Autor: icalzada

Publicado el

Canço Ingravida

Tramontanara goaz.
Eta Catalunya-k bozkatu du.
#9N
Haizea harrotu da.
Kaleen zirrikituetatik, gizabanakoak, atera dira.
Lehioen atzeetan, zelatari besteak begira.
Giro ingrabidoa.
Kantu ingrabidoa.
Catalonia

Catalunya-ko kostara goaz, haize mediterranear harrotua. Harrotzen zaigun sentipena bezala, oldartzeko, periferiatik abiatzen haiz tramontanoa, zentrua ekiditen, zentrua kolpatzen. Zentru orojakile bezain ezjakina.

Cadaques-etik L’ampurdarako bidai hori bezain ingrabidoa.
Ikutzen eta pisurik ez duen airea giroan. Zu eta nere pisua, izatearen garrantziaz, izateko gogoaz, esan eta bizitzearen eguneroko borrokaz.

Pandora kaxaren lazoa ireki den moduan, barruko oihu eta intzirio guztiekin.

Bagoaz karreteratik, eguzkia lagun, ertzeko bidetik.

Ertzeko Estatuaren periferikoatik irristatuz bezala, Ingrabidotasunez.

Likidotasun manipulagarria. Gertakarien arima ezabarazten saiatzen diren tagigrafoak. Kalean sortu gara eta kalean ezagutu ginen. Eta kalea izango da gure erresuma.

Hizkuntzaren ingrabitosunez hitzegingo dizut ‘benvolgut’.

Si vols que et digui la veritat el que penso, apaga la llum i tanca els ulls en aquesta atmosfera ingràvida a la que tu i jo creiem en solitari, i que els que ens volen convèncer ja no compten. Som ingràvids. I Ens anem.

Quimi Portet – Cançó ingravida

Belarrira xuxurlatuko dizkizut, zenbakiak, deitu ahal izan dezazun. Numeroak aldatuak, erokeriak egiten dituen eroa eta umekeriak egiten dituen umearen moduan. Aire ingrabidoan bizi den gizakiaren moduan. Ezertan ez, maitasunez hil eta maitasunez erahila izan den arimaren moduan.

Baina lasai, ingrabidotasunak egingo gaitu indartsuago. Muxu bat ematea bezala izango da etorkizuna. Likidotasunetik ingrabidotasunera egingo dugu jauzia. Hatzaparrekin eskuratu ezin dugun hori, ingrabidotasunez lortuko dugu aurrena. Gure barruan, guretzako lortzen.

Jende andana ikusi izan dut kaleetan. Emozioen betekadekin ia zorabiaturik hil den hori. Ezpadidazu sinisten, begiratu ingurura; ez entzun erregeak dioena. Erotu egin da itxukeriz, galdua dago, inperioa ere.

Hegoak ireki eta kantua paperetik ebaporatzen utz ezazu. Hori bakarrik egin behar duzu.

Ingrabitateak gainontzeko guztia egingo du.

Ez ahaztu begiak irekiak edukitzearekin, eta hor aurrean, jende multzo andana, ingrabidoa den masa hori, maparen gainetik lebitatzen dagoela ohartuko zara.

Kaxa ireki da, Pandora ingrabidoa bihurtu da.
Ez dago ezer egiterik.
Itxoin, besterik ez eta begietara begira egon, hadi.

Lurruntzen ari den eta dagoenako ingrabido bihurtu den guzti horren forma hartu hala, zeruan mapa handi bat irudikatzen joateko. Esistitzen ez den mapa alegia, airean bakarrik modu ingrabidoan esistitzen dena. Gure buruetan beti egon dena, gorriz zirriborratua. Atzera bueltarik ez duena bestalde. Tramontanatik eratu den abesti ingrabido hau bezala. Goruntz goruntz goruntz, ikustezin, baina goruntz.

Ftf.
//

Publicado el

Erbiarena

erbiarena

Erbiarena (vs Trikuarena):

Esnatu dena ez da trikua, erbia da.
Ezagutzen ditu kotxearen argiak, bai eta errepideak.
Ezagutzen ditu hiztegiak eta hitz guztiak ekartzen ditu gogora (baina soilik beharrezkoa denean).
Trikua ei da maitagarri, pausatu eta animalia motela.
Baina nik erbiak nahiago ditut.
Erbiak, inork ez ditu ezagutzen.
Korrika ibili behar dute, inork harrapa ez ditzan.
Otsoen lagunak dira, nahiz eta otsoa harrapakaria izan.
Trikua hain da naive-a. Hain da idazle naive-entzako egokia den animalia fetitxea. Baina ez da erreala.
Durangoko Azoka
n liburu naive eta axaleko bat nahi duten familia monovolumen-style-eko
uniformizatu horien moduko animalia protagonista de trikua.
Baina oso urrun dago,
karretera,
gaua,
otso,
injustizia
eta
humilazioaren
istorio errealetatik.

