Autor: icalzada

Publicado el

…merchant arch…boy

u2 boy

Gaurkoz zeraz akordatu naiz, zuen iragarkia ikustean:
11 urte nituenean egin nintzen u2-talde kide inkondizionala.
Dublin-etik ekarri berri didatena honakoa. Eta aurki, lagun irlandarrak, ekialdean ene bixita jasoko dute. Betiko lez, izugarrizko plana eta lagunarte sanoa. Udarako egun horiek beti izaten dira egoki, u2ren jaioterrian pasatzeko. Eta duela 3 urteko abuztuan ene diskorako sekula ahaztuko ez dudan dokumentu grafikoa grabatu, eta atxeki nion ene albumari.

Ez nuen uste kontzertura joatea…aurki talde eta musikari irlandar majoa izango dugunean gure artean…
FasTFatum (Igor Calzada) – Bonus Track : Sleeping (Glen Hansard)

Baina
ni beti izanen naiz…u2-talde kide inkondizionala.

Ireland in our heart.
U2 ere….zaharra anwyay

ftf.

Publicado el

The Whitest Boy Alive

Bizikletan nihoan. Ene kamixeta txuri, berdezko lerroekin.
Eskuak manillarrean jarri gabe nihoan. Eskuak libre.
Eta han ikusi dut aurrean. Laranjaz jantzita. Bizikleta eskutan. Nekatua bezala, goibel, triste…Itxurazko bizitza orekatu baten babesean. Hiri konbentzionalaren altzoan, lokartua.
Eta bere ondotik pasa naizenean,
The Whitest Boy Alive – Don’t Give Up
hau entzuten ari nintzen…headphones-etan.
Eta bere erritmoaz akordatu naiz.
Nola dantzatzen zuen…nola, airearekin jolasean ibiltzen zen, aldakak mugitzen, itxurazko bizitza «ñoñostiar» (puta) horren altzoan bizitzen.
Zein zoriontsu zen…
eta zein zoriontasun pusketa galduko duen bere bizitzarako,
kantu hau,
nik ezagutu dudan moduan, ez duelako ezagutzerik izango…
eta okerrena da,
hori nik badakidala.
Eta nik bakarrik dakidala da okerrena.
—
Bizikletatik jeitsi naizenean, pentsatu dut,
hori:
ez huzteko.
Ez huzteko, bizitzeari.

Edozein delarik, bizitzatik jeisten den pertsona.

Bizikletan noa.
Don’t give up.
Eskuak haizearekin jolasten.
Atzean, laranjaz jantzirikoa.
Atzean.

Eta honek ez du geratuko denaren pintarik hartzen.
Ezta gutxiagorik ere ez.
Ez oraingoz eta ez luzaroan.
Ni kontent:
Bizirik dagoen ume txuriena izanda.

Ftf.

Publicado el

toulousse-cadaques-almeria

When I dream…
Placebo – Pierrot The Clown
batzuetan…pailazo bihurtzen naiz.
Eta zuek izan zineten horren lekuko.
Orain ez zaudete.
Eta zuekin akordatzen naiz.
Eta zurekin akordatzen naiz.
Joan behar izan nuen. Eta badakizu.
Pailazoz mozorrotua, suburbioetara.
Urruti.
—
The xx – Shelter
Nolakoak diren gauzak…?
Inoiz ezin jakin zer gertatuko den.
—
Eta egia esan pozten naiz.
Baina ez naiz poztutzen, desertuak sortzen direneko uneetaz.
Desertuetan ibili garenok ondo dakigu hori. Eta batzutan nahiago nuke, abrigo baten barruan bizi.
Batipat, desertuak bere barruan pasatzeko.
Batipat, horrela ulertuko nukeelako gertatzen diren gauza asko: Eta orain dagokidana, toulousse-cadaques-almeria.
Eta esan ez diren gauza asko eta gertatu direnak.
—
Flautista eta biolontxelista.
The xx – Heart Skipped A Beat
Batzutan bihotzek taupada ahazten dutenean.
Hor dagoen taupada. Denborak uzten duena.
Ez latigo flageladore bat. Baina bai FasTFatum-en parte izatean….
inongo esplikaziorik eman ez dutenak…eta vespa arroxa batean atera direnak korrika…eskapoan…zerbait galdu izan balitzaie bezala. Iparralde, kostalde eta hegoaldera.
—
Ez dut ezer esateko.
Asko sentitzeko.
Oroimenak ere. Ez txarrak, inondik inora.
Agian, adoleszenteak, gazteak, inonzenteak…inonzenteak.
Gazteak ginen sentimendu hori.
Baina bizitzak gure lekuan jartzen gaitu.
Bai ni baina baita zuek ere.
Eta adi denentzako dago hemen.
—
Onena desio dizuet.
Onena.
Baina, jakin, desertuetara ihesi dihoaztenak zerbaitegatik dihoazela.
Eta han ere, zuek izan zenuten lekua. Modu askotakoa. Model askotan.
—
Okerrena baita ahaztura.
Okerrena baita.
Gauzak galdutzat ematea, eta guztia galtzea.
Lost.
Aspaldi pentsatu bainuen, gauzak galtzea oso gauza txarra zela.
Lazgarria, gogorra.
Damurik ez, erreprotxerik ez, inondik inora,…
desertuan ikasten baita ere, lur zatiak eta jabetzak ez direla inorenak,….utikan hipotekak….!
Baina, ihesa EXIT
EXIT
EXIT
….
baina beti bueltatzen da
EXITetik,
bai, beti bueltatzen da handik,….
guztia galdu ondodoren,
LOST,
berriro
aurpegira
zuzen
zuzenean
(agian inoiz baino zuzenago)
begietara
zuzen
begiratzeko.
zoriontsuak izan, benetan.
bejondeizuela, vespa arroxan eguzkipean zoaztenean.
baina, begiratu begietara, mesedez.
egin zuena eta besteona erreal eta benetakoa.
dena delarik, den moduan.

