Arratsaldeetan batzutan ez da ezer gertatzen. Ez da ezer gertatzen nahi ez dugulako. Eta gertatuko balitz, nahiago genuke ezer ez gertatzea. Azkarregi ohitu gara ikustea. Ikusi, begiratu gabe. Aurretik pasatzen denari so egin ez eta.
Piano bat aidean.
Arrats partean.
Eta joan egiten gara.
Ihes.
Nahi dugun lekura.
Hor.
Arratsaldeko aidean, suspenditurik.
Pisurik gabe.
Gora eta gora.
Tabakoaren kearen moduan.
Inorren begiradarik ez, inguruan.
Pianoaren teklak.
Hemeki.
Keyboard honetan bezala.
Hemeki izkiriatuz.
The sound of the afternoon.
Eta akordatzen zarete «El Planeta Imaginario» telesaiarekin?
Akordatzen al zarete inoiz berriro ere, nozilla bokadilloarekin ikusten genuela telebista, arratsaldeko 5etan, ikastolatik etorri berri. Bidea etxeruntz, bidezidorretik. Beste arratsalde bat gehiago.
—————————————————-
Pianojole haren notak aidean,
zeru urdin bat sortu zuten,
nozilla jaten zuen
umearen tripetan.
Ozeano urdin handi eta zabal bat.
—————————————————-
ftf.
fastfatum