Erbia aldiz baso ilunetatik atera da.
Korrika ibiltzea beste neurririk ez du, gainbizitzeko.
Ez da naive edo super-animalia.
Animalia arrunta da.
Otsoa onartzen duena, otsoaren laguna eta otsoaren beldur bizi dena.
Baina errespetuz.

Erbia basatia da.
Basapiztiekin bizi dena.
Duina eta leiala.

Ps:
Ohartu gabe, umetan oroitzen dut, erbiak ‘ehizatzeko’ konpetizio
naturala zegoen, etxeratzean, karretera komarkal luze horretan. Argiak
piztuta, salto egiten zuten erbiek gurpiletara. Beraien patua, gurpilen
azpian bilatzen zuten animali basatiak ziren. Abuelaren eltzean bukatzen
zuten hoietxek hurrengo goizean.
Gauerokoan, azala kentzen zion abuelak,
eta zintzilik jartzen zituen sukaldean odoletan. Orduan ez zitzaidan
higuingarria suertatzen. Ekosistema bateko kate-maila bat zen. Nere abuelaren
eltzearena.
Eta loak hartu ezinik nengoenean, esaten zidan
abuelak: ‘I., tu cuenta cuantas liebres has visto hoy cuando veníamos
de Baltanás’. Eta funtzionatzen zuen. Erbi saltarinak batetik bestera
ibiltzen ziren nere ohearen ertz batetik bestera. Behean, sukaldean,
etxean zegoen erbi bakarra, odoleztatzen ari zen bitartean. Bihar
eguerdiko hamaiketakoa izango zena, baratxuri, tipul eta tomilloaren
artean.

Baina duina zen beraien patua konfirmatzen zuen eltzean bukatzeko gertakaria.
Erreala zen.
Benetakoa.

[Egunak argi, Gauak ilun kantatzen du erbiak, hor urrutian:

Baditun zenbait egun, ehun urte, mila zazpirehun mende,

ezaguna dela ikusten, nora joan haiz, adixkidia?

Karta egidan jakiteko, zer moduz haizen, nolako fortuna, izan dunan]

Bere adixkide otsoari ari zaio.

Ruper Ordorika – Egunak Argi, Gauak Ilun

Trikuaren istorioa aldiz naive eta azalekoa da. Triku arrogante eta jainkotua. Lagunik gabeko animalia, handiki eta harroputz, ahuldade ustezko baten kotoien arteko irudi batean bildua, trikua. Bestalde, erbia duintasunez hiltzen da. Humilaziorik gabeko duintasunez. Bazekien non bukatuko zuen. Ez
zuen istoria berezirik sortu behar, ez dakit ze idazle argigarriren
irudimenean.

Euskal Herrian triku asko ei dago. Jakin badakite kotxeak noiz etorriko eta zer egin behar duten beste trikuek ere. Baina trikuek, erbiak trikuekin nahasten dituzte. Ez dira fido, ez baitira puroak. Trikuak ez direlako sinpleki. Beraiek baitira umeen istorio kuttun eta naive guztien protagonista. Eta erbiak? Zeinek ezagutzen ditu erbiak?

Baina triku asko egotea ez da txarra. Onartezina dena zera da trikuak, trikulandia bat bakarrik bat egin nahi izatea. Erbirik gabe trikuak akabatuak daude, baina beraiek ez dakite. Eta hori onartu eta balioan jarri baino, frankotiradore bihurtzen dira trikuak. Beraien itxura naive-a guztiz eraldatuz, orratzak ateratzen dituzte, bola baten moduan uzkurtzen direnean. Trikuak gor, itsu eta mutu bihurtzen dira. Eta erbien kontra egiten dute. Horregatik:

Kaletik zoazela ez duzu erbirik ere antzematen. Zer dira untxiak? ‘Ez erbiak dira’ esango dizu bakarren batek agian, akaso.

Garai batean erbiak liluratuta bizi ziren erleekin. Baina gero ohartu ziren espejismo bat besterik ez zela. Erleak joan eta etorrian ibiltzen dira, ez dute egonkortasunik. Erleak ziren erbien lagun bakar, baina ez ziren benetakoak.

