki. Ezkerrekoa, pianoaren tapa gainean, eutsita du. Eta betaurrekoen gainetik begiratzen digu. (Irriparrea du ahoan). Irriparre konplizea.
Jarraitzen dugu. Berriro, theatre zahar hura. Inor ez kalean. Bourbon botila hutsak. Eta gure arnas estua. Ez dugu ajerik. Pasa da. So what.
Gurdi baten gainean, erdi eserita, bizkarra ematen didaten, bi gizon, kantari ari dira, oso urrunean. Behelainoaren artean, ezin ditzaket berezi. Baina, entzuten dut bai. Kantu zahar bat.
«Paddy’s lamment» kantu zaharra.
Another irish folk song, San Francisco-ko karriketa urrunetan.
«Paddy’s lamment».
Eta zerk eusten du mundua batera?
Ozeanotik ozeanora. Gauden lekutik, green island-era eta handik, golden gate-era. Gu. Zu eta ni. (Once more).
(Eta poztutzen naiz. Eta ziur zure «ama» ere bai.)
Sláinte.
ftf.