The National-eko bateria izan nahiko nuke (ikustezin baina erritmiko)

Atzo London.
Kalean goizez, turista anitz, tourism out? (there)
Bitartean, taupadak, pum pum pum

Urrutitik (eta gertutik ere ez) ulertzen ez den koordenada geografiko zentral hauetatik, exit-aren b bertsioa.

Bitartean, ikustezin, baina aldi berean, ilunpetan, betaurrekoen azpian, erritmoa zertzelatuak zizelkatzen dituen bateriajolea.

Ia ikustezin, ia.
Baina pum pum pum

Idazle eta musikarien kamixa beltzaren beste alde honetan, tronpetak, esperantzaren tronpetak, ilunpetik, eguzkipean, zuk utzi duzun eguzpetik, idazten.

3:32, eta dena aldatzen da, erritmo berberaz, tronpetak tututu, eta ez da ezer geratzen, eta ez dena geratzen da huts. Eta inor ez da errudun, eta ez dago ezer, eta huts geratzen da. Eta irabazi dugu.

Bitartean, no guilty party, we got nothing, nothing left to say.

Pum pum pum
Pum

Kontxako hondartza, oasi handi bat bihurtu duen bateriajole ikustezinak, Mr Bryan Devendorf-ek.

Nothing left to say.

Pum

Humiliation & Ahazturak

Batzuetan nobelaegileak, oso oso memoria txarrekoak dira. Jada, zakurrena baino okerragoa. Ispiluetan galdu dira, pelmazoen deiak eskibatzen. Nobelagileak, homo wifi bihurtu dira. Ahazturak eta eszenatokien zolua takoi beltzekin zartatu arte, Camaron. Gertuko bazka, gertuko lilura.

Neretzako urrutiko pena. Humiliation. Ezpaitute ikusten, urrutitik urrutira, beraiena baino errealitate mugatua. Partekaturik gabea.
The National – Humiliation

Plastikozko zoriontasuna. TDK zinta herdoilduak eta jada, etxeratzean paretatik kenduko ditudan azken kuadroak, zurekin.
Game Over & Reset.

Erein uztail-oparo-ostean-ak. Baina ni gabe, hemendik aurrera.

cold girl fever edo zein negozio-ereduaz ari garen egun

The National – Cold Girl Fever
Oinez, pabesaren gainean. 8am.
Pabes hotza.
Oinez, jada ezaguna dugun pabesaren gainean. Garai onak, txarrak. Garaiak. Konbersazio etilikoak, eta kantu on baten falta. Agian, neoprenoa jazteko tenorea, garaia. Merkantilista bihurtu diren alternatiboak, burokrata bihurtu diren burokraten garaia gorazarre. Flower Power in my mouth. Just in my mouth. Aldatu al duzu zerbait? Gosaria, cola-cao edo coca-cola? Gezurretako karetak. Esan dizut, esan didate, esango diot…BlaBlaBla
Denak nahi dutela aldatu diote, inor ez da mugitzen bere lekutik. California, eta bilera borobilak, Silicon Valley eta fetitxismo parapetagarriak. Parapetoak eta neoprenoa. Lubakiak agian, trintxerazko su-etenaren gauerdiko eztula. Eta ahuntza non sartu da. Eztula entzuten dut. Lubakitik…dator…kar-kar.

Denborapasa botika. Lanordu egutegi materialista marxista. Bulegoa, funtzio publikoa eta paga extrak. Austeritate eta atez-atekoaren parafernaliya. Eta oporrak noiz mesedez? Eta aldaketa klimatikoa edo baduzu planik, lanorduaren bukaeran, deskonekting people egiteko? Edo nahi al duzu bizitza hoberik? Ekintzaileak eup…ekintza zertarako? Geldirik ez egoteko. Produktibitate eta lehiakortasuna ieup. Cold girl fever.

Emaidazu, zurea biona, nerea neurea. Printzipio pitagorikoa. Edo aristotelikoa zen…? Eta, ordiziko azokaren antropologia nolakoa da…zertarako balio du…igual da, finantziazioa lortu dugu…A ze azoka, a ze zooa, a ze kalapita.

Nora zoaz gaur goizean cold girl fever?
Agian onena, ohera sartzea izango da, baina agian artzarena egiteko edo ostrukarena. Zein nahiago artza edo ostrukarena?

Irudia, hoffman-en antzerki fenomenologikoa.
Neri benetan, kantu hau bakarrik gustatzen zait. Beste dena, bost axola. Kantu hau.

Agian metroan sartuko naiz. Agian ez handik ateratzeko. Proletarioekin bilduko naiz. Proletario internazionalekin. Erosi-saldu brokerrengandik urruti. Buf, a ze pereza. Saldu-erosi erosi-saldu…Dena da saldu-erosi. Trukearen intxaur kaxa, altxa besoak.

Serioak jarriko gara.
Erantzungo ditugu emailak modu. Bazter guztietako zorri guztiak akatu arte. Seguruenik, baten bat geratuko zaigula hor nonbait. Lasai errekorteekin hauek ere joango dira, zulotik behera.
9am.
Pabesaren azpian gogoetak.
Burua, pabesaren gainera.
Oinez.
Geldituz noizean behin. Geldituz.
Oinez, geldituz, oinez.
Cold girl fever-aren parsimoniaz.
//
Baina ez al zegoen negozio-eredua deskartatua, what’sapp, facebook, twitter etan enparauen moduan?

