St. Patrick’s, today. 17th April.
Azkenean «pint of guinness» ñoñostiarra aurkitu dut, kostata anyway. Esango nuke, «pint of guinness» keler erara izan dela; «carácter» bai. Rekalde Pub Old Part.
Eguna, aparraz betetzeko lain.
Eta Belfast-etik, gaur bertan, etxeko buzoian, etzanda zegoen, aspaldiko partez, gogotsu nenbilen The Frames-en Glen Hansarden Once filma! A ze present, Belfastetik bidalia!
Bai jauna. Thanks a million, Ihintz. Muxu handi bat hemendik. (A pint 4 us soon)
—————————————-
ZEINEK GERATUKO DU ORRIAK PASA ETA PASA DABILEN HORRI? HAU EZ DA SEKULA GERATUKO?
—————————————-
Lasai. AMCen «What holds the world together» eta «Can you help me…to believe»… Mark Eitzel eta bere (izen zatardun American Music Club…); aixkide, azken boladan. Ezin kendu.
Eta orduan, pint of guinness hori, donostiako rekalde pub horretan erdi bukatuta uzten dugu; korrika irteten gara; what’s up there?; we don’t know; but everybody has just start running; as mad people!
Eta gu ere. Korrika hasi gara. Ez dakigula nora.
Hondartza, beltzak.
Ametsak. Eta ardoa.
Bai, ardo kopa asko. Lasai hartuak. Baina asko.
(agian itsasoa mozkortu nahi dugu!? Hondartzara, pint of guinness aparra kupeletan barreiatuta ekartzeko gugana!? Crazy me 🙂
Eta nola da St. Patrick’s-etik hasi eta San Francisco-n bukatzen den bide hori?
Ez dakit:
Batzutan pentsatzen dut, Galway-ko portuan (edo agian ez turistikoa den, Glenckolumbille-eko cliff horietako batetik), pint-ak hartzen lo geratuko nintzela, «berde etilikoa». Eta kaxk, ba, atlantic ocean-ean barrena: Amets, zorigaizto, nightmare, pertsona ezberdin, maitasun gau, esperantza, ilusio, bizitzaren pasarteak…han galeretako kupelekin batera, nonbait, askatzen joan eta atlantic ocean-era erori direla…Guztiak barreiatuak, olatuen gozamenerako.
Jarraituz:
Hurrengo eguerdi eguzki izpi lotsatien artetik, begi bat irekitzen dudala. Hangover. (Sekulakoa). Eta grisa. Itsaso grisa. (Alaska ote?). Eta berriro lo.
Arrival:
Kai galdu bat. Eta kaiaren espigoian…(ez da posible!) Korbata gris, eguzkitako betaurreko eta traje beltz inpekablez jantzitako pianojolea, pianoan M.Davis-en «So what»en hiru notak jotzen. Hasierako, galdera melodikoa. Esku batez, eskubiko eskuaz zehazki. Ezkerrekoa, pianoaren tapa gainean, eutsita du. Eta betaurrekoen gainetik begiratzen digu. (Irriparrea du ahoan). Irriparre konplizea.
Jarraitzen dugu. Berriro, theatre zahar hura. Inor ez kalean. Bourbon botila hutsak. Eta gure arnas estua. Ez dugu ajerik. Pasa da. So what.
Gurdi baten gainean, erdi eserita, bizkarra ematen didaten, bi gizon, kantari ari dira, oso urrunean. Behelainoaren artean, ezin ditzaket berezi. Baina, entzuten dut bai. Kantu zahar bat.
«Paddy’s lamment» kantu zaharra.
Another irish folk song, San Francisco-ko karriketa urrunetan.
«Paddy’s lamment».
Eta zerk eusten du mundua batera?
Ozeanotik ozeanora. Gauden lekutik, green island-era eta handik, golden gate-era. Gu. Zu eta ni. (Once more).
(Eta poztutzen naiz. Eta ziur zure «ama» ere bai.)
Sláinte.
ftf.