hori da gutxienekoa.
baina erreala eta benetakoa.
bizitza osoa.
bestela….zertarako balio dizue…bizitzak?
neri, ezertarako ere ez.
eta horrela ezpada,
etzaituztet bertan nahi.

horretarako nahiago desertua.
hemen nauzue bestela benetako…
eta zuek?

ps:
okerrena da,
nere gitarra mutu geratu dela nere sukaldean.
ez duela maukarik egiten, ez da kexatzen, ez du ezer esaten, mutu geratu da.
Nere gitarra, harri bihurtu da.
Berarekin baita neu ere.
Ftf.

Publicado el

infinity into the night time

The xx – Infinity
Joy Division eta Aberdeen-eko gau beltzak.
Eta beltza jazten gara, udara etortzen denean,
euriaren estalkirik gabeko txubaskero hotzean biok.

Infinitoaren sare telepatiko estrainoetan sartzen ari naizela diozu.
Eta arrazoi duzu, guztiz.
Eta heldu nahi dut. Eskua heldu nahi dizut. Denboraren orratzei heldu nahi diet, Nevadako desertutik eskua luzatuta. Are urreduna, urrea eta area, eta TDTrik gabe egongela infinituan.

Arratsa iritsi da.
Ezezagunen festa bukatu da.
Aixkide urruti dago. Hor,  baina urruti.
Hiria hustu da, nere bihotza bezala hustu den moduan.
Biolontxelistak eta flautistak, vespa hartuta, ihes zoriona ospatzera irten diren moduan.

Gaua iritsi da.
Gelditokirik ez duen,
gau infinitua iristen ari da.
Abailtzen ari da.
Zu eta nik jada mapa bital bat osatzen zuten gau hori jada abailtzen ari da.
Ez da luzaro existituko.

Eta ni,
infinituari begira.
Joanak eta etorriak, bizitzaren lorratzak kolekzionatzen, batetik bestera. Puzzle ia osatu gabea.

Baina gauza garbi bat badago:
Infinituan,
gaua, beti iristen dela.

Eta jada night time da.
Niretzat
(eta baita zuretzat ere, hor zauden horrentzat ere).
Ftf.
The xx – Night Time

Publicado el

29 palms (just ended?)(will never end)//

eguna edo gaua zen.
lagunak, urruti.
baina ez zuen axola, desertua zen.
oasis handi bat.
aire egokitudun horietakoa.
eta ni, munduko konpainia onenarekin.
banekien, badakit.
ezin nuen ezer egin.

bero egiten zuen.
handia.
joshua tree horiek hor, guregandik oso gertu.
entsaladak eta fruitu lehorrak.
oraindik ez dut oroitzen nolaz eta haruntza iritsi ginen.
bi pertsona, bi bizitza, bi istorio,
bakarrak, baina elkarrekin.
oso elkarrekin.
bategiteraino.

eguzkia
eta desertupean.

eta akordatzen naiz,
zer esaten zenidan.
eta akordatzen naiz, zer tenperatura nuen gorputzean.
eta akordatzen naiz, ez nekiela nola garamatzan horrek.
eta akordatzen naiz…eta ondo sentitzen naiz.
eta akordatzen naiz, bizkarreko mina kentzeko, hor egon zinela; etorri zela, kurandero moduko emakume arras atsegina. hitzegin zidala. eta bizkarreko zenbait parte ikutu zizkidala.

akordatzen naiz, zure soineko zuri eta gorriaz.
eta igerian egiten zenuenean.
eta nik lehiotik ikusten zintudala igerian.
eta
baita akordatzen naiz,
29 palmera horiek
ez direla sekula amaituko.
ez bizirik nagoen bitartean,
nerekin eramango ditut.

eta baita zu ere.
barruan.
oso barruan.

izan ere,
ni bainaiz,
zure borrokaren testigu.
zu nerearena izan zaren moduan.
oasis handi batean.
baina bizitakoa ez da izan erreflexu bat.
bizitza izan da.
29 palmera azpian,
zurekin
zentzua hartu duena.
ftf.