The National-eko bateria izan nahiko nuke (ikustezin baina erritmiko)

Atzo London.
Kalean goizez, turista anitz, tourism out? (there)
Bitartean, taupadak, pum pum pum

Urrutitik (eta gertutik ere ez) ulertzen ez den koordenada geografiko zentral hauetatik, exit-aren b bertsioa.

Bitartean, ikustezin, baina aldi berean, ilunpetan, betaurrekoen azpian, erritmoa zertzelatuak zizelkatzen dituen bateriajolea.

Ia ikustezin, ia.
Baina pum pum pum

Idazle eta musikarien kamixa beltzaren beste alde honetan, tronpetak, esperantzaren tronpetak, ilunpetik, eguzkipean, zuk utzi duzun eguzpetik, idazten.

3:32, eta dena aldatzen da, erritmo berberaz, tronpetak tututu, eta ez da ezer geratzen, eta ez dena geratzen da huts. Eta inor ez da errudun, eta ez dago ezer, eta huts geratzen da. Eta irabazi dugu.

Bitartean, no guilty party, we got nothing, nothing left to say.

Pum pum pum
Pum

Kontxako hondartza, oasi handi bat bihurtu duen bateriajole ikustezinak, Mr Bryan Devendorf-ek.

Nothing left to say.

Pum

Ez dago lapurtua ez den muxurik…

Ez dago lapurtua ez den muxurik…
okupatu ezin daitekeen etxerik
(hori baino plazer handigoa bezalakorik).

Mark Eitzel – Why Are You With Me
Larunbatik
ez dagoen bezala 4pm-tik
aurrera erlojuak geratzen ez diren arratsalderik.
Londonen erlojuen orratzak erortzerik
ez diren Daliren ordulari ero istrioniko bihurtzen ez direnik.
Parke arras huts bezain atenporalik.
Amildegirik.
Zure ametsen oroimenean galtzen ez naizen larunbatik.
Lapurretarako beste tarte hobeagorik
pentsatzen ez dudan unerik.
Nebulosoak diren Joanna Newsom-en harpaz ferekatutzen dituen kantuen lurralde magikoagorik.
Bihurria izateko jaio ez den umerik.
Gauik.
Metroko zuloetan sartu, eta zure zai etenik
gabe egoten ez naizen ordurik.
Orduak, eta minutuak…axolagabeturik.
Inoiz ailegatuko ez den ordua iritsiko ez denik.
Eguzkiak aurpegian eman, begiak itxi, eta behebarru batean exeritzerik.
Lapurretarik,
zurekin gabe egitea pentsatzen ez dudan gaueko krimen beltz destripatzaileagorik,
muxu horiek gozatuko ez dituenik.
Une batez, okupatutako etxea «okupa kopon» lez euforiaz ospatuko ez duenik.
Gurea jada ez den etxerik
gaua den gure okupazio iraultzaileagorik
eta inorrena, jada inorrena, ez den muxurik.
Begiak ireki eta bankutik
altxa eta oinez hasiko ez denik
Londonetik.

Bi kale beheragotik:
Shoreditch, zure izena, ahazterik

…ez dagoenik…

Ftf.

#LiberateOurMindsByAnyMeansNecessary : #SayItToMeNow

Yesterday I listened Glen in Rough Trade Records, Brick Lane, West London. We talked. He signed in my notebook. We talked about «our» place, his place…that I started using without knowing him. Yesterday we discovered why we have been singing in this place, grafton and my arcade market.


The Frames – Say It To Me Now
Fitzcarraldo you go fast. Fitzcarraldo, you «Sing it out…fill the street with your voice, your light…BigLove».

Scratching at the surface now
And I’m trying hard to work it out
And so much has gone misunderstood
This mystery only leads to doubt
And I’m looking for a sign

In this dark uneasy time

So if you have something to say
Say it to me now

And I’m not trying to pass the buck
I’m just trying to get a better look
And I’m wondering how it feels for you
Now that the shoe is on the other foot
And I didn’t understand
When you reached down to take my hand

And if you have something to say
You’d better say it now

Cause this is what you’ve waited for
A chance to even up the score
And as these shadows fall on me now
I will somehow

Cause I’m clearing up this wreckage Lord
And there’s more than you’ve ever seen before

So if you have something to say
Say it to me now



Glen Hansard – Love Don’t Leave Me Waiting
#LiberateOurMindsByAnyMeanNecessary