Eta zergatik gelditu?
Txostenak, ohearen gainera bota ditut.
(Agian, harroputzkeri punttu batekin)
Pijama jarri
eta living-eko
headphones-etan
jarri naiz saltoka.
G.Hayes my princess
my irish princess
kantuan belarrira xuxurlatzen.
«Happy Sad»
Bai zergatik tristeki pozik.
Eroaldi bateko euforia.
Goian Izaro dago,
haur txikia dago.
Ez dut esnatu nahi.
2 urte baino ez ditu.
Eta munduko ezergatik ere ez
ez nuke bere loaldia esnatu nahi
nere headphones-etatik ateratzen den zalapartarekin.
«Nothing Can» dator orain.
Eta neu,
hemen saltoka
tentel bat bezala
pijamarekin,
hankutsik
kantuan
beno,
playback kutre batean.
Baina saltoka.
Gaueko arraultzak onak zeuden.
Lagunarteak eman du eztabaida.
Gazia batzutan.
Mina eman dizkidate zenbait gauzek.
Eta dakidana da,
neuk bakarrik ikusten ez ditudala gauza horiek…
Baina hau aurrera dihoa,
ez du inork asmatu oraindik
palanka bat,
honi stop bat jartzeko.
Pasilotako jendea dut orain gogoan.
Eguneroko langileak bulegoetara.
Tsunami administratiboak.
Neu nere iphone txuriarekin
kantu hauek gordetzen dituen
kutxatxoa gordetzen.
Babesten.
Nere tesoroa.
Lagun bati
email luze bat bidali zioat.
Hor geratzen den horietakoa.
Zuloa egingo lukeena,
ultzera behin-betikoa.
Baina benetakoa.
Horrelako gauzen gabezia dagoelako.
Kalera noa,
ilatargia begiratu,
zigarroa piztu, erre eta itzaliz,
tesoroa kraterren baten zirrikituren batean,
ondo gordetzeko.
Betirako, ondo gordea,
aurkitu nahi duen ororentzat.
Han goian,
gertu zure eskuetatik eta
urrun hemendik.
Begiak itxi,
tertziopelozko xuxurluak
gemma-ren ahotsak
nere belarrietan.
Beste ezer, gaurkoz.
«Happy Sad»
eta gero
«Tomorrow».
ftf.