Zein negozio-ereduaz ari gara egun, orduan?
Zutaz, nitaz, pabesaren azpian edo gainean dagoenaz?
Erraidazu Shole.
Ftf.

Bob & Mikel

The National – About Today (Live)
Horrela has ziteken eszena:
Adixkide on batek, esaten dio, beste adixkideari, «inozokeria duk pentsatzea, Dylan eta Laboa elkarrekin taularatzea…»
Eta gaur hasi naiz beste modu batera pentsatzen, gaur zehazki:
Inozokeriaz, inozo izateaz, inguruan dagoenaz, anonimotasunaz, gauzak mugituarazten dituen indar horretaz, inozoa bera ere, rutina-inertziaz, eta agian…guztiak galduak gaudela. Ezberdintasun bakarra: batzuk badakite eta ezikusiarena egiten dute, besteek aldiz, sinpleki, ez dakite.
Hondartza berdin horretan, Dylan handiak (oh handia…oh…Mr. Dylan), ez zuen zertan, Laboarekin Txoria Txori, hebaki banizkio kantatu behar…Inozoa ni, polita zu. Bai noski. Nola ez ohartu horretaz? Graderioa, jada salduta, eztabaidabako hasiera horretan. Graderioa, beti Dylan-en alde eta literatura idazten duten heroi horien alde. Zeintzuk gara besteak kontu inozoak esaten ibiltzeko? Ume jolastiarrak, Aitarekin Zurriolako Hondartzan, akaso? Ba hori…ez duk arrazoi nahikoa, inozokerietan ibiltzeko bezala moteil. Hobe Vueling.com-en teloipean exkutuan egotea, ixilik, ezer gertatuko ezpalitz bezala. Teloiaren atzetik, zuek Dylaneroen obra ikusten, jada konbentzituta, panpin istorio glamourosoen egile/antzezle, biak elkarrekin zaretela. Eta, hurrengoan bai, hurrengoan galdetzen didatenean, kontatzeko, post honen linkean dagoela esango dut. Dagoeneko inozokeri eta tweetak, abastoko merkatuan saltzen direnak direlako, humanitate eskasi eta krisi ekonomozionalak pitzatuak dituenean bazter eta enparauak.
Gu oraindik, autobusera igoko gara, eta Laboaren kantu hori entzungo dugu…Itsuak, gorrak…
Ni Laboa, zu Dylan.
Ok…fair enough.
Baina mesedez esaidazu arren, zein doktore titulu gehiago behar dudan, nere ametsei hesi guztiak behin kendu dizkiodanean, cum laudearen aldarri demagogiko subjektiboaren autoritatea izateko?
Ez dut sinisten, ametsek patente de corso dutenaren horretan. Edo honorarioen kobrantzan ere hasiko al gara ametsen salmentan? Planto ni.
Berriz ere, kazadora beltza jantziko dut, eta aitaren eskopeta hartuko dut, txoriak hegalari ametsbakoak akatzeko eskopeta. Aixkide dotore glamourarosoak ere, bide batez. Gaur gauez, mila dolar ordainduko nituzke The National – Exile Vilify (From the Game Portal 2) entzuteagatik, Freud-en Walton St.en, Oxford. Bizikleta zuri-beltza hartu, eta jaka beltza jantzi, zapatak betunez ondo garbittu, eta bibolinak irudikatuko ditut zeruan, zeru urdinean, sapaiak capilla sixtina moduan. Eta iraultzarik eta eraldaketarik ez dagoela egingo dugu gorazarre, lasaitasun humanoarekin. Hegel edo Heidegger irakurriko dugu, hankak, San Francisco-ko terraza horretan eguzkiaren izpiekin epeltzen zaizkigun bitartean.
Hainbeste bidai, hainbeste istoria, idazten jarriko gara. Ixilik, txukun, disziplina judutiarra, olivetti batean idazten den bezala, poliki poliki, baina geratu gabe. Poliki. Ez dago ezer iraultzeko, aldatzeko. Ekintza ekintza ekintza uste dutenak, denbora galtzen ari dira. Idatzi idatzi idatzi da, leloa. Segi, esklabutzan, ekintzetan aldatzea pentsatzen duzuenok. Berandu zabiltzate. Irakurri…idatzi-idatzi-idatzi. Bitartean…The National – Driver, Surprise Me
Aitarekin akordatuko naiz, bere kapeluarekin, kotxe beltza gidatzen, nere kotxe beltza, eta esango diot…Aita….Driver Surprise Me…Nora eramango nauzu gaur?
Eta esaten dit, Zurriolako hondartzara:
Dylan-en arrokeriaz haratago, Laboarekin nola Txoria Txori kantatzen duten amestera.
Dylan-en glamourra ez dut gogoko, berak baitaki, gezurretako tertziopeloa baino iruzur handiagoa dela.
Dena zuretzat Dylan. Egia da inozo gara.
Betirako inozo.
The National – Vanderlyle Crybaby Geeks
Ftf.

Tremolo

Tremolo bat naiz.
The National – Slow Show (Live)
Slow Show honetan, am a Tremolo.
tremolo
Teloia ireki, ez bilustea da kontua.
You could be as big as you can. But you are nothing.
You are a Tremolo.
Little changeable noise in the crowd.
Facing the truth.
Singing the street&path.
Avoiding authority fighting fake empires.
Opening arms around real coffee&wine.

Searching&bumped into blue skies.
Opening arms to spring sound.

Am tremolo.
And everyday I act in a slow show.
Am tremolo and my name is FasTFatum.


Ftf.