Erbi denak desagertzen diren egunean, trikua galdua egongo da; ez du etsairik izanen. Eta trikuaren lagun onena beharko luke erbia. Baina, trikua ahula da, narzizista hutsa da. Erleak…ezin fida beraietaz.

Beraz, nere osaba Alfredoren kotxeko gurpilen azpian edo otsoari hala espreski eskatuta, akabatuta desagertuko ei da betiko azken erbia.

Eta azkenik, modu batean nahiz bestean, abuelaren eltzean amaituko baita azken erbiaren bizitza ere. Ez da bukaera txarra gero.

Eta guzti honegatik, beti gustatuko zaizkit beti gehiago erbiak eta…

agian horregatik izango da

#Erbiarena den korrikaldiekin

erbi bihurtzen ari ote naizela?

Publicado el

Björk in our local supermarket in Reykjavik

Seven years later, once again, I bumped into Björk in our local supermarket in Reykjavik, Rekagranda district.
bjork in the local supermarket 1 look at me as a tigercat she is!
Was it such a magic surprise or/and coincidence again?
FasTFatum (Igor Calzada) – Björk & Marilym
A looked at me, I looked at him. Yes, she was, again. She was «she».
—
Once in 2007 August, I was shocked when firstly I saw her: it was in the private club downstairs the National Theater, smooth red in candles, subtle and soft. 30 people no more. And I was the clueless tourist in the middle of September in Reykjavik a Saturday evening, cover with my red scarf and my green pullover.
After all, It was a magic evening. Everything started when the inuit poet sat next to me and whisper: «She is veryyyyyy famous»…refering to the electric, almost icelandic lynx jumping to the club floor coming downstairs. And she sat close by too! It was 2007. Inuit poet spent all the night long painting waves & whales in several post-its, stamping one by one in our the round table that he inuit poet, «she» and me, shared. It was a extraordinary way to end up my rind road trip in Iceland:
I spent 10 days driving along the ring road in Iceland, alone, driving and living with the most extraordinary landscape a human being can really deserve. I had some incredible accident when I was stuck at 2am at night -10 Celcius degrees between Akureyri and Seydisfjordur. I could not reach the accomodation and an emergency shelter come up out of the blue in the icelandic black night (around many white swams). It is a signal. I spent there the night. Long story, long night. Good memories, not lost in Iceland though.
Nevertheless, let’s come back to the plot of the story with «she» in 2007: In the National Theater club the Icelandic TV employed 3 cameramen to broadcast the event. Indeed, MúM band petit-committee gig, with a privilege small audience: an inuit poet, Björk, icelandic creative musical/literature magma and the clueless astonished basque tourist, myself.
Being that nervous and eager, I exchanged 2-3 minutes conversation with «her». We talked about Whales, after me introducing my origin. Whales and whalers, while the inuit poet quietly was painting hundreds of waves and just one whale in each post-it and then he posted and pasted on the table.
Magic.
—
bjork in the local supermarket 2 magic surprise
7 years later, the crash of Icelandic economy and society as a whole happened. Once again, I was researching such a amazing country and territory. But in this case, a witness, a traveler, a researcher and a friend, shared with me such a magic moments: He is A.
We heard people’s voice, opinion and attitude. We felt that magma and the earth heating is not just simply a volcanic fact; sometimes it can be also a human behavior. As the anger and the heat that we felt in September 2013.
We found some black cat-tigers in the white Iceland.
But the lynx was there, in front of me:
She behaved electrically. She moved quickly but what we did not understand was that her trolley was full of stuff. Indeed, it was a huge shopping cart full of sweets. She looked very very hectic. I cannot control and I did not want to behave as a clumsy tourist; mainly because A and myself did not feel as outsiders or tourists. Kindly, we were hosted by M & B. We talked and discussed about many things. Therefore, it was not any reason to behave as foreigners in the local supermarket of «our» neighborhood, the day we thought it was important to buy food and become cook for one night, or try at least to do our best. We cooked the outcome was ok though.
These pictures have been in my mind since September, maybe more things as well.
Bjork in the local supermarket is she? 3
It is time to discover why «she» did a huge shopping. Already we know it:
Bjork in the local supermarket Reykjavik car 4
The next Saturday 5th October, it was the celebration for the birthday of «her»: Isadora (3th Oct.)
The Sugarcubes – Birthday (Icelandic)
Now, I understand everything.

And yes, everything was once again, magic.
Eskerrik asko / Takk fyrir @bjork
We will keep on dreaming every night from the Reykjavik rekagranda district, Donostia, Oxford or wherever, with white wales surrounded by waves in the black Icelandic magic and quiet night.
Bjork in the Local Supermarket Reykjavik car 5